Στα ορεινά της Βουλής περνούσε καλύτερα (Alexandros Michailidis / SOOC).
Την απόφασή του να μην είναι υποψήφιος στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές (θα εκλέγονταν χωρίς σταυρό ως πρώην πρωθυπουργός) ανακοίνωσε ο Κώστας Καραμανλής: «Αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να ολοκληρωθεί η κοινοβουλευτική μου διαδρομή. Ως εκ τούτου δεν θα είμαι υποψήφιος στις προσεχείς εκλογές. Προφανώς, στηρίζω πάντα την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας», δήλωσε ο ίδιος, κλείνοντας μια πορεία στον δημόσιο βίο που ξεκίνησε με την εκλογή του το 1989.
Ο θείος του, Κωνσταντίνος Καραμανλής, κλασικός μετρ της real politik, συνήθιζε να λέει πως «υπάρχουν πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται και πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται».
Αν είχε δει τα έργα και τις ημέρες του ανιψιού του, Κώστα Καραμανλή, είναι πιθανό να προσέθετε πως υπάρχουν πρωθυπουργοί που πήραν το χρίσμα, αλλά ποτέ δεν «φόρεσαν» το αξίωμα κι άλλοι που έγιναν σκιώδεις πρωθυπουργοί δίχως να έχουν ψηφιστεί από τον λαό.
Η πολιτική είναι τέχνη και ως τέτοια έχει τους επιδέξιους καλλιτέχνες της, τους αδέξιους δημιουργούς της και τις χρυσές μετριότητες που ποτέ δεν κατάφεραν να ξεφύγουν από το τέναγος της ειμαρμένης τους. Η πολιτική, όμως, μπορεί τραβήξει ακόμη και πρόσωπα που υπό άλλες συνθήκες δεν θα την καταδέχονταν από χαρακτήρα και όχι από αντιεξουσιαστική παθογένεια.
Ο Κώστας Καραμανλής βίωσε τη μέγιστη ατυχία (sic) να γεννηθεί σε μια οικογένεια που έβγαλε έναν «Εθνάρχη». Μόνο που σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν ισχύει το γνωστό: αυτή η στάνη τέτοιο γάλα βγάζει. Το έβγαλε μια φορά, φτάνει και περισσεύει για όλες τις κατοπινές γενιές.
Δεν είναι τυχαίο ότι όλοι οι υπόλοιποι Καραμανλήδες που βγήκαν -ωσάν μικρές ματριόσκες- από το σώμα του ηγήτορα της φαμίλιας, είτε έσπασαν τα μούτρα τους ως πολιτικοί ταγοί είτε κινήθηκαν σαν αφρόψαρα σε ρηχά νερά. Ο Αχιλλέας Καραμανλής, αδελφός του Κωνσταντίνου, έγινε υπουργός, αλλά ποιος το θυμάται; Ο Μιχάλης Λιάπης, ανιψιός του Κωνσταντίνου, είναι μια κατηγορία μόνος του για πράγματα που είναι λίγο πολύ γνωστά στο πανελλήνιο.
Μας έμεναν οι δύο σύγχρονοι «Κώστηδες». Ο μικρότερος (του Αχιλλέα) είναι τώρα υπουργός Υποδομών και Μεταφορών και έχει ακόμα λίγο καιρό να κριθεί για τα έργα του. Ο άλλος, όμως, ο Κώστας Καραμανλής, ήταν ο μόνος που κατάφερε να ορθώσει ανάστημα, να πάει πέρα από την αναπόφευκτη αχλή του επωνύμου του και να γίνει πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας και στη συνέχεια πρωθυπουργός.
Με μούσι ναυαγού στη Βουλή (Menelaos Myrillas / SOOC).
Ο Κώστας Καραμανλής ήταν παράξενη πολιτική φυσιογνωμία. Χαλαρός (στο όριο του cool), καλοφαγάς, πλακατζής. Σου έδινε την εντύπωση ότι από κάπου τον ξέρεις. Έμενε, μήπως, δίπλα στο πατρικό σου; Κάνατε μαζί φαντάροι; Συνυπήρξατε σε κοινό τραπέζι σε κάποια ταβέρνα τρώγοντας σπαλομπριζόλες και τραγουδώντας «άπονη ζωή μας πέταξες στου δρόμου την άκρη;».
Μυστήριο τρένο ο πρώην πρωθυπουργός, άλυτο μυστήριο. Ποτέ δεν θα καταλάβουμε αν έγινε πολιτικός διότι δεν μπορούσε να έχει άλλη επιλογή (το κληρονομικώ δικαιώματι της ημεδαπής) ή, όντως, δελεάστηκε από την ιδέα να ακολουθήσει τα βήματα του θείου του και, τελικά, εγκλωβίστηκε σε χρυσό κλουβί.
Τόσο αυτός όσο και ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβαν τις τύχες της χώρας σε μια περίοδο ιδιαζόντως κρίσιμη και τα έκαναν μαντάρα. Ο πρώτος ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός πριν από την κρίση (άρα κατηγορείται ότι άφησε το καράβι να πέσει σε ξέρα) και ο δεύτερος ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός της κρίσης που δεν κατάλαβε ποτέ ότι βουλιάζαμε αύτανδροι.
Φευ, δεν είναι εύκολο να ζεις σε ενδιαφέροντες καιρούς και να πρέπει να τους κουμαντάρεις. Δεν το έχουν όλοι με το πηδάλιο. Ο Κώστας Καραμανλής θα ήταν ταιριαστός πρωθυπουργός σε μια χώρα που ευημερεί, που δεν έχει να χολοσκάει για το αν θα βγει ο προϋπολογισμός, για το πόσες απολύσεις έγιναν σήμερα και πόσες θα γίνουν τους επόμενους μήνες. Τέτοια χώρα, βέβαια, υπάρχει μόνο στα παραμύθια. Επομένως, ο καθένας ζει την παραμυθία του, κρίνεται απ’ αυτήν, βολεύεται -ενδεχόμενα- εντός της και αφήνει τα πράγματα να πάνε (όσα πάνε κι όσα έρθουν).
Το φλερτ με τον Τσίπρα τον πλήγωσε στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας (Menelaos Myrillas / SOOC).
Για σχεδόν 14 χρόνια μετά την αποχώρηση του από την πρωθυπουργία επέλεξε τη σιωπή, η οποία αποδείχθηκε πως δεν ήταν αιδήμονα. Ακούγαμε και διαβάζαμε για τους «κύκλους του Καραμανλή» που μιλούσαν αντ’ αυτού. Δημιουργήθηκε γύρω από το πρόσωπό του ένας μύθος βαρύτερος από τον ίδιο. Από τους στενούς του συνεργάτες ακούγονταν χρησμοί, τσιτάτα, ακριτομυθίες. Σαν κι αυτά που συνήθιζε να λέει ο ορίτζιναλ Κωνσταντίνος Καραμανλής μόνο που εκείνος τα έλεγε με το στόμα του και περιείχαν περισσότερη έμπνευση.
Ο Κώστας Καραμανλής ιδιώτευε εν υπηρεσία εδώ και καιρό. Σπάνια μιλούσε, κάθονταν στα ορεινά της Βουλής, έβγαζε φωτογραφίες σε ταβέρνες ή με φίλους του σε ορειβατικές περιπέτειες, γίνονταν είδηση επειδή ήταν μαυρισμένος ή επειδή είχε αδυνατίσει και όχι για κάποια συνέντευξή του ή κάποια πολιτική του θέση. Κι όμως, δεν τον έβλεπες να μαραζώνει, δεν έμοιαζε να του πέφτει στενός κορσές ο πάγκος. Από «εννιάρι» που δεν ήξερε πάντα να σκοράρει είναι προτιμότερο να γίνεις «εξωφυλαρούχας» που κανείς δεν θα σου ζητήσει τον λογαριασμό. Με τη διαφορά ότι τον δικό του λογαριασμό τον πληρώναμε εμείς. Εξόδοις μας έκανε τον… «τουρίστα» στο κοινοβούλιο.
Με ύφος «τι θέλω εγώ εδώ τώρα;» (Nikos Libertas / SOOC).
Η περιβόητη καραμανλική πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας ακούγονταν τον τελευταίο καιρό πλέον περισσότερο ως ιδέα παρά ως υπαρκτή οντότητα. Ουδείς πίστευε πως είχε την πρότερη δύναμή της. Η έλευση του Σαμαρά και εν συνεχεία του Μητσοτάκη είχαν αλλάξει δραστικά τις εσωτερικές σταθερές του κόμματος.
Το φλερτ με τον ΣΥΡΙΖΑ (για καιρό λεγόταν πως ο ΚΚ θα ήταν η επιλογή του Τσίπρα για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας) τον έβλαψε στο εσωτερικό της ΝΔ. Βγήκαν στην επιφάνεια τα μαχαίρια από τους πούρους δεξιούς που δεν ήθελαν παρτίδες με το «τρομερό παιδί» της Αριστεράς.
Ας είμαστε λογικοί και ειλικρινείς: ουδείς πίστευε πια πως ο Καραμανλής θα επανέκαμπτε τόσο στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας όσο και στην ενεργό πολιτική. Τον είχε ξεπεράσει η εποχή και μάλιστα αρκετά γρήγορα. Συνεπώς η απόχώρηση του ήταν η σωστή κίνηση -ας του το πιστώσουμε.
Θα είναι πάντα ένας πολιτικός που ακόμη κι αν έκανε στραβά θα του τα συγχωρήσεις (εξήγηση: άδολο πρόσωπο, άνετο στυλ), αλλά θα ξέρεις ότι ευτυχώς δεν θα χρειαστεί να του ξαναδώσεις τα κλειδιά του σπιτιού σου.
Έξω, σε μια ταβέρνα, μπορείτε να τα πείτε μαζί του και να περάσετε χάρμα. Αλλά μέχρι εκεί, πλέον.
Διαβάστε ακόμα: Μιχάλης Παπαγιαννάκης, ο εκλεπτυσμένος άρχοντας της Αριστεράς.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
