Ισοποσάκηδες όλου του κόσμου ενωθείτε (αλλά μακριά μας)

Ο Διονύσης Σαββόπουλος πήρε θέση, σε αντίθεση με άλλους που κρύβονται πίσω από προσχήματα για τον πόλεμο στην Ουκρανία (Φωτογραφία: sooc).

Το ότι κάθε δημόσια παρέμβαση του Διονύση Σαββόπουλου προκαλεί το έχουμε συνειδητοποιήσει από τα σκληρά χρόνια των Μνημονίων. Κάθε φορά που ο Νιόνιος ανοίγει το στόμα του, όχι για να τραγουδήσει, αλλά για να αρθρώσει έναν, ας πούμε, πολιτικό λόγο, αίφνης ξεκινάει μια ολόκληρη αλληλουχία ύβρεων, επιτιμήσεων και οικτιρμών εναντίον του.

Η τελευταία του δήλωση για τον πόλεμο στην Ουκρανία, με αφορμή την ειδική εκπομπή του «Μουσικού Κουτιού» στην ΕΡΤ, αποτέλεσε, όπως αναμενόταν, τη θρυαλλίδα για να ξεσπάσει νέος ηλεκτρονικός πόλεμος. Αυτό που έκανε ο Σαββόπουλος ήταν να πάρει θέση. Κάτι που φαίνεται στις μέρες μας συνιστά μέγιστο ατόπημα. Το «πρέπον» είναι να τηρείς ίσες αποστάσεις από τα δραματικά γεγονότα, να μην θέτεις την κρίση σου επ’ αυτών στη βασανιστική -πλην τίμια- διαδικασία να αποφασίσει ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο με το μέρος του.

Μπορεί να διαφωνήσει ή να συμφωνήσει κανείς με τη θέση του Διονύση Σαββόπουλου, αλλά δεν γίνεται να τον ψέξεις για το γεγονός ότι έχει μια τέτοια και τη λέει ευθαρσώς. Το θέμα ξεπερνάει τον σημαντικό τραγουδοποιό και αποκτάει ευρύτερη και γενική σημασία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία προκάλεσε ένα ιδιαζόντως περίεργο νεφέλωμα προθέσεων και σκέψεων στο εσωτερικό.

Προφανώς, το γεγονός ότι ο επιτιθέμενος είναι ο Πούτιν και η Ρωσία δεν είναι αμελητέο. Αν, φερ’ειπείν, στη θέση τους βρισκόταν η Γερμανία, λογικά, θα υπήρχε μια ομόθυμη καταδίκη από τους Έλληνες. Είναι κι αυτές οι νωπές μνήμες από τη στάση που κράτησε η συγκεκριμένη χώρα στην οικονομική κρίση που θα μας έπειθε (δίχως κόπο) σε ποιου το μέρος να ταχθούμε. Ομως, η Ρωσία είναι μια ιερή αγελάδα για κάμποσους συνέλληνες.

Λόγοι ιστορικοί, πολιτικοί και θρησκευτικοί έχουν μετατρέψει τη Ρωσία σε μια μεγάλη αδελφή που κάποια στιγμή, στη δύσκολη ώρα μας, θα μας συντρέξει. Βέβαια, κάτι τέτοιο ως τώρα δεν έχει συμβεί (σφόδρα απίθανο να συμβεί στο μέλλον), αλλά οι αστικοί μύθοι δεν φτιάχνονται επί τη βάσει της αλήθειας, αλλά της ιδεατής πραγματικότητας.

Κάπως έτσι, η επίθεση στα εδάφη της Ουκρανίας και οι συναφείς θυσίες αμάχων, έως και οι πρόσφατες θηριωδίες των ρώσων στρατιωτών, αντιμετωπίζονται από τους ακραιφνείς Πουτινικούς ως μέρος της πολεμικής συνθήκης («τι να κάνουμε κάποιοι θα πεθάνουν», λένε κυνικά) και με αιδήμονα σιωπή από κάποιους άλλους, τους γνωστούς ισοποσάκηδες.

Μεταξύ των δύο κατηγοριών, αν πρέπει να διαλέξεις το λιγότερο κακό, είναι προτιμότερο να έχεις να αντιπαρατεθείς με κάποιον που δίνει δίκιο στη Ρωσία, παρά με κάποιον που δεν τολμάει να αρθρώσει λέξη ή προσπαθεί διά της διπλωματικής οδού να φτιάξει συμψηφισμούς, να δώσει δίκιο και στις δύο πλευρές ή να μειώσει τη δραστικότητα των γεγονότων, καθώς κάτι τέτοιο τον ξεβολεύει από την ουδετερότητά του.

Είναι οικτρός λαϊκισμός να λες πως είσαι με την ειρήνη (γενικά και αόριστα), με τον άνθρωπο (γενικά και αόριστα) και την κατάπαυση του πυρός (γενικά και αόριστα). Δεν γίνεται να μπαίνει στο ίδιο ζύγι ο θύτης και το θύμα. Ούτε ο επιτιθέμενος με τον αμυνόμενο. Ακόμη κι αν υποθέσουμε πως στην Ουκρανία όλα αυτά τα χρόνια έχουν δράσει ναζιστικές ομάδες που έχουν επιτεθεί σε αθώους ρωσόφωνους της Ουκρανίας, κάτι τέτοιο δεν επιλύεται με πόλεμο που θα προκαλέσει χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες. Δεν είναι ίσα μέτρα, πώς να το κάνουμε;

Το να θες να είσαι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα συνιστά μέγιστη παραπλάνηση και βιασμό της λογικής. Το να λες ότι και το ΝΑΤΟ ή οι Αμερικανοί έχουν πετσοκόψει κόσμο και κοσμάκη, κάτι που είναι ιστορικά αληθές, δεν δίνει, και δεν πρέπει να δίνει, άλλοθι στον Πούτιν να προβαίνει σε ωμότητες μέσα στην Ουκρανία.

Αν δεχθούμε αυτή τη στρεβλή λογική, τότε θα φτάσουμε έως τον Μέγα Αλέξανδρο και την ισχυρή Αθήνα στην Αρχαία Ελλάδα για να καταδικάζουμε συλλήβδην όλους τους -κατά καιρούς- ισχυρούς του κόσμου που κάνουν επεκτατικούς πολέμους. Το θέμα είναι τώρα με ποιον είσαι;

Σ’ αυτές τις ακραίες και μεταιχμιακές στιγμές η ουδετερότητα δεν είναι… ουδέτερη. Διά της πλαγιάς οδού, όσο και αν θέλει να το κρύψει ο ισοποσάκιας, που θέλει να το κρύψει, ας μην γελιόμαστε, είναι με το μέρος του Πούτιν. Οταν κρίνεις με τα ίδια μέτρα τον σκοτωμένο μ’ αυτόν που τον σκότωσε, τότε, αυτομάτως, άλλο δεν κάνεις από το να χτίζεις με πονηρό τρόπο το άλλοθι που αποζητάει ο φονέας. Για ποια γενική ειρήνη και αγάπη επί της γης μιλάμε, λοιπόν; Εδώ υπάρχει μια υποκρισία που πρέπει να στηλιτευτεί με αταλάντευτο τρόπο.

Γενικά και αόριστα όλοι είμαστε εναντίον του πολέμου και υπέρ της ειρήνης. Βολικό σχήμα, προφανές. Το μέγα ερώτημα, όμως, παραμένει: τώρα με ποιον είσαι; Σ’ αυτή την ερώτηση χρειάζεται μια καθαρή απάντηση. Νέτα, σκέτα και ξεκάθαρα. Οπως ακριβώς έκανε ο Διονύσης Σαββόπουλος κι ας ξεβολεύουν κάποιους οι απόψεις του.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί οι ακροδεξιοί στην Ελλάδα αγαπούν τον Πούτιν;

TAGS :
Βλαντιμίρ Πούτιν Διονύσης Σαββόπουλος ουκρανία πόλεμος ρωσία

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook