Tο προκάτ «Ελ. Βενιζέλος» θα αντέξει στο χρόνο; 
«Σταυρώστε με» 
Το «νέο» και οι φορείς του 
Εφραίμ, φόροι, Σεραφείμ και δικαιώματα 
Το Κράτος δεν είστε εσείς 
«Μακάρι να βρούμε μέσα μας λίγη ακόμα δύναμη για καλόπιστη συνεργασία. Nα μην αφεθούμε στο μονόδρομο της κατάρρευσης». Credit: flickr.com/aestheticsofcrisis/
Μιλώντας εχθές για πρώτη φορά δια ζώσης με διαδικτυακό φίλο, συνειδητοποίησα ότι έχω χάσει το μεγαλύτερο μέρος της καλοπιστίας μου προς την πολιτειακή λειτουργία. Αυτό διαφέρει μακράν της κριτικής ματιάς ενός μεταρρυθμιστή, ή της άσκησης έντονης κριτικής προς το πολιτικό προσωπικό. Για κάποιον που βασίζει τις ελπίδες του στις θεσμικές αλλαγές και όχι στην άλογη επαναστατικότητα που συνήθως φέρνει τα αντίθετα αποτελέσματα από τα διακηρυχθέντα, η αποδοχή της όποιας θεσμικής κακοπιστίας είναι endgame.
Η δεύτερη σκέψη μου έλεγε ότι αν εγώ έχω φτάσει σε αυτό το σημείο, πού βρίσκεται κάποιος που δεν είχε εξαρχής την ίδια προσήλωση στην αξία των θεσμών και λειτουργιών της πολιτείας;
Αν οι πολίτες οφείλουν, στα όρια της υποχρέωσης, να αντιμετωπίζουν την πολιτεία τους καλόπιστα, το πολιτικό σύστημα δεν οφείλει να κάνει ό,τι μπορεί για να ενθαρρύνει μία τέτοια σχέση; Δεν οφείλει να επιδεικνύει την στοιχειώδη ειλικρίνεια για να την διατηρήσει; Το κάνει;
Δυστυχώς, η απάντηση είναι όχι. Το πολιτικό σύστημα, ευρισκόμενο σε μία συνεχή κυκλική πορεία που ανατροφοδοτείται, βασίζεται στον κυνισμό της προηγούμενης αστοχίας για να πάει σε μια ακόμη μεγαλύτερη. Νομιμοποιώντας την κομματική σκοπιμότητα και το ιδιωτικό όφελος, και τοποθετώντας τα πλέον ανοικτά ως πρώτη προτεραιότητα, επιτρέπει στον εαυτό του να ολισθαίνει ολοένα και πιο χαμηλά στις συνειδήσεις των πολιτών, ανασηκώνοντας κυνικά τον ώμο γιατί «έτσι λειτουργεί το σύστημα».
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η διακήρυξη του όποιου αντικειμενικού σκοπού, και η άμεση ανατροπή του στην επόμενη φράση ή πράξη, καταντάει καθημερινή πραγματικότητα –γίνεται η νέα κανονικότητα. Υποθέτει κανείς ότι είναι διατηρήσιμη μία τέτοια κατάσταση, ότι μπορεί να αντέξει για καιρό; Το πολιτικό σύστημα φαίνεται να μην απασχολείται με το ερώτημα αυτό, και εδώ είναι που γίνονται επικίνδυνοι για τον τόπο.
Η συνεχής μετακύλιση ευθυνών σε επόμενο χρόνο, ή ακόμα χειρότερα, η ψευδεπίγραφη και χωρίς συνέπειες απόδοση τους με χειρισμούς «κολοκυθιάς» σε πολιτικούς αντιπάλους, απλώς επιτείνουν την αίσθηση της θεσμικής κατάρρευσης. Η υπόθεση που λέει ότι οι πολίτες είναι λοβοτομημένα ζόμπι, ελέγχεται ως ανακριβής.
Ακόμα και αν ίσχυε σε κάποιο βαθμό, η πραγματικότητα που το «ζόμπι» πληρώνει με φορολογική αφαίμαξη, ανασφάλεια, ανεργία και εν τέλει προσωπική ματαίωση (αυτή που έρχεται μέσα από την ακύρωση κάθε δυνατότητας αυτοπραγμάτωσης) μάλλον θα το επαναφέρει σε κάποια κατάσταση μερικής συνείδησης· όση του επιτρέψει ο θυμός και η οργή του.
Αυτά λαμβάνουν πλέον τη διάσταση μίας πολιτικής κρίσης που δεν είναι διαχειρίσιμη ούτε με ανασχηματισμούς, ούτε με ανανέωση του πολιτικού προσωπικού με «νέους» του κομματικού σωλήνα, ούτε με επικοινωνία. Ίσως να απέδιδε η ειλικρινής διακυβέρνηση, αλλά αμφιβάλλω πλέον για τη διάθεση και την ικανότητα του σημερινού πολιτικού προσωπικού να αφοσιωθεί σε αυτή.
Όπως έχω αρχίσει να αμφισβητώ την ικανότητα της χώρας να παράξει πολιτική εν γένει, ακόμα και από όσους βρίσκονται στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, και ευελπιστούν να συγκροτήσουν νέες πολιτικές δυνάμεις.
Αμφισβητώ τις πιθανότητες συγκρότησης μιας ικανής και ελπιδοφόρας πρότασης, όχι απαραίτητα γιατί δεν υπάρχουν οι άνθρωποι, αλλά επειδή δεν υπάρχει ο χρόνος. Σήμερα, δεν έχουν συνευρεθεί ακόμα οι κατάλληλοι άνθρωποι, με τις απαραίτητες δεξιότητες, κάτω από την ίδια στέγη με κοινό σκοπό τη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πρότασης για την επόμενη μέρα. Εδώ, περισσεύουν οι καλές προθέσεις, αλλά λείπουν άλλα χαρακτηριστικά, κυρίως αυτά που φέρνει ο χρόνος και η εμπειρία.
Μακάρι να σηκώσουμε τη ματιά μας από την επιβληθείσα «κανονικότητα» των κυνικών και τα εμπόδια που βάζει η κοντή ματιά στα πράγματα. Μακάρι να σταματήσουμε να αποφεύγουμε την ευθύνη για το αύριο που έρχεται, αν δεν είναι ήδη εδώ. Μακάρι να βρούμε μέσα μας λίγη ακόμα δύναμη για καλόπιστη συνεργασία. Μακάρι να μην αφεθούμε στο μονόδρομο της κατάρρευσης που διαγράφεται ως βεβαιότητα. Μακάρι να συνεννοηθούμε με νέους όρους, μακριά από την πόλωση που κυνικά και εγκληματικά φυτεύει το σημερινό πολιτικό προσωπικό στην κοινωνία, έστω μέχρι να ανακτήσουμε μία υποτυπώδη εμπιστοσύνη στην πολιτεία μας –για τα επόμενα πέντε ή δέκα χρόνια.
Μακάρι να αποδειχθούμε πιο Ευρωπαίοι από τους Ευρωπαίους, στη βάση ενός ευρωπαϊκού κεκτημένου που στηρίζεται στη δημοκρατική και ειρηνική επίλυση των όποιων προβλημάτων, διακρατικών ή εσωτερικών, και όχι στη γροθιά και τη λανθάνουσα πυγμή. Μακάρι.
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
