Καλή η αρχή -αλλά να δούμε και τη συνέχεια…

«Θέλω να εργαστώ για μια Ένωση που παράγει αποτελέσματα», δήλωσε ο νέος Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζ.Κ. Γιουνκέρ. Credit: flickr.com/europeancouncil_meetings

Δεν είναι το πρόσωπο που δίνει την ιδιαίτερη αξία στην ανάδειξή του στο ύπατο εκτελεστικό αξίωμα, αλλά η διαδικασία της εκλογής που, σε πείσμα των (βρετανών κυρίως) αντιπάλων της υποψηφιότητάς του υποστηρικτών του διακυβερνητισμού, σεβάστηκε τελικά τις πρόνοιες της Συνθήκης της Λισαβόνας: ότι το, αρμόδιο για την πρόταση του προσώπου του προέδρου της Επιτροπής, Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (οι αρχηγοί κρατών ή κυβερνήσεων των 28 κρατών μελών) οφείλει να λάβει υπόψη του τη διαμορφωμένη στις ευρωεκλογές πλειοψηφία των πολιτικών δυνάμεων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το οποίο και τελικά τον εκλέγει.

Τα τρία πρώτα σε αριθμό εδρών ευρωπαϊκά κόμματα, με τη μεγάλη πλειοψηφία που συγκεντρώνουν, πρότειναν με δημοκρατική συνέπεια τον εκλεκτό του πρώτου σε εκλογική απήχηση ανάμεσά τους, Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, Ζ.-Κ. Γιουνκέρ. Εκείνος και εξελέγη, για πρώτη φορά στην ιστορία της ΕΕ, από το ίδιο το Κοινοβούλιο με 422 ψήφους σε σύνολο 751.

Αυτή ήταν μόνον η αρχή της νέας ευρωπαϊκής (δια)κυβέρνησης που θα αναλάβει τα ηνία την 1 Νοεμβρίου. Εκκρεμεί η επιλογή του/της προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, διάδοχου του βέλγου Βαν Ρομπάι και του/της ύπατου/ης εκπροσώπου για την εξωτερική πολιτική, θέση που συνδυάζει αντιπροεδρία της Επιτροπής και προεδρία του Συμβουλίου Υπουργών εξωτερικών υποθέσεων – σήμερα την κατέχει η αγγλίδα λαίδη Άστον.

Επίκειται επίσης ο ορισμός των υπόλοιπων νέων μελών της Επιτροπής, οι ικανότητες και γενικά η προσωπικότητα των οποίων θα συμβάλει σε μεγάλο βαθμό στην πραγματοποίηση των στόχων Γιουνκέρ. Των στόχων για μια ΕΕ που θα ξαναβρεί το δρόμο προς την όλο και στενότερη, πιο ολοκληρωμένη, ενοποιητική πορεία. «Θέλω να εργαστώ για μια Ένωση προσηλωμένη στη δημοκρατία και τις μεταρρυθμίσεις∙ για μια Ένωση που δεν παρεμβαίνει υπέρ το δέον, αλλά αναπτύσσει δράση προς όφελος των πολιτών και όχι εναντίον τους. Θέλω να εργαστώ για μια Ένωση που παράγει αποτελέσματα», τόνισε ο νέος πρόεδρος της Επιτροπής στην ομιλία του στο Στρασβούργο, πριν από την ψηφοφορία που τον ανέδειξε στο αξίωμα.

Πρώτη του προτεραιότητα και συνδετικός κρίκος όλων των προτάσεων διακηρύσσει ότι είναι η επαναφορά της Ευρώπης σε τροχιά ανάπτυξης και η επιστροφή των Ευρωπαίων στην εργασία. Γι’ αυτό, μέσα στους τρεις πρώτους μήνες της θητείας του, υποσχέθηκε να παρουσιάσει ένα πακέτο για την απασχόληση, την ανάπτυξη και τις επενδύσεις με στόχο να διοχετευθούν 300 δισεκατομμύρια ευρώ επιπλέον σε επενδύσεις τα επόμενα τρία χρόνια. Ίδωμεν…

Ένα ζωτικό άλμα είναι αυτό που χρειάζεται η ΕΕ. Μια νέα αντίληψη του – ξεχασμένου μετά τη μεγάλη διεύρυνση από τα 15 στα 28 κράτη μέλη την τελευταία δεκαετία – κεντρικού εργαλείου της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με ανανεωμένα τα χαρακτηριστικά του: Επανεκτίμηση και δημιουργική αξιοποίηση των διαχρονικά υιοθετημένων από τις Συνθήκες αρχών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με σαφή και ανεπιφύλακτη ένταξη στους άμεσους στόχους της, πέρα από την αυτονόητη προτεραιότητα της δραστικής μείωσης της ανεργίας και της ανάκαμψης σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης σε όλες τις χώρες-μέλη, την αποκατάσταση του κοινωνικού κράτους και την επέκταση και ενδυνάμωση της αλληλεγγύης.

Ασφαλώς η Νομισματική ΄Ενωση / η Ευρωζώνη ήταν στις αρχές του 21^ου αιώνα ένα μεγάλο βήμα αλλά αφενός αρκετές (μερικές απ’ αυτές οικονομικά σημαντικές) χώρες δεν συμμετέχουν σ’ αυτήν, αφετέρου νομισματική χωρίς οικονομική ένωση πολύ δύσκολα θα κατορθώσει να μακροημερεύσει, όπως φάνηκε και από την βαθιά κρίση των τελευταίων ετών που ακόμα συνεχίζεται.

Από την άλλη πλευρά, ποτέ μέχρι σήμερα ο ευρωσκεπτικισμός δεν ήταν τόσο διάχυτος σ’ ολόκληρη την ΕΕ, κάτι που μετρήθηκε και στις εκλογές του Μαΐου και απεικονίζεται στη νέα σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου. Οι πολίτες των 28 πρέπει να πειστούν – σχεδόν από την αρχή – ότι η Ευρώπη (τους) συμφέρει. Ότι, πέρα από την ειρήνη, εξακολουθεί να τους προσφέρει την ίδια, τουλάχιστον, ευημερία και ανάπτυξη, τις ίδιες, τουλάχιστον,  προοπτικές που βίωναν την «καλή» περίοδο πριν από την κρίση. Κι αυτό χωρίς την υποψία ότι «περισσότερη Ευρώπη» υπονομεύει την ουσία της εθνικής κυριαρχίας και την ιδιοπροσωπία του κάθε λαού.

Το ευρωπαϊκό στοίχημα δεν είναι εύκολο να κερδηθεί. Τόσο τα ενδογενή προβλήματα με επίκεντρο τις ανισορροπίες βορρά-νότου, όσο και το ασταθές διεθνές περιβάλλον στη διαχείριση του οποίου η ΕΕ δεν έχει μέχρι σήμερα διαπρέψει, ζητούν, επιβάλλουν, ανασχεδιασμούς και ρηξικέλευθες αναδιατάξεις στόχων και μέσων επίτευξής τους. Και πρόσωπα ικανά για μεγάλους διασκελισμούς.

Ο Νίκος Φραγκάκης είναι δικηγόρος, Πρόεδρος του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ελληνικού Κέντρου Ευρωπαϊκών Μελετών και Ερευνών (ΕΚΕΜΕ) και αντιπρόεδρος της Κίνησης Πολιτών για μια Ανοιχτή Κοινωνία.

Διαβάστε ακόμα: Γιατί αφού μοιάζουμε σε τόσο πολλά με το Ισραήλ, αυτοί τα έχουν καταφέρει τόσο καλά κι εμείς βουλιάζουμε στη μετριότητα; 

TAGS :
γιουνκερ ευρωζώνη ευρωπαϊκή ένωση ευρωπαικό Ευρώπη

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook