Τα τρία… δύο!

Ταχτσίδης, Μόρας, Χριστοδουλόπουλος.

Πώς λέγανε παλιά; Έξω πάμε καλά! Γιατί είχαμε βυθίσει το Χόρα, είχαμε δανειστεί τα μαλλιοκέφαλά μας (και οι δανειστές μας μάς είχανε στα ώπα-ώπα, να ’χουν να περιμένουν από μας…), μπαινοβγαίναμε στο ΝΑΤΟ μη χαθεί και η υπόλοιπη Κύπρος, ωραία πράγματα, δηλαδή, νιάτα των Ελλήνων πάντα τρελά, αεί παίδες αιώνια στην καθυστέρηση και στην ασυναρτησία. Σκίζαμε παντού!

Μόνο στο φουτμπώλ δεν σκίζαμε. Εκεί είχαμε μείνει στον Παναθηναϊκό μια φορά κι έναν καιρό απροόπτως στο Γουέμπλεϊ, άντε και σε κάτι άλλες πορείες σποραδικές της ΑΕΚ το ’78, του Άρη στις Περούτζιες, του Παναθηναϊκού πάλι κάπως πιο πρόσφατα. Άσε που κι ο Θρύλος δεν μπορούσε να προβιβαστεί στις τάξεις τής Ευρώπης, ολοένα μετεξεταστέος έμενε, ολόκληρη Κάλιαρι, πρωταθλήτρια τότε της Ιταλίας, ας είχε μια φορά στον πρώτο γύρο αποκλείσει.

Ήρθε όμως εκείνο το παρακρουσιακό μας 2004, το αλλιώς Ολυμπιακό, κι έγινε ό,τι έγινε, το θαύμα ήτοι. Και πήραμε πολύ τα πάνω μας, κι, ενώ σ’ όλα τ’ άλλα και μέσα κι έξω μάς έχει πάρει ο κακός Διάολος, μόνο στο τόπι κάπως στεκόμαστε. Με το μπάσκετ μας, είν’ η αλήθεια, πάντα πρώτο και καλύτερο, πάντα πρωτοπόρο –που εσχάτως αγωνίζονται να το κάνουν μία από τα ίδια τα τρία αδέρφια νέας γενιάς, αλλά αυτό τους αντιστέκεται ακόμα εντυπωσιακά.

Φτιάξαμε και κάποιου είδους ανθεκτική Εθνική στο ποδόσφαιρο, αλλά, για να ’μαστε ακριβείς, πιο πολύ πια ακουγόμαστε με τ’ αρκετά πια παιδιά που παίζουνε έξω, σε Ιταλία και Γερμανία προπαντός, άντε και στην Αγγλία από καιρού εις καιρόν. Αλλά οι ομάδες μας, ο Ολυμπιακός καλύτερα ο μοναχοφάης και φαταούλας, σηκώνεται για λίγο, μπουσουλάει, κι ύστερα πάλι σκουλουμουντριάζεται, ξαναγκρεμίζεται δηλαδή όπως λένε και στα κουμιώτικα.

Διαβάστε ακόμα: Τα κάστρα από μέσα πέφτουνε…

Γιατί ποδόσφαιρο μέσα εδώ όπως με τη Μακάμπι στο προϊστορικό Ισραήλ, να παίρνει το πρωτάθλημα επί 50 χρόνια συναπτά, δεν γίνεται, πώς να γίνει; Πώς να ’σαι ομάδα πια, πώς να τα καταφέρνεις χωρίς υπέρβαση εναντίον ομάδων από πρωταθλήματα σοβαρά και της προκοπής, πώς να τους αντισταθείς με τα ψέματα; Πώς να τα καταφέρεις, όταν τραγουδάς στο μπάνιο σου μόνο άριες, και οι αυλικοί σου ολόγυρα σ’ αποθεώνουν ως φωνάρα, και καθόλου, μα καθόλου δεν σε βλέπουνε, τον βασιλιά τους, γυμνό, ολόγυμνο;

Κι είναι και το άλλο το πολύ χοντρό ταυτόχρονα, το βασικό: με δύο μόνο Έλληνες στην ενδεκάδα όταν είσαι –κι ο Αστέρας, το αστεράκι της Τρίπολης, σε μιμείται σ’ αυτό ανοήτως–, πιο δική μας ομάδα είναι η Ρόμα με τους τρεις δικούς μας αρκετές φορές μέσα, με Τοροσίδη, Μανωλά, Χολέμπα, η Ουντινέζε με Καρνέζη και Κονέ, πόσω μάλλον η Ελλάς Βερόνα, με Μόρα, Ταχτσίδη πια και Χριστοδουλόπουλο.

Χολέβας, Μανωλάς, Τοσοσίδης.

(Εδώ μάθανε οι Ιταλοί να προφέρουν ολόκληρα κι ολοκάθαρα και σωστά τονισμένα τα ονόματά μας, Papastathopoulos να λένε κι όχι πια Socratis, το Cristodoulopoulos κανονικά κι όχι πια μόνο Lazaros, μέχρι Φετφατζίδη είχανε φτάσει να λένε μια χαρά, τον γλωσσοδέτη τον ελληνο–τούρκικο και για μας εδώ, τους γνωστούς δυσλεκτικούς κι απροσάρμοστους).

Εννοώ: Μέσα καθόλου καλά δεν πάμε. Τα ξέρετε και τ’ άλλα, τα ηρωικά μας επί τόσα χρόνια πια, τα πένθιμα. Κι όταν βγαίνουμε όξω οι… μάγκες από την παράγκα, σαν ξένοι μοιάζουμε στη χώρα μας, αδιάφοροι τελείως για όλους όσων το μυαλό λίγο πιο πέρα πάει. Και στην κατάταξη την ευρωπαϊκή όλο και πιο πολύ θα βυθιζόμαστε, ας λένε οι κονδυλοφόροι που ζούνε από τα αθλητικά, πως υπάρχουν ελπίδες έστω να μείνουμε εκεί που είμαστε. Δεν υπάρχουν.

Γιατί, επιπλέον των αρρωστημένων εντός μας πραγμάτων, το Αιγάλεω εδώ και χρόνια πια δεν κερδάει, κι οι Σπάθες με τις σπάθες πολύ πιεσμένοι τελευταία μοιάζουνε. Γιατί, τι σχέση να ’χει ένας οπαδός κάπως κανονικός με ομάδες που ούτε τα ονόματα τόσων και τόσων συνεχώς στο πήγαιν’–έλα ξένων δεν προλαβαίνει να μάθει, να τα προφέρει, κάποια στιγμή από καρδιάς, μ’ ενθουσιασμό στο γήπεδο να σηκωθεί και να τα φωνάξει;

Υ.Γ.: Θυμάμαι και μια χρονιά άλλη, που οι πρόγονοι των τριών αδελφιών των σημερινών, για να σπάσουνε στο μπάσκετ τις ψηλές αμοιβές των συμβολαίων τών Ελλήνων ή δεν ξέρω κι εγώ τι, γεμίσανε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό με ξένους άλλ’ αντ’ άλλων, κι έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, και κόντεψε να μην πατήσει άνθρωπος στο παρκέ, να τους βλέπει. Αντίθετα, τελείως με τώρα, που τόσα νέα παιδιά δικά μας είναι ντυμένα στα κοκκινο–πράσινα, και τ’ απολαμβάνουμε όλοι. Ακόμα κι οι εχθροί τους…

//Πρώτη δημοσίευση: Περιοδικό Μετρό, Ιανουάριος 2015.

Διαβάστε ακόμα: Όσα μας έμαθε ο Μίμης Παπαϊωάννου

TAGS :
Ποδόσφαιρο

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook