Φοβού τον άνθρωπο υπεράνω πάσης υποψίας; 
Αποφυλάκιση Λιγνάδη: ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό; 
Χαζά κλισέ της Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου 
Brett Kavanaugh: H χειρότερη κληρονομιά του Donald Trump 
Κοινωνία Πολιτών vs Εθνικής Κατάπτωσης 
Ακόμα και ο πιο αδύναμος έχει μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι αν αδικηθεί, υπάρχει ένα τελευταίο, ένα ύστατο καταφύγιο για να βρει το δίκιο του. H Δικαιοσύνη. (Photo by Sean Gallup/Getty Images).
«Το πρώτο καθήκον μιας κοινωνίας είναι η Δικαιοσύνη για όλους», υποστήριζε ο Alexander Hamilton, ένας από τους λεγόμενους «πατέρες» των ΗΠΑ και του αμερικανικού έθνους.
Θέση που έρχεται συνεχώς στην επιφάνεια, ειδικά όταν υπάρχουν αποφάσεις της Δικαιοσύνης που μοιάζουν ακατανόητες για το σώμα μιας κοινωνίας. Και δυστυχώς, μέσα σε λίγα 24ωρα, τρεις αποφάσεις της ελληνικής Δικαιοσύνης δημιούργησαν προβληματισμό αλλά και θύελλα αντιδράσεων, ακόμα και εντός του δικαστικού σώματος.
Από τη μία, λοιπόν, το αρμόδιο δικαστήριο ανέτρεψε την εισαγγελική πρόταση μετατρέποντας την κατηγορία της ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε θανατηφόρα σωματική βλάβη για τη δολοφονία του Μπακαρί Χέντερσον στη Ζάκυνθο. Αποτέλεσμα; Οι δράστες της ανθρωποκτονίας έλαβαν ποινές κάθειρξης από 5 έως 15 χρόνια.
Λίγες ώρες νωρίτερα ο ανακριτής είχε αφήσει ελεύθερους τους οκτώ κατηγορούμενους σε βαθμό κακουργήματος (έκρηξη και επικίνδυνη σωματική βλάβη), οι οποίοι συνελήφθησαν για τα επεισόδια μετά την πορεία για το Πολυτεχνείο με περιοριστικό όρο… την «απαγόρευση προσέγγισης στην περιοχή των Εξαρχείων».
Το γλυκό ήρθε να «δέσει» μετά τη γνωστοποίηση απόφασης δικαστηρίου να στείλει στην φυλακή με την εξοντωτική ποινή των 10 χρόνων κάθειρξης, μια καθαρίστρια που είχε πλαστογραφήσει το πτυχίο της… πέμπτης δημοτικού, για να διοριστεί στο δημόσιο.
Η ατμόσφαιρα που διαμορφώνεται από τις συγκεκριμένες αποφάσεις έχει πολύ βαθύτερες προεκτάσεις τα στενά όρια της απονομής Δικαιοσύνης αφού στην πραγματικότητα ναρκοθετεί την ίδια την κοινωνική συνοχή. Σε μια χώρα όπου οι υπηρεσίες υπολειτουργούν, στην καλύτερη των περιπτώσεων, οι περισσότεροι θεσμοί έχουν ευτελιστεί και ο κοινωνικός ιστός έχει ξεφτίσει, η Δικαιοσύνη αποτελεί την τελευταία συγκολλητική ουσία μεταξύ ατόμων και ομάδων που λίγο θέλουν να αρχίζουν να ξεσκίζουν τις σάρκες αλλήλων.
Ακόμα και ο πιο αδύναμος, ο ανόητος, ο πένητας, ο απόκληρος έχει μεγαλώσει με την πεποίθηση ότι αν αδικηθεί, υπάρχει ένα τελευταίο, ένα ύστατο καταφύγιο για να βρει το δίκιο του. Αυτό μπορεί να φαντάζει κοινότοπο αλλά δεν είναι. Η πεποίθηση ότι η Δικαιοσύνη παράγει Δίκαιο για ΟΛΟΥΣ αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στον οποίο έχουν οικοδομηθεί οι Δυτικές κοινωνίες. Πρόκειται για τη βασικότερη παραδοχή του κοινωνικού συμβολαίου των κοινωνιών μας και σε περίπτωση που ο θεμέλιος αυτός λίθος αυτός παρουσιάζει ρηγματώσεις, ολόκληρο το οικοδόμημα τίθεται εν κινδύνω.
Το πλαίσιο της υπόθεσης με την καθαρίστρια απαιτεί νομικές γνώσεις. Και γι’ αυτό θα πρέπει να αφεθεί στα χέρια δικηγόρων και δικαστών. Σύμφωνα με ειδικούς έλαβε το μίνιμουμ της προβλεπόμενης ποινής καθώς καταδικάστηκε με βάση τον ισχύοντα νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου, ο οποίος δεν «αναλογικοποιεί» την κατάχρηση. Αν αυτό ισχύει τότε το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη Δικαιοσύνη αλλά στον νομοθέτη, δηλαδή τους βουλευτές.
Και πάλι, όμως, δεν παύει να είναι πρόβλημα. Δεν είναι δυνατόν η ποινή εις βάρος μιας καθαρίστριας να λειτουργεί ως η… χλωρίνη που θα ξεπλύνει όλες τις ντροπές της χώρας για όσα χρήματα έχουν καταχραστεί τα τελευταία 30-40 χρόνια. Στην πραγματικότητα λειτουργεί ακριβώς αντίθετα, εδραιώνοντας στους πολίτες την αντίληψη ότι για να πέσεις στα μαλακά και να σε σώσει το «σύστημα» πρέπει να είσαι too big to fail. Σε διαφορετική περίπτωση σε τρώει η μαρμάγκα.
Σε τελική ανάλυση η αξία της Δικαιοσύνης για την κοινωνία δεν είναι ένα αφηρημένο και σύνθετο πλαίσιο. Αντιθέτως, αποτελεί θεμελιώδη αρχή της κοινωνικοποίησης και της Δημοκρατίας. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο όσοι την «παράγουν» έχουν υποχρέωση να ξεπερνούν τα όρια της απλής ρητορικής και να την καθιστούν καθημερινή, συνειδητή πρακτική. Σε διαφορετική περίπτωση απλά ρίχνουν νερό στον μύλο όσων ευαγγελίζονται κοινωνίες αυτοδικίας.
Διαβάστε ακόμα: Η νομοκρατία είναι η μόνη ασπίδα που έχουμε απέναντι στην κρατική αυθαιρεσία
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
