
Πανηγύρι χωρίς χορό και κρέας δεν γίνεται (φωτογραφίες: sooc).
Σε κάποιους μπορεί να φαντάζουν προνεωτερικές εκδηλώσεις, βγαλμένες από το χρονοντούλαπο της αγροτικής Ελλάδας. Σαν να λέμε έτη φωτός από το σήμερα. Σε άλλους ενδέχεται να φέρνουν στο νου ορδές φασαίων που είδαν το φως της παράδοσης και της «φάσης» και άρχισαν τις γυροβολίες για να βγάζουν από μέσα τους το περίσσευμα της χαράς που έχουν. Ε, και; Πότε άλλοτε βρισκόμαστε εμείς οι Έλληνες ομοθύμως σε έναν χώρο δίχως να κινδυνεύουμε να πιαστούμε μαλλί με μαλλί;
Στο ποδόσφαιρο; Εκεί κι αν πλακωνόμαστε. Στις διαδηλώσεις; Το πάθος τους πολλές φορές έχει αρνητικό πρόσημο και όχι την προσμονή της χαράς. Μόνο τα πανηγύρια έχουν μείνει να μας θυμίζουν πως, ναι, ο Έλληνας δεν υπάρχει μόνο για να τσαντίζεται με τον διπλανό του, αλλά και να χορεύει μαζί του. Εννοείται και να συντρώγει.
Και έρχεται τώρα το επίσημο κράτος να καταργήσει τη «ψυχή» των πανηγυριών. Ή, τέλος πάντων, μια εκ των δύο ψυχών. Αν η μία είναι η μουσική (κλαρίνο, έκο στο τέρμα, ο τραγουδιστής να λέει τα δημοτικά σαν να είναι βαριά λαϊκά και άλλα πολλά χαριτωμένα) το φαγητό μετά του απαραίτητου χύμα κρασιού (οι ρέκτες των ακριβώς ετικετών ας μην πλησιάσουν πανηγύρι γιατί θα απογοητευτούν), είναι η έτερη ψυχή.
Σύμφωνα με πληροφορίες επίκειται κατάργηση της «αυθόρμητης» και «συνεργατικής» σούβλας που στήνεται σε κάθε πανηγύρι προς χάριν των οργανωμένων catering. Οι λόγοι που προβάλλονται για την κατάργηση είναι υγιεινομικοί και φορολογικοί. Ένα λεπτό, όμως: για όλα υπάρχει μια λύση. Μέχρι να φτάσουμε στην κατάργηση ενός παραδοσιακού θέσμου οφείλει η πολιτεία να εξετάσει τα δεδομένα.
Είναι γνωστό πως αυτά τα πανηγύρια γίνονται με τον κλασικό ρεφενέ. Όλοι βάζουν από κάτι, από το υστέρημά τους, για να μετέχουν στη γιορτή. Επομένως ποια φορολογία μπορεί να επιβληθεί επ’ αυτού; Αν υπάρχει περίπτωση κέρδους, τότε, ναι, να το δούμε και να το συζητήσουμε. Όσο για το υγιεινομικό μέρος, πόσους έχετε ακούσει να έπαθαν δηλητηρίαση από ό,τι έφαγαν σε ένα πανηγύρι;
Φυσικά και μπορεί να συμβεί. Φυσικά και πρέπει να ελέγχονται τα κρέατα που πρόκειται να καταναλωθούν. Ε ας βρει η πολιτεία έναν τρόπο να το κάνει. Πώς να το κάνουμε, το catering σε ένα πανηγύρι είναι σαν να πηγαίνεις σε ένα εστιατόριο με αστέρι Μισελέν και να ζητάς να φας τζατζίκι. Δεν ταιριάζουν όλα με όλα. Δεν γίνεται να μπει σε φάση εκλογίκευσης κάτι που βγαίνει κατευθείαν από τη λαϊκή καρδιά που θάλλει στην Ελλάδα και ανθίσταται στην… Γ’ βιομηχανική επανάσταση. Ορισμένα πράγματα στην Ελλάδα, είτε μας αρέσει είτε όχι, θα παραμείνουν παραδοσιακά. Πέραν από ευρωπαίοι είμαστε και βαλκάνιοι, δεν πρέπει να το ξεχνούν οι επιτελάρχες της εκάστοτε κυβέρνησης.
Θα πει κάποιος, ναι, αλλά πρέπει κάποια στιγμή αυτή η ρημάδα η χώρα να εκσυγχρονιστεί. Το αίτημα ούτε άδικο είναι ούτε έωλο. Φυσικά και πρέπει σε πάρα πολλούς τομείς να πλησιάσουμε τους Ευρωπαίους. Όπως το γράψαμε: σε πάρα πολλούς. Ας το καταφέρουμε στα σημαντικά και τα μείζονα και όταν με το καλό (δηλαδή ποτέ) το καταφέρουμε, τότε ας πιάσουμε και τα πανηγύρια. Όχι όμως να εξαντλούμε όλη την αυστηρότητά μας σε αυτά και να αφήνουμε τους άλλους τομείς ανεπηρέαστους.
Πρέπει να υπάρχει μια ιεράρχηση στους στόχους που θέτει η οργανωμένη πολιτεία και, όχι, τα πανηγύρια δεν είναι ένα από τα σημαντικά ζητήματα που πρέπει να μας απασχολούν ως κράτος. Υπάρχουν άλλα, πιο ζωτικής σημασίας για να ασχοληθεί η κυβέρνηση. Ας λύσει το μπάχαλο της ΤΡΑΙΝΟΣΕ, ας περιορίζει την ακρίβεια που έχει μετατρέψει τα σούπερμαρκετ σε κοσμηματοπωλεία και, δεν πειράζει, κανείς δεν θα την ψέξει για το γεγονός ότι άφησε τους χορούς και τις μαζώξεις για το τέλος. Εντέλει, ας μην είμαστε ως κράτος για τα πανηγύρια.
Διαβάστε ακόμα: Πήγαμε στο Πρώτο Φεστιβάλ Αµελέτητων. Στο Κρίκελλο έγινε του @@ιδιού το φαγοπότι.