Μια βροχή θα μας σώσει;

Οδηγώντας στην… πισίνα της Αθήνας (Φωτογραφία: SOOC).

Δεν χρειάζεται και πολλή ανάλυση: η φύση μάς στέλνει συνεχώς μηνύματα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε οι φωτιές άφησαν στο διάβα τους ζημιές που δεν μπορεί να χωρέσει ο νους του ανθρώπου. Σπίτια κάηκαν, περιουσίες καταστράφηκαν, η απόγνωση έγινε μια πυρίκαυστη μάζα.

Χθες, πριν καν μπούμε στην καρδιά του χειμώνα, βιώσαμε μια «μπέρτα» βροχής, λες και άνοιξαν οι ουρανοί, με αποτέλεσμα να παραλύσει το σύμπαν. Και δεν μιλάμε για κάποιο χωριό του οποίου οι υποδομές, λογικό επόμενο, να μην είναι ικανές να συγκρατήσουν την ορμή του νερού, αλλά για το κέντρο της Αθήνας.

Τι να περιμένουμε, άραγε, τους χειμερινούς μήνες όταν θα ενσκήψουν τα χιόνια και τα πιο έντονα φαινόμενα; Να φανταστούμε ότι τότε θα παραδοθούμε αμαχητί στα στοιχεία της φύσης; Το λένε οι επιστήμονες, μας έχουν προειδοποιήσει και επιμένουν έπειτα από κάθε φυσική καταστροφή: πρέπει να μάθουμε να ζούμε μ’ αυτά τα έντονα φαινόμενα από εδώ και πέρα. Η ανθρώπινη επίδραση -όλα αυτά τα χρόνια- στη φύση είχε αρνητικό πρόσημο και το γνωρίζαμε. Τώρα βιώνουμε τα επίχειρα των πράξεών μας.

Είναι, όμως, αυτό μόνο μια διαπίστωση ή μήπως χρησιμοποιείται και ως άλλοθι; Δεν είναι μόνο η Ελλάδα που αντιμετωπίζει τέτοιες καταστάσεις που ξεπερνούν το κανονικό. Εικόνες καταστροφών βλέπουμε και σε άλλες χώρες (ορισμένες φορές, δε, ακόμη πιο έντονα από τα δικά μας) και η αντιμετώπιση από τον κρατικό μηχανισμό άλλοτε είναι υποτυπώδης κι άλλοτε συγκροτημένη και άμεση.

Εδώ στα δικά μας, κοιτώντας ψύχραιμα τα πράγματα και όχι με τη γνωστή δαιμονοποίηση των πάντων (άθλημα στο οποίο διαπρέπουμε), οφείλουμε να πούμε πως ο κρατικός μηχανισμός ποτέ δεν κατάφερε να ανταπεξέλθει σε ακραίες καταστάσεις. Κουβαλάμε τις παθογένειες δεκαετιών που, φευ, ποτέ δεν καταφέραμε να επουλώσουμε.

Και δεν είναι μόνο η κεντρική εξουσία που ευθύνεται για το ότι οι δρόμοι γίνονται ποτάμια με την πρώτη βροχή (πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για σφοδρές καταιγίδες). Ευθύνη φέρουν και οι κατά τόπους δήμοι. Ναι, δεν μπορούμε να τα βάλουμε με τη φύση, αλλά ένα φρεάτιο μπορούμε να το καθαρίσουμε.Ή, μήπως, όχι;

Το να βλέπεις λεωφορεία να σταματούν κάτω από γέφυρες και τους επιβαίνοντες να βουτούν μέσα στα νερά λες και βρίσκονται στη Σαϊγκόν του ’60 και ετοιμάζονται για επιδρομή, δεν το λες και ευχάριστη εικόνα. Οπως το να βλέπεις μαθητές Γυμνασίου να φτιάχνουν πρόχειρη γέφυρα με τα θρανία τους για να ξεφύγουν από το παράπηγμα στο οποίο κάνουν μάθημα. Αυτές δεν είναι εικόνες που περιποιούν τιμή σε κανέναν.

Εκ των υστέρων -αναγκαστικά- η κριτική, αλλά σήμερα (15/10) δόθηκε κεντρική οδηγία να μην λειτουργήσουν τα σχολεία και οι δημόσιες υπηρεσίες. Αφού οι αρμόδιοι είχαν ενημερωθεί για τη σφοδρότητα της χθεσινής καταιγίδας γιατί δεν το έπραξαν από χθες;

Στη Θεσσαλονίκη βυθίστηκε το οδόστρωμα από τη βροχή (Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC).

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος επικαλέστηκε τους ειδικούς που μας είχαν προειδοποιήσει ότι ο Μπάλλος δεν αστειεύεται. Αφού, λοιπόν, το ξέραμε και το ήξεραν γιατί δεν έβαλαν το «λουκέτο» από χθες; Είναι μια ολιγωρία ή μια λάθος εκτίμηση που προσμετράται στα αρνητικά.

Το να ρίξεις, όμως, το ανάθεμα σε μια κυβέρνηση είναι εύκολο, αλλά όχι παραγωγικό. Το να περιμένουμε να κάνουμε κάποια πράγματα μετά από κάθε καταστροφή, επίσης δεν το λες καίρια δράση. Χρειάζεται να μάθουμε να προλαβαίνουμε κάποια πράγματα, στο μέτρο του δυνατού.

Δεν λέει κανείς ότι θα καταφέρουμε να δαμάσουμε τη φύση. Το «τρένο» το έχουμε χάσει. Θα ερχόταν η στιγμή που η φύση θα μας έστελνε στην εκδίκησή της. Τώρα που το ξέρουμε και το έχουμε εμπεδώσει, μήπως να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε ως κράτος; Μήπως να πράξουμε τα δέοντα, έστω, για τα βασικά που περνούν από τα χέρια μας; Μπορεί μια βροχή να μας «σώσει» έστω και εκ των υστέρων και να πάρουμε ένα μάθημα; Σκληρό μεν, αλλά ορισμένες φορές μια «τιμωρία» σε κάνει σοφότερο. Ας γίνουμε.

Διαβάστε ακόμα: Η Μαρία Κάλλας μάς βγήκε… Χρυσοδάχτυλος.

TAGS :
βροχή θεομηνία καταιγίδα φωτιές

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook