Είναι πραγματικά κρίμα που λόγω της καραντίνας μέσα στην οποία ζούμε, πέρασε χωρίς να δώσουμε ιδιαίτερη σημασία η αλλαγή φρουράς στους Εργατικούς της Μεγάλης Βρετανίας.
Νομίζω πως με την επιλογή του Keir Starmer ξεκινά μια σοβαρή προσπάθεια του κόμματος των Εργατικών για επιστροφή στο 10 της Downing Street σε λίγα χρόνια. Όχι ακόμα, εύχομαι να γίνει καλά ο Boris για να μαζέψει ο ίδιος το χάος, που οι Συντηρητικοί δημιούργησαν τόσο με το δημοψήφισμα όσο και με το άνοιγμα του χάσματος στη Βρετανική κοινωνία. Τα τελευταία 6 χρόνια οι ανισότητες αυξήθηκαν, η φτώχεια αυξήθηκε και μαζί τους και ο πλούτος. Το 2017 ήταν η χρονιά με το μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ εκατομμυριούχων και δισεκατομμυριούχων. Αυξήθηκαν δηλαδή τόσο πολύ οι δισεκατομμυριούχοι που ακόμα και με τους «απλούς» εκατομμυριούχους έχουν μεγάλη διαφορά πλούτου(!). Πού να πάμε πιο χαμηλά…
Έχω την αίσθηση πως η μετά covid-19 περίοδος, έπειτα από μια μακρά φάση αύξησης ενοικίων και τιμών, ανεξέλεγκτου πλουτισμού δηλαδή όσων κατείχαν όχι απλά ένα διαμέρισμα αλλά σοβαρό real estate, θα σημάνει μεγάλες αλλαγές. Η εκδίκηση των ενοικιαστών έναντι των landlords δεν αργεί αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα μας απασχολήσει λίγο αργότερα -θα το βρούμε μπροστά μας. Η «εκδίκηση του tenant», αργεί αλλά θα έρθει. Όταν σπέρνεις ανέμους θα θερίσεις θύελλες. Και οι θύελλες στο Λονδίνο ήταν επίσης η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού ρεύματος λόγω της κρίσης του Νότου. Όλα λοιπόν θα αλλάξουν. Και πρέπει να αλλάξουν και με την συμβολή του Εργατικού κόμματος, που αν εξαιρέσεις τον Tony Blair, είχε στα σοβαρά θέματα σαφώς πιο κοινωνική ατζέντα.
Ο νέος επικεφαλής, λοιπόν, των Labour λέγεται Keir Starmer. Θα πρέπει να δουλέψουμε λίγο για να θυμόμαστε το όνομά του κυρίως επειδή δεν ήταν προβεβλημένο στέλεχος. Αυτό δεν σημαίνει πως το πολιτικό του εκτόπισμα και η σοβαρότητά του έχει να ζηλέψει κάτι από τους προκατόχους του. Τουναντίον. Ο Starmer, δικηγόρος στο επάγγελμα, υπηρετούσε ως Director of Public Prosecutions και έχει πάρει τον τίτλο του Sir γι’ αυτή του την προσφορά. Ανήκε στην πτέρυγα των κεντρώων με ελαφρύ αριστερό πρόσημο και υπήρξε σταθερά Remainer (αντίθετος με το Brexit). Ήταν αυτός που έβαλε στην ατζέντα των Εργατικών τη διεξαγωγή δεύτερου δημοψηφίσματος (που δεν έγινε τελικά).
Μετριοπαθής ως φυσιογνωμία, ξεκίνησε καλά. Για πρώτη φορά ένας αρχηγός κόμματος στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν φιμώνει εντελώς τους εκπροσώπους του προκατόχου του. Δεν τιμώρησε τους Corbyn-ιστές λοιπόν αλλά όλο και κάποιο ρόλο τους έδωσε. Βλέπετε, η πτέρυγα των Unions (των συνδικάτων) που κατά κύριο λόγο στήριζαν τον προηγούμενο επικεφαλής, και είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για τους Εργατικούς, είναι ιδιαιτέρως χρήσιμοι για να επανέλθουν οι Εργατικοί σοβαρά στο προσκήνιο.
Ο νέος αρχηγός έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα που δεσμεύτηκε να βάλει μπροστά γιατί είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται η Βρετανία, μια επανεκκίνηση για τους πολλούς. Τόλμησε χωρίς να γίνει λαϊκιστής να μιλήσει μεταξύ άλλων για οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη, δεσμεύτηκε να στηρίξει τους πυλώνες που πρέπει να ανήκουν σε κρατικά χέρια όπως η υγεία, μίλησε για τα δικαιώματα των μεταναστών, για τα δικαιώματα των εργατών και των συνδικάτων, για την ισότητα. Μια ξεκάθαρα κεντρώα ατζέντα που πολύ έχει ανάγκη η Βρετανία των μεγάλων Estates, του City, του ξεπλύματος παγκόσμιου χρήματος, της ανισότητας και φυσικά των λαϊκιστών του Boris και του Farage.
Σε μια εποχή λοιπόν που οι πολίτες είναι πιο υποψιασμένοι, φαίνεται πως έχει πρόγραμμα για να αλλάξει την κοινωνία και να τιθασεύσει τον εγχώριο καπιταλισμό, χωρίς να τον φοβίσει υπερβολικά όπως έκανε ο Κόρμπιν. Ο Sir Keir είναι ένας σοβαρός πολιτικός, που καμία σχέση δεν έχει με αρκετούς μέχρι τώρα στη Βρετανία. Μπορεί να αλλάξει το κόμμα σταθερά και ουσιαστικά. Ελπίζω να γοητεύσει την αστική τάξη που παραμ΄νει ισχυρή και να την πείσει πως η χώρα δεν αντέχει άλλη ανισότητα. Πρέπει να δουν ήλιο και αυτοί που μοιράζονται ένα δωμάτιο με άλλους 5, στο Βόρειο Λονδίνο. Ο δημοφιλής Δήμαρχος του Λονδίνου Sadiq Khan είναι μεταξύ των υποστηρικτών του, σ’αυτό τον αγώνα μα και κανείς άλλος δεν περισσεύει.
Το προσωπικό του στοίχημα είναι πως σε περίπου τέσσερα χρόνια που θα γίνουν εκλογές, οι Εργατικοί να είναι εκ νέου σε θέση να προβάλλουν προοδευτικές και καινοτόμες πολιτικές που θα εμπνεύσουν ξανά την ελπίδα. Αυτό έχει ανάγκη ο Βρετανικός λαός. Αυτό πρέπει να γίνει για τη δημοκρατική ισορροπία. Για να δούμε. Labour, good luck.
Διαβάστε ακόμα: Megxit, κορονοϊός, και το μέλλον του Μπάκιγχαμ (και του Τατοΐου).