Και ο Μαρξ ξένος με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα 
1917 Ανθρώπινα Δικαιώματα, «Αριστερά», Ελευθερία 
Ο φασισμός δεν είναι frozen yogurt, δεν είναι μαϊντανός 
Γιατί ο Νίκος που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελλάδα δεν είναι Έλληνας όσο κι εσύ; 
Τι ζητάμε από τον Αλέξη Τσίπρα 
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στο Στρασβούργο που καταδίκασε την Ελλάδα στην υπόθεση «Τσόκας και άλλοι κατά Ελλάδας». Για παραβίαση του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο απαγορεύει τα βασανιστήρια και την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία. Photo credit: Wikimedia Commons.
Θυμάστε τον Νικόλαο Τσόκα; Γιατί να τον θυμάστε θα μου πείτε. Δεν ξέρουμε και πολλά γι’ αυτόν. Σχεδόν τίποτα πέρα από το ότι μαζί με άλλους πέντε συγκρατούμενούς του, εκ των οποίων οι δύο καρκινοπαθείς, κέρδισαν πέρυσι στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο την υπόθεση «Τσόκας και άλλοι κατά Ελλάδας». Στην υπόθεση αυτή, το ελληνικό Κράτος καταδικάστηκε για παραβίαση του άρθρου 3 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο απαγορεύει τα βασανιστήρια και την απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση ή τιμωρία.
Η Ελλάδα μετράει 44 καταδίκες για την παραβίαση του άρθρου 3 στις φυλακές της μόνο από το 2009 ως σήμερα. Κάποιοι από τους ενάγοντες, πάσχοντες βαρέων νοσημάτων, δεν έζησαν ως την εκδίκαση της υπόθεσής τους. Αναζητώντας τις αποφάσεις στη βάση δεδομένων του ΕΔΔΑ, βλέπω να επαναλαμβάνονται ονόματα μαχόμενων δικηγόρων από το χώρο των δικαιωμάτων, από αυτούς που αναρωτιέμαι αν ποτέ θα βρουν αναγνώριση ή λεφτά γι’ αυτό που κάνουν.
Σε ό,τι αφορά τους ενάγοντες, μόνο ένα όνομα ανάμεσα στα τόσα πολλά είναι γνώριμο στο μάτι, μόνο ένα από αυτά μας έχει απασχολήσει με τα εγκλήματά του και τώρα με το ενδεχόμενο της μετατροπής της κράτησής του σε κατ’ οίκον νοσηλεία και περιορισμό, λόγω αναπηρίας, με μια ειδική νομοθετική ρύθμιση. Είναι ο Σάββας Ξηρός.
Γιατί συζητάμε τόσο την υπόθεση του Σάββα Ξηρού; Μα γιατί είναι καταδικασμένος τρομοκράτης. Μέσω του Ξηρού, βγάζουμε εσώψυχα κι απόνερα, γιατί, ας το παραδεχτούμε επιτέλους, στη χώρα μας η τρομοκρατία δεν έχει ακόμα απονομιμοποιηθεί πολιτικά. Είμαστε η χώρα όπου ακόμα και σήμερα αναφερόμαστε στον Θάνο Αξαρλιάν ως το αθώο θύμα, λες και αναγνωρίζουμε εμμέσως στη 17Ν το ρόλο ενός δικαστή των υπολοίπων θυμάτων της.
Είμαστε η χώρα όπου συζητούσαμε αν ο Κουφοντίνας δικαιούται να βγάλει βιβλίο, που σαφώς δικαιούται, αν τα βιβλιοπωλεία δικαιούνται να το πουλάνε ή να μην το πουλάνε, που σαφώς δικαιούνται. Με την ίδια ένταση και στο ίδιο πλαίσιο, απομονώνοντας την περίπτωση Ξηρού από κάθε άλλη από τις δεκάδες περιπτώσεις βαριά αρρώστων κρατουμένων και πασπαλίζοντάς τη με ταξικές και ιδεολογικές νότες, συζητάμε αν ο Ξηρός έχει δικαίωμα να εκτίσει την ποινή του στο σπίτι του ως βαριά άρρωστος.
Η συζήτηση για έναν κατά 98% ανάπηρο κρατούμενο δεν θα είχε σχεδόν κανένα ενδιαφέρον αν δεν ήταν μέλος της 17Ν. Η Βίκυ Σταμάτη έχει κάνει μια μαστεκτομή κι ένα σωρό ψυχιατρικές γνωματεύσεις συν ανήλικο παιδί, αλλά πολλοί συμπολίτες μας δεν της αναγνωρίζουν, ως ατομική περίπτωση, κανένα δικαίωμα, γιατί ήταν «η γυναίκα του Ακή που ζούσε βασιλικά από τις μίζες».
Να είμαστε ειλικρινείς: αν η συζήτηση γινόταν υπό το πρίσμα των αυτονόητων σε μια ευρωπαϊκή χώρα δικαιωμάτων, τότε θα έπρεπε να παραδεχτούμε πως, με τόσες δεκάδες καταγεγραμμένες και δεδικασμένες περιπτώσεις παραβίασης δικαιωμάτων, αυτό το αυτονόητο δεν υπάρχει και οφείλουμε να εξετάσουμε το πράγμα από την αρχή.
Αντ’ αυτού, ο Υπουργός Δικαιοσύνης – και ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων – Νίκος Παρασκευόπουλος, με το να φτιάχνει ad hoc φωτογραφικές ρυθμίσεις, δίνει το δικαίωμα να τον κατηγορήσουν πως νομοθετεί για ατομικές περιπτώσεις. Κι αυτό υπό την πίεση κάποιων ομάδων, στο οποίο προφανώς απαντάνε με πίεση άλλες ομάδες, αφήνοντας στο περιθώριο τους ανώνυμους που εκτίουν την ποινή τους χωρίς άμεση πρόσβαση σε δημοσιογράφους και βουλευτές.
Η ιδέα του Κράτους Δικαίου είναι άλλη. Το Κράτος Δικαίου νομοθετεί με κανόνες και οι ατομικές περιπτώσεις υπάγονται στους κανόνες αυστηρά και χωρίς να λαμβάνεται υπ’ όψιν το ποιες είναι και ποια είναι η γνώμη μας γι’ αυτές.
Έτσι και μόνον έτσι, το Κράτος Δικαίου μπορεί να εξασφαλίσει τα δικαιώματα όλων. Και του τρομοκράτη και του ναρκομανούς και της πρώην κυρίας υπουργού και της πρώην εκδιδόμενης και του κλέφτη ενός αυτοκινήτου και του καταχραστή μεγαλοεπιχειρηματία. Καλύτερος τρόπος δεν έχει βρεθεί.
Διαβάστε ακόμα: To να κυβερνάς σήμερα με πίστη μεταφυσική μπορεί να αποδειχτεί πολύ επικίνδυνο.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
