Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να είμαστε ευγενικοί σήμερα;

Ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο που τα νεύρα και η αγένεια έχουν γίνει κομμάτι της καθημερινότητας και του εαυτού μας. (Φωτό: Jasper Juinen/Reuters)

«Το πιο φθηνό δώρο που έχω να δώσω είναι η ευγένεια, και είναι το καλύτερο». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον Αμερικανό πολιτικό Bob Kerrey και ίσως είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες που έχει πει ποτέ πολιτικός. Μεταξύ μας, η ευγένεια δεν κοστίζει τίποτα, δεν χαλάει τα νεύρα κανενός κι αν μάλιστα είναι αληθινή και όχι δήθεν σαν τόσα πράγματα των καιρών μας, μπορεί να χαρίσει κι ένα χαμόγελο στον άλλο.

Θα μου πείτε, βέβαια, «εδώ ο κόσμος χάνεται, λεφτά δεν έχουμε να πάρουμε γάλα, χρωστάμε της Μιχαλούς και εσύ έφαγες σκάλωμα με την ευγένεια; Άντε και $%^#$^&» και θα αρχίσετε τα… γαλλικά. Ναι, ίσως να έχετε και δίκιο. Σε γενικές γραμμές, όλα πάνε χάλια και από το κακό στο χειρότερο, άρα πού καιρός για ευγένειες. Σωστά; Λάθος.

Και αυτή είναι γνώμη μου. Είναι λογικό να νευριάζεις με τον υπάλληλο που δεν σου κάνει τη δουλειά και σε αντιμετωπίζει λες και πας να τον κλέψεις. Με τον τύπο που παραβιάζει το κόκκινο, πάει να σε πατήσει και σε βρίζει κι από πάνω. Με την υποκρισία και τα ψέμματα που έχουν γίνει σταθερό μενού στην καθημερινότητά μας. Όμως, πιστεύω ότι υπάρχουν και ορισμένες στιγμές που νευριάζουμε απέναντι σε κάποιους ανθρώπους χωρίς νόημα, μόνο και μόνο επειδή τα έχουμε με τον εαυτό μας, την κατάστασή μας, την κοινωνία μας, τον άδικο τούτο κόσμο (μπορώ να σκεφτώ πολλά ακόμα κλισέ). Κι είναι άδικο – τόσο για εμάς, όσο και για τους άλλους.

Διαβάστε ακόμα: Μη γαμάτε την ευγένεια

Τώρα, θα μου πείτε τι σκατά έπαθα με την ευγένεια. Ήμουν τις προάλλες στα σκαλοπάτια στο Ηρώδειο και περίμενα την παρέα μου για να δούμε τον Sivert Hoyem. Όπως περίμενα, ήταν μπροστά μου δύο κοπέλες που μοίραζαν φυλλάδια, πιτσιρίκια, ήταν-δεν ήταν 20-22 ετών, ευγενικές, με χαμόγελο, σούπερ. Ούτε σε υποχρέωναν να πάρεις ούτε σε κοιτούσαν περίεργα, απλώς σου άπλωναν το χέρι και σε άφηναν να επιλέξεις.

Πολλοί έπαιρναν τα φυλλάδια, άλλοι αρνούνταν ευγενικά, χαμογελώντας. Αλλά ήταν και κάποιοι που όχι απλώς έλεγαν «όχι» αλλά είτε έσπρωχναν τα φυλλάδια από μπροστά τους είτε έπαιρναν και ένα ύφος «άντε τώρα μην σου γαμήσω και εσένα και τα φυλλάδιά σου» που σου γύρναγε τα μάτια. Ντροπή. Ήθελα απλώς να τους ρωτήσω όλους αυτούς ένα «γιατί;». Πόσο δύσκολο σου είναι να πεις ένα απλό όχι ή ακόμα να πάρεις το φυλλάδιο και να το πετάξεις στην τσάντα σου, που έτσι και αλλιώς έχει ένα κάρο άλλα πράγματα που δεν χρειάζεσαι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που το βλέπω αυτό, αλλά ίσως ήταν η πρώτη που του έδωσα τόση σημασία. Και παρακαλάω να μην έχω φανεί ποτέ τόσο κόπανος απέναντι σε παιδιά/ανθρώπους που στην τελική απλώς κάνουν τη δουλειά τους. Ναι, γαμώτο, δουλειά είναι και αυτό για ένα χαρτζιλίκι, πώς να το κάνουμε τώρα;

Θα σου άρεσε εσένα να κάνεις τη δουλειά σου και να σε αντιμετωπίζει ο άλλος σαν σκουλήκι; Όχι, αλλά σου έχει τύχει, είμαι σίγουρος. Θέλεις να ακούσεις τη δικιά μου λογική-καφενείου; Ο άλλος σου μιλάει έτσι, γιατί πριν είχε πετύχει κάποιον που του μίλησε το ίδιο, όπως εσύ αντέδρασες στις κοπέλες με τα φυλλάδια.

Βλέπεις που το πάω; Αλυσίδα είναι κι αν δεν τη σπάσει κάποιος, στο τέλος θα ανταλλάζουμε «γαλλικά» 24 ώρες το 24ωρο, χάνοντας τις λίγες σταγόνες ανθρωπιάς που έχουμε μέσα μας. Γι’ αυτό, δεν κάνει κακό λίγη ευγένεια. Κι εσύ θα νιώσεις καλύτερα και ο άλλος. Άρα σκέψου προτού αντιδράσεις, πώς θέλεις να σου συμπεριφέρονται και εσένα.

Διαβάστε ακόμα: «Δεν υπάρχει σύγκρουση πολιτισμών, γιατί μόνον ένας πολιτισμός υπάρχει»

TAGS :
ευγένεια ζωή καθημερινότητα συμπεριφορά

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook