Όσο πιο γελοίο και παιδαριώδες είναι το αντικείμενο της λογοκρισίας που ασκείται τόσο περισσότερο ισχυροποιείται η θέση του λογοκριτή. (Το σκίτσο είναι από το εξώφυλλο του δίσκου του Διονύση Σαββόπουλου «Το περιβόλι του τρελού»)

Ο καλός λαϊκιστής έχει κάτι για όλους. Η μισή κυβέρνηση ορθώς φέρνει νόμο για την ταυτότητα φύλου και η άλλη μισή χαρίζεται στο παπαδαριό, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο, αφού αποδέχεται την Ιερά Σύνοδο ως τελικό λογοκριτή για το τι θα διδάσκεται στα σχολεία.

Όσο πιο γελοίο και παιδαριώδες είναι το αντικείμενο της λογοκρισίας που ασκείται τόσο περισσότερο ισχυροποιείται η θέση του λογοκριτή. Το επιχείρημα στην επόμενη κόντρα κοσμικών και θεοκρατικών θα είναι απόλυτο: «εδώ κόψαμε τη Συννεφούλα, στην πρωινή προσευχή θα κάνουμε πίσω;». Τι παραπάνω μπορούσε να ζητήσει η δεξιά του Κυρίου και του Μπαλτάκου;

Ο ανυποψίαστος θα αναρωτηθεί ποιο είναι το πρόβλημα με την Εκκλησία – γιατί ο σαματάς; Θα πει πως πρόκειται για γραφικότητες άνευ ουσίας, αλλά θα κάνει λάθος. Το πρόβλημα με τους θεοκράτες είναι η απαίτηση άσκησης εξουσίας εκτός δημοκρατικού πλαισίου: δεν εκλέγονται από κανέναν, αλλά απαιτούν να έχουν λόγο για τα κοινά, να μην ελέγχονται από κανέναν, να μισθοδοτούνται και να επιδοτούνται από το Κράτος και να μην φορολογούνται.

Όλα αυτά, υπό το πέπλο του Χριστού – αυτόν χρησιμοποιούν για να αποκρύψουν το δια ταύτα, την εξουσία των ανθρώπων – όπως κατοχυρώνεται ακόμα και στο Σύνταγμα: «H Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδας, που γνωρίζει κεφαλή της τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό, […]. Είναι αυτοκέφαλη, διοικείται από την Ιερά Σύνοδο των εν ενεργεία Αρχιερέων και από τη Διαρκή Ιερά Σύνοδο που προέρχεται από αυτή και συγκροτείται όπως ορίζει ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας […]».

Η δήθεν «αριστερά» που κυβερνά, στην κόντρα Εκκλησίας-Φίλη, δήλωσε δημόσια πως, αν πάρει εντολή από τον Ιερώνυμο, θα ρίξει την κυβέρνηση, για να μην ξεχνιόμαστε.

Σε τι διαφέρει αυτό το καθεστώς από την αριστοκρατία, που καταργήθηκε μετά τη χούντα; Σε τι διαφέρει από την ολιγαρχία των αδερφών Koch (για να μην αναφερθούμε στα πολλά δικά μας παραδείγματα) και τους λομπίστες τους; Σε τι διαφέρει από τους εργατοπατέρες που απαιτούν να χαράξουν την ενεργειακή πολιτική της χώρας;

Όποιος αντιτείνει σε αυτά το φιλανθρωπικό έργο, θα λάβει πληρωμένη απάντηση: αυτό είναι το «business plan». Χωρίς αυτό, όντως δεν θα είχαν καμία βάση οι λοιπές απαιτήσεις τους. Είναι απαραίτητο λοιπόν, όχι εθελούσιο. Φλερτάροντας με τον αφορισμό, θα αναρωτηθώ πόσο λιγότερο θα κόστιζε αν αυτό το έργο το διεκπεραίωνε το Κράτος, χωρίς δε το θεσμικό βάρος.

Η δήθεν «αριστερά» του κ. Τσίπρα μπορεί να μην ενδιαφέρεται για τα νέα βάρη που δημιουργούν οι υποχωρήσεις του στο ήδη ελλιπές θεσμικό μας πλαίσιο. Η δήθεν «αριστερά» που κυβερνά με τους υπουργούς του Κώστα Καραμανλή και τον Πάνο Καμμένο που, στην κόντρα Εκκλησίας-Φίλη, δήλωσε δημόσια πως, αν πάρει εντολή από τον Ιερώνυμο, θα ρίξει την κυβέρνηση, για να μην ξεχνιόμαστε.

Για τον κ. Τσίπρα, στη μάχη για την καρέκλα και το κόμμα, ας γίνουν όλα στάχτη – όπως φάνηκε νωρίς, από το καλοκαίρι του 2015. Όλους τους υπόλοιπους, όμως, πρέπει να μας ενδιαφέρει πολύ, αν πιστεύουμε στη Δημοκρατία. Αν πιστεύουμε πως οι εξουσίες εκλέγονται από τους πολίτες και όχι πίσω από τις κλειστές πόρτες της Μονής Πετράκη, ή του όποιου επιχειρηματία. Αν πιστεύουμε πως το πρόβλημα της χώρας είναι το τσαλακωμένο θεσμικό πλαίσιο. Αν πιστεύουμε στην εξουσία των πολλών και όχι όσων την υποκλέπτουν και την ασκούν κρυπτόμενοι πίσω από θεούς και δαίμονες.

 

Διαβάστε ακόμα: Λουκάς Παπαδήμος και πολιτικός κρετινισμός

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top