Χθες, ο Brett Kavanaugh έγινε ο 9ος δικαστής στο Ανώτατο Δικαστήριο των Η.Π.Α. Δεν χρειάζεται να είστε νομικός για να αντιληφθείτε πόσο καταστροφική είναι η εκλογή του, από πάρα πολλές απόψεις: παρωχημένη νομική σκέψη, ισχυρές αμφιβολίες για τον χαρακτήρα και την ακεραιότητά του, αδυναμία να παραμείνει αμερόληπτος, τον απεχθάνεται ένα μεγάλο μέρος της αμερικανικής κοινωνίας και ιδιαίτερα οι γυναίκες και οι νέοι, διχαστικός. Είναι, με δυο λόγια, εντελώς ακατάλληλος γι’ αυτή τη θέση. Αλλά αν είστε νομικός μπορείτε να κατανοήσετε ακόμα καλύτερα το πόσο προβληματική θα είναι από εδώ και πέρα η παρουσία του στο δικαστήριο με τη μεγαλύτερη επιρροή στην παγκόσμια νομική θεωρία και πράξη.
Επιτρέψτε μου να αναφέρω ένα προσωπικό παράδειγμα: Στα μαθήματά μου, μέχρι τώρα, το Αμερικανικό Ανώτατο Δικαστήριο αποτελούσε το μοντέλο του εγγυητή των αρχών του κράτους δικαίου, του προστάτη των δικαιωμάτων, του αντίβαρου στον έμφυτο αυταρχισμό της εκτελεστικής εξουσίας και στην ευεπίφορη στο λαϊκισμό και καιροσκοπισμό νομοθετική εξουσία. Το Ανώτατο Δικαστήριο, ιδιαίτερα μεταπολεμικά, ήταν η φιλελεύθερη αρχή προσωποποιημένη. Από φέτος η εικόνα αυτή θα αποτελεί πλέον, στα μαθήματα, τις διαλέξεις και τα γραπτά μου, a thing of the past.
Η απονομιμοποίηση του Ανώτατου Δικαστηρίου, φοβάμαι, θα αποτελέσει τη χειρότερη κληρονομιά που θα αφήσει στις Η.Π.Α. και τον κόσμο, ο Ντόναλντ Τραμπ.
Πώς φτάσαμε ως εκεί; Οι βασικοί υπεύθυνοι είναι οι, ακροδεξιοί πλέον Ρεπουμπλικάνοι. Βάση, και απ’ ό,τι φαίνεται και ηγεσία. Αυτοί οι φανατικοί εξτρεμιστές ή απλώς αρριβίστες που έκαναν τον Τραμπ πλανητάρχη. Που είναι συνυπεύθυνοι για κάθε καταστροφική πολιτική του. Οι Δημοκρατικοί βέβαια ακολούθησαν στον κατήφορο με ενθουσιασμό. Από τη μια ένα διεφθαρμένο κατεστημένο που αδυνατεί να ηγηθεί και να εμπνεύσει και από την άλλη μια ανόητη μειοψηφία λαϊκιστών που παρασέρνει το κόμμα στην καταστροφή. Η μόνη πολιτική που τους ενώνει είναι η παβλοφική αντίδραση σε οτιδήποτε κάνει ο Τραμπ – που τους σέρνει από τη μύτη. Απελπισία.
Οι πραγματικοί φιλελεύθεροι, οι εχέφρονες έστω, στα δύο κόμματα είναι ελάχιστοι. Και η μοίρα τους φαίνεται να προδιαγράφεται: είτε εξαφανίζονται, είτε συντάσσονται με τα δύο άκρα.
Έφτασε, λοιπόν, η Madisonian Republic στα όριά της; Πιθανόν. Κανένα σύστημα δεν είναι αιώνιο. Το πρόβλημα είναι πώς θα αναθεωρηθεί. Διότι οι περισσότερες προτάσεις που διαβάζω είναι βλακώδεις. Και ας μην ξεχνάμε ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην Ευρώπη. Διότι όλες οι μορφές της Φιλελεύθερης Δημοκρατίας απειλούνται αυτή τη στιγμή. Όλες οι μορφές της έχουν κουραστεί και χρειάζονται ανανέωση και αναζωογόνηση.
//O Αριστείδης Χατζής είναι Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. To post που αναδημοσιεύουμε με την άδειά του, εδώ.