Αν γίνεται ας μην μας πάρει κανένα κύμα το 2021 (Andrea Bonetti / SOOC).

Είναι μια παράδοση που έρχεται από παλιά, τότε που ο κόσμος είχε πιο χαλαρή (ίσως και πιο φιλοσοφική…) σχέση με τον χρόνο, αλλά και που η απουσία τηλεόρασης – ακόμη περισσότερο: μέσων κοινωνικής δικτύωσης! – έδινε στους ολίγους, που είχαν πρόσβαση στις στήλες του Τύπου, να επιχειρούν την ανάγνωση της χρονιάς που έρχεται με έναν Καζαμία. Μιαν άλλοτε χιουμοριστική, άλλοτε πιο προσγειωμένη, συχνά λαϊκότροπη, όχι σπάνια σοφότερη απ’ ό,τι των «αναλυτών», εκδοχή μελλοντολογίας. «Τι μας μέλει» τον χρόνο που έρχεται.

Με δεδομένη όμως την οικονομικά και κοινωνικά σκοτεινή δεκαετία 2009-2018, με δεδομένες τις ανατροπές/ξήλωμα του Ελληνικού πολιτικού σκηνικού αλλά και του Ευρωπαϊκού (Brexit, Gilets Jaunes, αλλαγή Γερμανικού αποτυπώματος), μετά και τον annus horribilis 2020 και την συγκατοίκηση με τον SARS-CoV-2, η συμπαθητική αυτή, νοσταλγική παράδοση του Καζαμία δεν βγαίνει πέρα.

Ένα μόνο χρονικό σημείο αποτελεί σταθερά, γύρω από την οποία μπορεί να επιχειρήσει να αρθρωθεί ένας Καζαμίας – δηλαδή μια προβολή στο αύριο με προσπάθεια να καλυφθεί ένα 12μηνο – για το αδιαφανέστατο 2021, ό,τι κι αν πουν οι πολιτικοί ή και οι μάντεις, οι αναλυτές ή και οι χαρτορίχτρες (όλοι οι παραπάνω, ενός Θεού παιδιά). Είναι το σημείο αυτό η 25η Μαρτίου του 2021, αλλά μην βιαστούμε να την θεωρήσουμε μονοδιάστατη, ένα συγκεκριμένο σημείο στον χρόνο.

‪Τον Ιανουάριο θα μας κάτσει ανασχηματισμός προκειμένου να αποδείξει ο Πρωθυπουργός ότι δεν κρατά τα ηνία του πολιτικού χώρου του ο Αντώνης Σαμαράς ‬.

Πράγματι, εκείνη την ημέρα θα δώσουν ό,τι έχουν να δώσουν οι εορτασμοί/αναπλάσεις/αναγωγές στο σήμερα, δοξαστικές ή προσγειωτικές προσεγγίσεις 200 χρόνων ελεύθερου (ωχ!) βίου και ανεξάρτητης (ωχ,ωχ!) πορείας του σύγχρονου (εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς…) Ελληνικού Κράτους (εδώ κι αν χωράει νερό στο κρασί μας! ακόμη κι αν διορθώσουμε το ΄21 σε Φεβρουάριο του 1830, σε αναζήτηση κρατικής οντότητας). Έτσι που το πάμε, θα θαυμάσουμε ή θα επικρίνουμε ό,τι προκύψει ως εορταστική αιχμή από το «Ελλάδα 2021», ρίχνοντας βελάκια ή θαμπωνόμενοι από εκείνα που θα αποδώσει η προσπάθεια της Γιάννας Αγγελοπούλου «υπό συνθήκες Covid-19 και εγκλεισμού», ό,τι το πιο αντιφατικό θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.

Ο Μακρόν θα μας θαυμάσει με έναν… Ντελακρουά.

Μαζί και το στριμωξίδι όλων των άλλων να λουσθούν στο φως της 200ετηρίδας – από Εκκλησία μέχρις Σβορωνικούς /L’ autre Grèce , από Στρατό μέχρι Κορδατικούς, από Πρωθυπουργό και επιτελικό Κράτος (νάτο πάλι το Κράτος, ως ζητούμενο) μέχρις ηγετών της Αντιπολίτευσης (σε αμήχανη αναζήτηση αντιπολιτευτικότητας). Από δίπλα κι οι ξένοι θαυμαστές, βέβαια, από τους μελετητές μέχρι τους πρέσβεις – με Μακρόν και Μπάϊντεν στο βάθος, ο πρώτος με Λούβρο και Ντελακρούα, ο δεύτερος με φουστανέλα στον Λευκό Οίκο.

Φλυαρήσαμε. Όμως, η ίδια αυτή 25η Μαρτίου έχει και μιαν άλλη ιδιότητα: είναι η ορισμένη/καθορισμένη μέρα ώστε η Κορυφή της ΕΕ – το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο των «27» – να συζητήσει τις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας, πίσω/κάτω από τις οποίες η Ελλάδα του 2021/της 200ετηρίδας προσδοκά κάτι σαν κυρώσεις , αν δεν έχει προηγηθεί πειστική (ή: ικανοποιητική – αλλά για ποιον;) εκτόνωση με την Τουρκία. Κάποιος με «ιδιαίτερη» ανάγνωση της ιστορικότητας των ημερομηνιών την όρισε: βέβαια, οι καημένες οι σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας θα στριμωχτούν σ’ εκείνη την Σύνοδο κάπου ανάμεσα σε θέματα φορολογίας των ψηφιακών επιχειρήσεων (βαρύ θέμα), βιομηχανικής πολιτικής της ΕΕ και …σχέσεων με την Ρωσία.

Αρχές του χρόνου, ο Ερντογάν θα δεχθεί πιέσεις για επαφές με την Ελλάδα. Τις ίδιες θα δεχθούμε κι εμείς (Alexandros Michailidis / SOOC).

Υποθέτουμε ότι ο αναγνώστης θα αντιλαμβάνεται, απ’ αυτήν και μόνο την λημματογράφηση της «25ης Μαρτίου», πώς παρουσιάζεται ετούτη η χρονιά από πλευράς προβλεπτότητας – έστω και με χαλαρή διάσταση. If you don’t get the point, ας το θέσουμε έτσι σε σωστά Ελληνικά της εποχής του επιμελούς αντι-λαϊκισμού, δείτε μια στιγμή μαζί μας και τον πρώτο μήνα της χρονιάς – τον Ιανουάριο. Εδώ, συνωθούνται τα ακόλουθα ανόμοια και, ωστόσο, εξαιρετικά κοντινά:

Μετά τους αναμελπόμενους στο click-away και το click-in-shop ύμνους, τι απομένει αληθινά στην αγορά/στις επιχειρήσεις;

– Συνεχίζεται η ωραία εικόνα συνωστισμού μελών της νομενκλατούρας (οι παλιοί το έλεγαν κοτζαμπάσικη παρεοκρατία) να εμβολιασθούν, εκτοπίζοντας υγειονομικούς, ευπαθείς ομάδες κοκ, ή ανανήπτει ο Πρωθυπουργός (ως γνωστόν στην Ελλάδα όλα τα σωστά τα αποφασίζει «ο Πρωθυπουργός») και μπαίνει μια κάποια τάξη; Πληθαίνουν τα εμβόλια και διενεργείται εύτακτα ο εμβολιασμός, ή «Ελληνοποιείται» η διαδικασία, μόλις σβήσουν οι κάμερες;

– Ανοίγουμε ή κλείνουμε – πάντα «κατά τας επιταγάς των επιστημόνων»… – σχολεία, αγορά, εστίαση; Και μετά τους αναμελπόμενους στο click-away και το click-in-shop ύμνους, τι απομένει αληθινά στην αγορά/στις επιχειρήσεις;

– Τις πρώτες-πρώτες αυτές εβδομάδες του 2021, θα ασκηθούν κατά τα αναμενόμενα έντονες πιέσεις στην Αθήνα – και στην Άγκυρα, αλλά στην Ελλάδα βρισκόμαστε, σωστά; – να προσέλθει στις διερευνητικές συνομιλίες («επαφές» για να μην ταρασσόμεθα όπως μετά την καλοκαιριάτικη τριμερή Σουρανί-Καλίν-Χένκερ, αυτός είναι ο διπλωματικός σύμβουλος της Καγκελαρίου Μέρκελ) για τα Ελληνοτουρκικά; «Now, the screws will be put on you» ήταν η ανέμελη πρόβλεψη/πληροφόρηση που είχαμε από τους διαδρόμους Βρυξελλών, απ’ όπου εμείς αναμένουμε – αντιδιαμετρικά – πίεση προς την Τουρκία από τις διαδικασίες Χοσεπ Μπορέλ; Ή η επιλογή της «Ευρωπαιοποίησης» των ΕλληνοΤουρκικών θα αποδώσει; (Αν έχετε κουράγιο, επεκτείνετε το ερώτημα στον επόμενο γύρο επαφών για το Κυπριακό, υπό την αιγίδα ΟΗΕ, με άτυπη Πενταμερή και βλέπουμε αλλά με Βαρώσια/Αμμόχωστο εποικιζόμενη;)

Ο Βασίλης Κικίλιας θα γλιτώσει στον ανασχηματισμό επειδή έγινε πρόσφατα πατέρας (Menelaos Myrillas / SOOC).

– Κι ενώ έτσι θα πορεύεται ο Ιανουάριος – ρωμαϊκή η ονομασία, η σαξωνική ήταν Wulf-monath, ο μήνας των λύκων – θα μας κάτσει και ανασχηματισμός. Αν μη τι άλλο, προκειμένου να αποδείξει ο Πρωθυπουργός ότι δεν κρατά τα ηνία του πολιτικού χώρου του ο Αντώνης Σαμαράς (ο οποίος ανέκοψε τους σχεδιασμούς του θερινού, ανακοινωμένου παρ-ολίγον-ανασχηματισμού, παρέχοντας ασπίδα στο ξήλωμα Γιάννη Βρούτση, το σπρώξιμο Κεραμέως και την πιο έντονη έκλειψη Αδώνιδος, αυτόν βέβαια τον επανεκτόξευσαν οι νέες ημέρες Covid-19), αλλά και να βουτήξει αλιεύοντας ταλέντα συσπειρωτικά στην κοινοβουλευτική ομάδα του. Εδώ, βλέπουμε τα δυο ουσιαστικά στοιχήματα της εποχής: αν θα αποκτηθεί ομάδα ΥΠΕΞ/ΥΠΕΘΑ που να αντέχει να σηκώσει χαμήλωμα τόνων στα ΕλληνοΤουρκικά, πράγμα που θα συνέβαινε μόνον με την ενσωμάτωση στο κυβερνητικό σχήμα π.χ. του Δημήτρη Αβραμόπουλου (με όλην την προϊστορία της οικειότητας με Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν), καθώς και αν θα στηθεί ένα πειστικότερο σχήμα απορρόφησης/διαχείρισης των πόρων ΚΑΙ των επενδύσεων ΚΑΙ των μεταρρυθμίσεων του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, της Μεγάλης Λευκής Ελπίδας του 2021-22.

Το φθινόπωρο θα έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος των εμβολιασμών.

Για να ελαφρύνουμε λίγο την ατμόσφαιρα: ο ανασχηματισμός θάχει και μια πρόσθετη, πιο ανθρώπινη λειτουργία – θα δώσει την ευκαιρία σε καμιά ντουζίνα συνανθρώπων μας ( και τους παρατρεχάμενούς τους) να αποσυρθούν με «δώρο αποχώρησης», έναν εμβολιασμό κατά προτεραιότητα/jumping the queue στην γλώσσα μιας ελίτ που σέβεται τον εαυτό της. Συν, στους νεοπροσερχομένους, να προστεθούν στους εμβολιαζόμενους ώστε να είναι σίγουρη η «απρόσκοπτη λειτουργία του Κράτους». Όπως ανθρώπινη είναι και η διάσταση της παραμονής στο κυβερνητικό σχήμα του Βασίλη Κικίλια, πατέρα βρέφους  ολίγων ημερών, γαρ.

Όταν, λοιπόν, τόσα και τέτοια συσσωρεύονται στον πρώτο κιόλας μήνα της χρονιάς, πού να στήσει κανείς Καζαμία για την συνέχεια;

Δυο χρονικές περίοδοι χρειάζονται πρόσθετη θετική διάσταση, μόνο και μόνο για να τις κοιτάξει κανείς. Η πρώτη είναι εκείνη που την γνωρίζαμε ως πελώριο ελληνικό καλοκαίρι, που γαληνεύει την ψυχή των ανθρώπων και δίνει δύναμη για την – όποια – συνέχεια. Πέρσι, το ζήσαμε με την παράξενη εκείνη ατμόσφαιρα άρσης των απαγορευτικών αλλά και με το (υποτιθέμενο) κλίμα προσοχής. Γιατί υποτιθέμενο; Επειδή π.χ. στα πλοία του απέραντου γαλάζιου οι 50% -55% πληρότητες – ελέω Γιάννη Πλακιωτάκη: αυτός απέκτησε κοντινή επαφή με τον Covid-19 αυτοπροσώπως, οπότε έχει ενδιαφέρον να δει κανείς πώς θα το πάει φέτος – έγιναν επισήμως 65% εις ένδειξιν… αυξημένης φροντίδα της υγείας! Όσοι ταξίδεψαν, γνωρίζουν τι συνέβη στην πράξη.

Τι θα συμβεί στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας;

Η δεύτερη χρονική περίοδος θα είναι εκείνη του φθινοπώρου. Τότε δηλαδή που θα έχει ολοκληρωθεί ο κύκλος των εμβολιασμών (όσοι προσδοκούν από τον Καζαμία να γράψει 65-70% κάλυψη του πληθυσμού, την απαραίτητη για συλλογική ανοσία/ανοσία της αγέλης μέχρι τις αρχές του καλοκαιριού, ας ψάξουν αλλού), θα έχουν εσωτερικευθεί και οι χειρισμοί στα ΕλληνοΤουρκικά, θα έχει προκύψει και το οικονομικό αποτύπωμα των όσων lock-down/κυμάτων φέρει το α΄6μηνο του 2021. Ο αναγνώστης το μάντεψε σωστά: εκεί, στον Σεπτέμβριο – Οκτώβριο ο όποιος Καζαμίας επαναπολιτικοποιείται.

Όχι, όχι, δεν θα προβλέψουμε εκλογές. Και μάλιστα εκλογές δίδυμες, ώστε να «καεί» κατά τις επιθυμίες των σήμερα δημοσκοπικά θριαμβευόντων η επικατάρατη απλή αναλογική . (Οσοι ασκούν αυτό το άθλημα, ένα σκόπελο έχουν: άθροισμα εδρών ΝΔ και ΚΙΝΑΛ εκεί, στο 151-154, που θα κάνουν δύσκολη την μη-προσέλευση του δεύτερου σε κυβερνητικό σχήμα, αλλά και της ΝΔ δύσκολες τις παραχωρήσεις που θα χρειαστούν).

Θα ακονίσουν ξίφη; (Nikos Libertas / SOOC)

Εκείνο στο οποίο αναφερόμαστε είναι άλλο: σ’ έναν τέτοιο χρονικό ορίζοντα θα προκύψει κάτι πιο ενδιαφέρον – τα εσωτερικά χάσματα στους κομματικούς χώρους. Τι εννοούμε; Ότι η κυβερνώσα ΝΔ , μετά και τους χειρισμούς των ΕλληνοΤουρκικών, θα κληθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην Καραμανλική της συνιστώσα (μείζονα, αλλά δεν έχει εξουσία), την μικρότερη Σαμαρική (που είναι όμως δυναμική, π.χ. αυτή επέβαλε την στάση της ΝΔ στο άκαπνο Μακεδονικό, τώρα όμως καλείται να αντικρύσει τον καθρέφτη σε μια πορεία ΕλληνοΤουρκικών προς Χάγη) την μάλλον ενδιάμεση Μητσοτακική (η οποία όμως διορίζει και παύει και οδηγεί). Ή μήπως θα έχει επιλέξει μιαν άλλη διχοτομία: από την μια όσοι πιστεύουν στο ότι η πολιτική είναι, πλέον/ακόμη, βασικά «αντι-ΣΥΡΙΖΑ», από την άλλη ότι υπάρχει και μια ανάγκη κάποιων θέσεων ή/και επιλογών διακυβέρνησης;

Στον σε συνεχή περιδίνηση, πάλι, ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατορθώνει να συμβιβασθεί αφενός ότι είναι Αντιπολίτευση, αφετέρου και ότι ως Αξιωματική Αντιπολίτευση χρειάζεται να διατυπώνει λόγο διεκδίκησης της εξουσίας (και όχι απλώς αμφισβήτησης, κατεδάφισης και καταδίκης: το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του΄70 την πήγε πετυχημένα την κατεδαφιστικότητα, όμως… δεν είχε ακόμη ασκήσει εξουσία…), θα χρειαστεί να τα βρουν μεταξύ τους. Ποιοι ζουν τις αμέριμνες εποχές ριζοσπαστικότητας, ποιοι αληθινά πίστεψαν στην «Αριστερά στην εξουσία», ποιοι απλώς αγκάλιασαν τις καρέκλες, ποιοι αναγνώρισαν τον εαυτό τους στον ευρύ λειμώνα του ΠΑΣΟΚ;

Ενώ στο – δημοσκοπικά – καθηλωμένο ΚΙΝΑΛ, που παριστάνει ότι το ΠΑΣΟΚ αποτελεί απλώς ανάμνηση, η απόφαση είναι βαρύτερη. Όχι, όχι αν «ανήκει» δεξιά/κεντροδεξιά ή κεντροαριστερά. Αλλ’ αν είναι «με τους πάνω» ή «με τους κάτω».

Σοβαρά, λοιπόν, με τέτοιο σκηνικό ποιος θα αποτολμούσε Καζαμία;

 

Διαβάστε ακόμα: 10 εξαιρετικά θετικά που μας έφερε το 2020.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top