Κι αν η καμπάνα χτυπάει για σένα;

-“Nα σου πω βρε Έρνεστ, για ποιόν χτυπάει η καμπάνα;” -“Ρωτάς τον λάθος άνθρωπο. Κάτσε μισό λεπτό να σου δώσω το τηλέφωνο του Όργουελ.” Φωτογραφία: SpaceShoe/flickr

Όταν τα πράγματα σφίγγουν – αληθινά – έρχονται στο προσκήνιο λογοτεχνικές, φιλοσοφικές και άλλες αντίστοιχες μεταφορές. Στο ήδη καταχωρημένο στη μικρή (ή και μεγαλύτερη) ιστορία των ημερών άρθρο του Αλέξη Τσίπρα στη Le Monde – την κατεστημένη/κεντροαριστερά γαλλική εφημερίδα, η οποία όμως ανήκει στο κλίμα του Matthieu Pigasse, της Lazard-, έκανε την επιλογή ο συντάκτης του άρθρου αυτού να καταλήξει με το “Για ποιον χτυπάει η καμπάνα;” του Έρνεστ Χεμινγουέι (1940).

Εξελήφθη αυτή η αναφορά στο ευρωπαϊκό πολιτιστικό απόθεμα των μέσων του 20ού αι. (εδώ να σημειώσουμε κάτι που μάλλον διέφυγε από όσους ανέλυσαν και υπερανέλυσαν το κείμενο Τσίπρα: ό,τι κι αν πήγε να εκφράσει, το έκανε μέσα από μια ευρωπαϊκή, μάλιστα μια πεισματικά ευρωπαϊκή προοπτική…) ως ανοιχτός υπαινιγμός στο ότι το κόστος ενός ελληνικού εκτροχιασμού θα διαδοθεί ευρύτερα. Θα κοστίσει (και) στους Ευρωπαίους. Ή, πάλι, ως αναγωγή στις στιγμές Μεσοπολέμου, υπαινιγμός σε διαχωρισμούς όπως του Ισπανικού Εμφυλίου, ακόμη-ακόμη σε ακραία πολιτικά φαινόμενα.

Κάθε προσέγγιση ελεύθερη, ασφαλώς! Όμως, να, άμα κάποιος πάει και σταθεί λίγο στο ίδιο το κείμενο του πρωτεϊκού Χεμινγουέι – δηλαδή, άμα το διαβάσει πρώτα, δει την ίδια την πλοκή, ύστερα αναζητήσει τις συμπαραδηλώσεις – θά ‘πρεπε να σταθεί λίγο στο ότι ο Τζόρνταν, μετά την ακραία εμπειρία του Εμφυλίου, τη βιωμένη σχέση του με την Μαρία και τα πάθη της από τους Φαλαγγίτες, την ζωή του μαζί με τους αντάρτες, τον τραυματισμό του – μένει στο τέλος πίσω, στήνοντας μια αυτοκτονική ενέδρα στον εχθρό.

Βαριά πράγματα: ο Χεμινγουέι μάλιστα δεν Θα μας επιτραπεί. Έτσι όπως ο Αλέξης Τσίπρας πορεύεται το δρόμο της συνάντησης με τη συμβιβαστική λύση ή με τον εκτροχιασμό (και στις δυο περιπτώσεις, η συνέχεια είναι “και βλέπουμε”), να συνιστούσαμε μάλλον το “1984” του Τζ’ορτζ Όργουελ, το δυστοπικό μυθιστόρημα γραμμένο μια δεκαετία αργότερα – το 1949 – το οποίο μας εξοικείωσε με τον Μεγάλο Αδελφό, με τη Νέα Γλώσσα, με το Έγκλημα Γνώμης -τέτοια πράγματα… Σε μια “άλλη” ανάγνωση του ολοκληρωτισμού.

Το πολιτικό όσο και ανθρώπινο ειδύλλιο του Μπράϊαν με την Τζούλια -του “1984” και πάλι- καταλήγει εκεί στη σπαρακτική προδοσία, όταν εκείνος στέλνεται στο τρομερό Δωμάτιο 101 – εκεί που βρίσκεται, για τον καθένα, ο πιο φρικτός του εφιάλτης. Την υπέρτατη στιγμή, ο Μπράϊαν θα φωνάξει: “Κάντε το στην Τζούλια!” Με βαθύ σεβασμό στις ώρες που περνούν όσοι αληθινά σηκώνουν την ευθύνη, να πούμε ότι πολύ φοβόμαστε πως ο Αλέξης Τσίπρας – σ’ αυτήν, την τελική στροφή της δικής του έως τώρα πορείας – είδε κάποια στιγμή τι βρίσκεται στο Δωμάτιο 101.

Πριν απ’ αυτόν, το ψιλοείδε ο ΓΑΠ (λίγο πριν από το Καστελλόριζο, ύστερα στις Κάννες) το είδε κάπου στην Πολωνία, στο περιθώριο κάποιου Eurogroup (με την τρυφερή στήριξη του Β. Σόιμπλε), ο Βαγγέλης Βενιζέλος. Ο πρώτος μάλλον δεν το πολυκατάλαβε, πλέοντας όπως συνήθιζε πάνω στα πράγματα. Ο δεύτερος, αφοσιωμένος στον εαυτό του, μάλλον προσπέρασε – άλλωστε δεν άγγιξε την αληθινή εξουσία/ευθύνη.

Το είδε, ασφαλώς, ο Αντώνης Σαμαράς μετά τις δίδυμες εκλογές Μαΐου/Ιουνίου του 2012 – και ο εν λόγω εφιάλτης δεν είχε καμιά σχέση με όσα νόμιζε ότι θα βρει μπροστά του, π.χ. μετά τη συμμετοχή στην Κυβέρνηση Παπαδήμου! Κανείς μας δεν ξέρει τι είδε ο Αλέξης Τσίπρας – μάλλον δε κανείς μας δεν θά ‘θελε κανείς να ξέρει. Πάντως κάτι είδε… Να δούμε τι θα το κάνει.

Διαβάστε ακόμα: Στο Πράσινο Μίλι της χώρας, δυστυχώς δεν παίζει ο Τομ Χανκς

TAGS :
hemingway Ελλάδα Πολιτική Τσίπρας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook