Ο Χιου δεν ήταν αγενής. Ήταν βρετανός

200 χρόνια μετά, οι αμερικανοί ακόμα να καταλάβουν τους βρετανούς.

Σταχυολογώ από τα εγχώρια media, σήμερα το πρωί:
-Πρώτο Θέμα: “Χαμός με τον αγενή Χιου Γκραντ και τη σνομπ συνέντευξη”.
-Σκάϊ: “Χαμός με τον Χιου Γκραντ στα Όσκαρ: Αγενής και σνομπ”.
-In.gr: “Χαμός με τον Χιου Γκραντ – Προσβλητικός απέναντι στην Άσλεϊ Γκράχαμ”.
-Lifo: “Ο διάλογος Χιου Γκράντ και Άσλεϊ Γκράχαμ ήταν ό,τι πιο αμήχανο στην τελετή των Όσκαρ”.

Και ούτω καθ’εξής. Διαβάζοντας τα ρεπορτάζ πέρα από τους τίτλους, όλοι αναφέρουν ότι ο Γκραντ ήταν σνομπ, προσβλητικός και λοιπά. Ενώ ήταν απλά british. Που σημαίνει φλεγματικός. Αυτοσαρκαστικός. Με υποδόριο χιούμορ.

Τί συνέβη όμως; Στο οσκαρικό κόκκινο χαλί (που φέτος ήταν σαμπανιζέ), το plus size μοντέλο και παρουσιάστρια Άσλεϊ Γκράχαμ σταμάτησε τον ηθοποιό για μία μίνι συνέντευξη στα όρθια. Οι ερωτήσεις της ήταν χαζοχαρούμενες. Και οι απαντήσεις του Γκραντ απολύτως ακριβείς. Για παράδειγμα:
-Τί φοράς απόψε;
-Το κοστούμι μου.
(Η Γκράχαμ, που θέλει να πληροφορηθεί τον σχεδιαστή, επιμένει):
-Ποιός έφτιαξε το κοστούμι σου;
(Και ο Γκραντ απαντά):
-Ο ράφτης μου.

Για τους πολλούς, οι απαντήσεις κρύβουν την ειρωνεία του σνομπ Χιου απέναντι στη γλυκιά Άσλεϊ. Στην πραγματικότητα είναι κυριολεκτικές (χωρίς φιγούρα και name-dropping) και αυτοσαρκαστικές (παριστάνω τον αφελή για να μη σε αφήσω σύξηλη). Είναι… “στεγνές”: extra dry. Όπως ένα σωστό μαρτίνι. Τί να κάνουμε τώρα;

Όταν δεν καταλαβαίνεις από βρετανικό χιούμορ, τα παραπάνω μπορεί να φαίνονται προσβλητικά. Αλλά δεν είναι. Ας πάρουμε την πιο τρανή απόδειξη ότι ο Χιου δεν προσέβαλε την Άσλεϊ: Λέει κάποια στιγμη ο ηθοποιός, “Όλη η ανθρωπότητα είναι εδώ. Είναι το Vanity Fair (σ.σ. το πανηγύρι της ματαιοδοξίας)”. Ο Γκραντ αναφέρεται στο ομωνυμο βιβλίο του William Makepeace Thackeray από το 1848, που καυτηριάζει την υποκρισία της υψηλής κοινωνίας.

Όμως η Γκράχαμ που πιθανόν να μη γνωρίζει το λογοτεχνικό έργο (χωρίς αυτό να είναι μεμπτό), νομίζει ότι ο συνομιλητής της αναφέρεται στο περίφημο πάρτι του glossy περιοδικού Vanity Fair που γίνεται κάθε χρόνο μετά τα Όσκαρ: “Ναι, εκεί χαλαρώνουμε μετά και διασκεδάζουμε”, του απαντά περιχαρής. Και τί κάνει ο Χιου; Απολύτως τίποτα.

Τη διορθώνει; Την ειρωνεύεται; Προσπαθεί να φανεί πιο έξυπνος και να τσιτάρει μια ατάκα του Thackeray; Ούτε καν. Ο υπεράνω “δεν εξηγεί, ούτε παραπονείται”, όπως πίστευε και η μακαρίτισσα η βασίλισσα Ελισάβετ.

Ναι, η κυριολεξία απέναντι στη σαχλαμάρα κάνει τη σαχλαμάρα να φαίνεται σαχλαμαρένια. Αλλά γι αυτό δεν φταίει ο Χιου. (Ούτε και η συμπαθής Άσλεϊ που κάτι έπρεπε να τους ρωτά όλους στο χαλί και αναγκαστικά κατέφευγε σε κλισέ). Πάντα έτσι ήταν άλλωστε ο Γκραντ, αυτή είναι η “υπογραφή” του. Μου κάνει εντύπωση που μετά από τόσα χρόνια ακόμα κάποιοι δεν το έχουν πιάσει.

Το μοναδικό φάουλ του βρετανού ηθοποιού ήρθε στο τέλος της συνέντευξης: Η Άσλεϊ τον ευχαρίστησε ευγενικά χωρίς να προδώσει την αμηχανία της, και εκείνος άφησε ένα eye-roll να του ξεφύγει (το κοίταγμα προς τα πάνω που μαρτυρά βαρεμάρα και αποδοκιμασία). Χιού, εκεί τα χαλάμε: Έπρεπε να πεις μια όμορφη κουβέντα στην Άσλεϊ σουφρώνοντας τα φρυδάκια σου και χαμογελώντας αγορίστικα όπως μόνο εσύ ξέρεις, προτού αποχωρήσεις σαν κύριος.

Εμείς πάλι, ας μην τα παίρνουμε όλα τόσο… προσωπικά. Που σημαίνει ας μην τα παίρνουμε τόσο σοβαρά. Ας μη φοβόμαστε το χιούμορ αλλά ας προσπαθήσουμε να διδαχτούμε από αυτό. Ποιός ξέρει, ίσως και στα καθ’ημάς, την επόμενη φορά που ένας αθλητής για παράδειγμα θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα μικρόφωνο μετά από μια επιτυχία και θα τον ρωτούν επιτακτικά “πως νιώθεις”, μπορεί απλά να απαντήσει α λα Χιου Γκραντ:
-Κουρασμένος.

Διαβάστε ακόμα: Πόσο ατομάρα είσαι, Σερ Μάικλ Κέην;

TAGS :
bryan ferry david niven Hugh Grant Τζέρεμι Άιρονς

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook