Μπορεί η Ελληνική κεντροαριστερά να διδαχθεί από την πλατιά συμμαχία του Μπάιντεν;

Τί έχουν να διδαχτούν οι Τσίπρας και Γεννηματά από την ενωτική πολιτική του Μπάιντεν;

Μπορεί ο Τραμπισμός να μην ηττήθηκε (κέρδισε παραπάνω ψήφους από το 2016) και ο θείος Τζο να μην έκανε περίπατο αλλά θα ήταν λάθος να μην του πιστώσουμε αυτή τη μεγάλη νίκη στην οποία άλλωστε πέτυχε ιστορικό ρεκόρ ψήφων. Και το πέτυχε όχι μόνο χάρη στον μισητό του αντίπαλο αλλά και λόγω της ενωτικής του φυσιογνωμίας.

Ίσως είναι το στοιχείο της εκστρατείας του που έχει φωτιστεί λιγότερο στην Ελλάδα όπου θεωρούμε τους Αμερικανούς συλλήβδην φονιάδες των λαών, χαζοχαρούμενους και απολιτίκ. Το στοιχείο αυτό είναι η εξαιρετικά πλατιά, φυλετικά, κοινωνικά και πολιτικά συμμαχία που πέτυχε το Δημοκρατικό κόμμα.

Όλες οι μη ξανθές φυλές της Αμερικής, με εξαίρεση τους ισπανόφωνους του Μαϊάμι και κάποιους Ελληνάρες της Αστόρια, ενώθηκαν πίσω από τον «λευκό παππού». Θα πείτε ότι οι μαύροι υποστήριζαν πάντα τους Δημοκρατικούς κατά πλειοψηφία αλλά εδώ η σχέση τους με τον Μπάιντεν σχεδόν ξεπερνά τον δεσμό τους με τον Ομπάμα, γι’ αυτό και ο νεοεκλεγείς έκανε ειδική, βροντερή αναφορά στην αφροαμερικανική κοινότητα, στην παρθενική του ομιλία ως νικητής των εκλογών, χτυπώντας μάλιστα το χέρι του στο πόντιουμ.

Κοινωνικά, πλούσιοι και φτωχοί, γκέι και στρέιτ, άνθρωποι του περιθωρίου που δεν ψήφιζαν και σταρ του Χόλιγουντ, τον στήριξαν με φανατισμό. Ξανά, θα πείτε ότι το Χόλιγουντ είναι πάντα μπλε (το χρώμα των Δημοκρατικών). Αλλά ας μην ξεχνάμε πως αρκετοί σταρ, όπως η Σούζαν Σαράντον δεν είχαν στηρίξει την Χίλαρι Κλίντον κόντρα στον ίδιο αντίπαλο, τον Ντόναλντ Τραμπ, το 2016.

Κυρίως πολιτικά, ο Μπάιντεν απόλαυσε τη στήριξη της πιο πλατιάς συμμαχίας που έχουμε δει εδώ και δεκαετίες. Από τα δεξιά, με αξιοπρεπείς Ρεπουμπλικάνους που είχαν αγανακτήσει με την περιφρόνηση του Τραμπ στους θεσμούς και στις αξίες της Αμερικής, μέχρι τα άκρα αριστερά του Δημοκρατικού κόμματος: Οι υποστηρικτές του γερουσιαστή Μπέρνι Σάντερς ή της βουλευτού Αλεξάντρια Οκάζιο Κορτές που ψήφισαν με στρατιωτική σχεδόν πειθαρχία τον Μπάιντεν δεν είναι καθόλου κεντρώοι ή έστω σοσιαλδημοκράτες αλλά σοσιαλιστές που στην Ελλάδα θα ταίριαζαν περισσότερο στον Σύριζα (και στον Βαρουφάκη) παρά στο ΚΙΝΑΛ.

Όλους αυτούς ο Τζο Μπάιντεν, ένας σαφώς συστημικός υποψήφιος στην κεντρώα/κεντροδεξιά πτέρυγα των Δημοκρατικών, τους ένωσε με πολύ κέφι στον κοινό σκοπό. Δεν του χάρισαν λευκή επιταγή (ήδη η Κορτέζ ξεκίνησε την «αντιπολίτευση» ώρες μετά την εκλογή του) αλλά δεν μπήκαν και στο χορό με μισή καρδιά όπως είχαν κάνει με την υποψηφιότητα της Κλίντον.

Ο Μπάιντεν το πέτυχε όλο αυτό χάρη στον «μπαμπούλα» που είχε απέναντι του αλλά και με την πραότητα του χαρακτήρα του, το προεδρικό του ύφος και την θεσμική του κλίση που δεν άφηνε περιθώρια σοβαρής γκρίνιας από τη μία («είναι γεράκι της ελίτ») ή την άλλη («είναι κομμουνιστής») πλευρά. Έτσι λειτούργησε ως «ομοσπονδοποιητικό στοιχείο» (federating element) για τους αστερισμούς της αμερικανικής κεντροαριστεράς.

Στην Ελλάδα βέβαια η κεντροδεξιά παράταξη δεν έχει Τραμπ αλλά αντίθετα έναν κεντρογενή πρόεδρο που έχει καταφέρει το αντίστροφο, δηλαδή να προσεταιριστεί τους φιλελεύθερους, να διεισδύσει στην κεντροαριστερά (στερώντας της και στελέχη όπως οι Πιερρακάκης και Χρυσοχοΐδης) αλλά και να κρατήσει την «πατριωτική δεξιά» του στο «μαντρί».

Αυτό το κόλπο που δεν είναι κόλπο αλλά η αρχαιότερη συνταγή της πολιτικής για να δημιουργείς συμμαχίες και να κυβερνάς ηγεμονεύοντας στο κέντρο, δεν είναι ωστόσο αποκλειστικότητα του Μητσοτάκη. Είχε εφαρμόσει τη συνταγή στο παρελθόν ο Κώστας Σημίτης και σε μικρότερο βαθμό ο Κώστας Καραμανλής, όμως στα χρόνια της κρίσης εγκαταλείφθηκε εν μέσω ακραίας πόλωσης όπου η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά έκλινε δεξιότερα και η κεντροαριστερά του ΠΑΣΟΚ διαλύθηκε με τους ψηφοφόρους της να ριζοσπαστικοποιούνται κινούμενοι προς τον Σύριζα ή ορθότερα με τον Σύριζα να εκμεταλλεύεται τυχοδιωκτικά το κενό ανοίγοντας τους τη λαϊκίστικη αγκαλιά του.

Τότε και ο Σύριζα δημιούργησε μια πραγματικά πλατιά συμμαχία για να ανέλθει στην εξουσία. Ασχέτως αποτελέσματος, ήταν στρατηγική επιτυχία ότι έβαλε κάτω από την ίδια πολιτική στέγη αναρχοαυτόνομους αριστεριστές διαφόρων συνιστωσών, κεντροαριστερούς πασόκους και ακροδεξιούς ΑΝΕΛ-ίτες. Απλώς το μπουκέτο αυτό ήταν ένας γάμος ευκαιρίας, ένα σύμφωνο πολιτικής συμβίωσης που δεν στηρίζονταν σε κοινές αξίες αλλά σε φαντασιώσεις, ρεβανσισμούς και συμφέροντα. Κυρίως, δεν άπλωσε γέφυρες προς την υπόλοιπη κοινωνία βάζοντας εξαρχής διλήμματα της λογικής «εμείς ή αυτοί», «καλοί αντιμνημονιακοί εναντίον κακών μνημονιακών γερμανοτσολιάδων» κ.ο.κ.

Σήμερα που η χώρα προσπαθεί να ορθοποδήσει και η κεντροαριστερά παραπαίει μεταξύ του ξεπερασμένου «παλαιού ΠΑΣΟΚ» και του «χολωμένου» Σύριζα, θα είχε ίσως αρκετά να διδαχθεί από τον γερο-Τζο Μπάιντεν. Όχι επιστρατεύοντας έναν γηραιό πολιτικό -από τους οποίους ποτέ δεν είχαμε έλλειψη στην Ελλάδα- αλλά βρίσκοντας μια αντιπολωτική φιγούρα που θα εκπέμψει ενωτικό και γιατί όχι πατριωτικό λόγο, συναρμολογώντας την κατακερματισμένη κεντροαριστερά κάτω από μια σημαία αρχών και αξιών.

Το εμπόδιο σε αυτό το ξέρουμε, είναι τα ιστορικά «μπαγκάζια» της αριστεράς, του εμφυλίου και της χούντας, που κάνουν να θεωρείται «προδοτική» οποιαδήποτε παραχώρηση προς το κέντρο. Με μια μπετόν αρμέ παρουσία του ΚΚΕ στα αριστερά του πολιτικού φάσματος, τα κεντροαριστερά κόμματα αισθάνονται εγκλωβισμένα και υποχρεωμένα να υψώνουν τείχη αριστεροσύνης, για να μην χάσουν ψηφοφόρους προς τον «γνήσιο» εκφραστή της αριστεράς. Αν όμως αυτό ίσχυε στο παρελθόν, τώρα πια είναι μια στείρα στρατηγική που περιχαρακώνει την κεντροαριστερά σε ιστορικά κλισέ. Την ώρα που ο πλανήτης κινείται «με μεγάλες δρασκελιές προς το μέλλον», όπως θα έλεγαν και επί υπαρκτού σοσιαλισμού, και οι «σκαλισμένες στο μάρμαρο» ιδεολογικές γραμμές ξεθωριάζουν.

Διαβάστε ακόμα – Κάμαλα Χάρις: ευτυχώς, η Αμερική απέκτησε ξανά ενδιαφέρον.

TAGS :
μπάιντεν πασοκ Σύριζα

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook