Ο Μητσοτάκης πέταξε την μπάλα στην εξέδρα. Δεν ξέρει πώς να λύσει το θέμα της βίας στα γήπεδα 
«Κοράκι», εσύ σούπερ σταρ! 
Είδε ο Εμπαπέ τον «Ναπολέοντα» πριν το ματς με το Γιβραλτάρ; 
Από τον Μαραντόνα στον Μουσολίνι, δύο βιβλία δρόμος 
Τι έχουν τα έρμα και δεν προκρίνονται; 
Μετά το τέλος της αναμέτρησης Μπέρμιγχαμ και Λιντς το 1985 ο αγωνιστικός χώρος μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. (Φωτογραφία: Birmingham Mail / Mirrorpix)
Δεν είμαι μεγάλος οπαδός του ποδοσφαίρου. Από τα πέντε μου συχνάζω στα γήπεδα του μπάσκετ. Και ως Θεσσαλονικιός μου έχουν χαρίσει περισσότερες συγκινήσεις.
Ποτέ μου δεν χώνεψα τον οπαδισμό που είναι εντονότερος στο ποδόσφαιρο, αλλά και τον φανατισμό γεινικά, από όπου κι αν προέρχεται. Γι αυτό και η ενασχόλησή μου με τα κοινά κάθε άλλο παρά προσπάθεια για να «φανώ», να ξεχωρίσω μέσα στη μάζα, ήταν. Ποτέ μου δεν ένιωσα άνετα στις μεγάλες εκδηλώσεις και απέναντι σε εκφράσεις “θαυμασμού”. Τις αντιμετωπίζω όπως και τις αποδοκιμασίες. Συγκρατημένα. Η απάντηση σε κάθε έπαινο ή αποδοκιμασία είναι για εμένα η σκληρή δουλειά.
Δεν είμαι οπαδός της Θάτσερ, όπως μαρτυρά ο τίτλος. Το αντίθετο, έχοντας μεγάλη εμπειρία της Μεγάλης Βρετανίας, των ανισοτήτων και των δυσκολιών αυτής της βροχερής χώρας είμαι πάντα πολύ σκεπτικός στις συζητήσει που κάθε τόσο γίνονται στο Λονδίνο όπου ζω σχοδόν μόνιμα, με κεντρικό θέμα την “σιδηρά” Μάγκι.
Στη Μεγάλη Βρετανία, όμως, αγάπησα το ποδόσφαιρο. Είχα τη χαρά στα χρόνια του μεταπτυχιακού στο Portsmouth να παίζουν μπάλα δύο αγαπημένοι φίλοι, ο Κώστας Χαλκιάς και ο Γιάννης Σκοπελίτης. Χρυσή χρονιά -για εμένα μόνο βέβαια- που κατάφερα να δω περισσότερα από 20 παιχνίδια της πρώτης κατηγορίας.
Η πρώτη μου εμπειρία ήταν σοκαριστική. Θετικά! Παρότι η Portsmouth πάτωσε εκείνη τη χρονιά, το γήπεδο ήταν πάντα εκκλησία. Κι όταν ακόμα οι Pompey έτρωγαν 4 γκολ εντός έδρας χωρίς να σκοράρουν, το μόνο που άκουγες ήταν «wankers» («τρόμπες»). Έτσι απευθύνονταν στους δικούς τους ποδοσφαιριστές και καθόλου στους αντιπάλους ή στους φιλοξενούμενους φιλάθλους…
Τραυματίες, συλλήψεις και μια από τις μαύρες σελίδες του αγγλικού ποδοσφαίρου. (Φωτογραφία: Birmingham Mail / Mirrorpix)
Κάπως έτσι μου κίνησε το ενδιαφέρον τότε και έψαξα τις μεταρρυθμίσεις της Θάτσερ στο χώρο του ποδοσφαίρου. Το 1985 ήταν μια πολύ κακή χρονιά για την Αγγλία. Για το ποδόσφαιρο. Για όλους. Πρώτα το Bradford (56 νεκροί), μετά το Birmingham και φυσικά το Hillsborough που «στοίχειωσε» τη σιδηρά κυρία της Μεγάλης Βρετανίας. Ενενήντα έξι άνθρωποι χάσανε τη ζωή τους, με μεγάλα ερωτηματικά για τη στάση της αστυνομίας, η οποία μάλιστα προσπάθησε να κουκουλώσει τις ευθύνες της.
Το Χίλσμπορο στιγμάτισε τόσο τις πραγματικά μεγάλες αλλαγές στο αγγλικό ποδόσφαιρο, που όταν ανακοινώθηκε ο θάνατός της Θάτσερ, αρκετές ομάδες αντίθετα με το έθιμο δεν της απέδωσαν φόρο τιμής τηρώντας ενός λεπτού σιγή. Δεν της συγχώρεσαν ποτέ ότι δεν αντέδρασε κατά των πραγματικών υπευθύνων με ταχύτητα και αποφασιστηκότητα, όπως έκανε μετά το Χέϋζελ.
Παρόλα αυτά, η Μάγκι χτύπησε το χέρι όχι στο τραπέζι αλλά στο μαχαίρι. Οι αλλαγές, ήταν μεγάλες και άλλαξαν το άθλημα, τους ανθρώπους που το παρακολουθούσαν, όλα. Τα στάδια από τότε έχουν μόνο αριθμημένα καθίσματα, το σύστημα παρακολούθησης εξαφάνισε τους hooligans και όλα αυτά σε συνδυασμό με τον εθελούσιο αποκλεισμό για πέντε ολόκληρα χρόνια από τις Ευρωπαϊκές διοργανώσεις, άλλαξε το άθλημα.
Ήταν η Θάτσερ που έφερε την Premier League στο σημερινό της status. Του πραγματικού υπερθεάματος. Της γιορτής όπου παίρνεις το παιδί σου από το χέρι και να πηγαίνεις χωρίς να φοβάσαι. Για όποιον το ζήσει δύσκολα θα αποδεχθεί την εγχώρια κατάσταση. Αλλά και δύσκολα θα αρνηθεί πως μας χρειάζεται μία Μάγκι με μηδενική ανοχή για να αλλάξει το πώς παίζεται η μπάλα στα γήπεδα μας. Χωρίς να υπολογίζει ούτε τους “στρατούς” των οργανωμένων οπαδών ούτε τους επιχειρηματικούς και πολιτικούς τους πάτρονες.
Διαβάστε ακόμα: Top 5 τελικοί του Κυπέλλου Πρωταθλητριών
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
