Credit: snowblog/flickr.com

Όταν έρθει η ώρα, στείλτε το μήνυμα, ανατρέψτε ό,τι σας κατσικώθηκε στο μυαλό και καλή ψήφο! Credit: snowblog/flickr.com

Οι τοπικές εκλογές ήταν πάντα το «my precious». Ένα πανέμορφο πανηγύρι χρωμάτων, ανθρώπων, ασταμάτητων κουβεντών και ξενυχτιών με πίτσα (κέρασμα υποψηφίου). Έβλεπες γνωστούς, μάθαινες τα κουτσομπολιά, «ποιός τα πήρε», και παντού γύρω σου, στο πεζοδρόμιο, ο κρεοπώλης, ο συνταξιούχος, ο αγωνιστής, ο κοσμηματοπώλης (με ιστορία), ο τοπικός έμπορος (κάνει και σκόντο), ο μηχανικός της πόλης (πάντα μαζί με φίλο κατασκευαστή) και ο γιατρός «που ξεγέννησε τόσες»… όλοι αποκτούσαν μεγάλα οράματα. Να προσφέρουν!

Ο κόσμος τους χαιρετούσε κι αυτοί κάθε πέντε λεπτά έκαναν παράσταση. Το ίδιο βαρετό λογίδριο «λύσεις για την πόλη», «ιερή αποστολή», «δεν με νοιάζει εμένα» και μπουρδολογία για πράγματα που δεν ξέρουν. Να, ο λαϊκός αθλητισμός, τα παιδιά μας, νέα σχολεία, διανοίξεις δρόμων, πολυώροφα πάρκινγκ, δωρεάν κάρτες διαδρομών, και το τρομερό «καθαρή ευρωπαϊκή πόλη». Πολύχρωμοι οι πάγκοι, όμορφα ψέμματα και παντού κόσμος. «Πάρε κόσμε!» Πώς πέθαινα να ακούω τον κρεοπώλη να εξηγεί πώς θα κόψει το βήχα κάποιων, όπως μόνο εκείνος ξέρει να κόβει το κότσι στο οσομπούκο.

Τα αιτήματα των ψηφοφόρων στο ζενίθ, το κλείσιμο λακούβας, η άνομη τακτοποίηση οφειλών, το κλάδεμα του κήπου από το δημοτικό συνεργείο, κάποια πρόσληψη… Όπου έβλεπες να πηγαίνουν οι «δημοτικοί» (σημειωτέον είναι επί δεκαετίες οι ίδιες φάτσες), καταλάβαινες το ρεύμα… Οι ψηφοφόροι για περίπου 20 ημέρες γίνονταν Πολίτες (με κάπα κεφαλαίο) και έλεγαν κι αυτοί προτάσεις, αυτές που συζητούν στο κυριακάτικο τραπέζι. Διάλεγαν «τον δικό τους άνθρωπο», ετοίμαζαν σταυρωμένα ψηφοδέλτια και όλα καλά!

Δυστυχισμένε πολίτη, ποιος να σου το πει ότι αν η πόλη σου είχε ένα εργοστάσιο σκουπιδιών, θα έβρισκε έσοδα για να σου δίνει υπηρεσίες και καλά σχολεία;

Ξέρεις, τι είναι να έχεις όραμα; Θα κάνουμε την ελεύθερη έκταση πάρκο, όαση πολιτισμού την απάνω γειτονιά, θα βάλουμε το «2020» σαν συνθετικό στο όνομα του συνδυασμού, θα επιδοτήσουμε σύγχρονες δράσεις (βάλε ένα-δυο κιλά!), θα δώσουμε ρόλο στην Ένωση γυναικών και –ακούστε κι αυτό– «θα είμαστε σε διαρκή επικοινωνία με τους εθνοτοπικούς συλλόγους (Κρητών, Θεσσαλών, Μακεδόνων) για το καλό της πόλης». Να η Κατούνα με ιατρείο, η Αγία Παρασκευή με κολυμβητήρια, η Αθήνα με ασφάλεια, ο Μαραθώνας με Cote d’Azur, η Θεσαλονίκη με Λευκό Πύργο (ωχ, τον είχε αυτόν). Τύφλα να έχουν οι σαμάνοι των Ινδιάνων ή οι ιερείς των Μάγιας μπροστά σε τέτοια οράματα…

Σε εκείνα τα όμορφα χρόνια, λοιπόν, που λέτε, εξαιτίας αυτών των μεγάλων οραμάτων οι πόλεις απέκτησαν ό,τι θα μας συνοδεύει για 20-30 χρόνια ακόμη: ανοιχτά διεθνή ομολογιακά δάνεια, αγενές και αμόρφωτο προσωπικό, φίλους διορισμένους σε δημοτικές επιχειρήσεις, τοπικά μέσα ενημέρωσης (!), διαρκώς ελλειμματικούς προϋπολογισμούς, τρύπες σε όλους τους δρόμους, γκρίζες επινοικιάσεις δημοτικών χώρων, παράνομες χωματερές, δικαστικές διαμάχες, δημοτική αστυνομία που αράζει σe τοπικά καταστήματα, αυτοκίνητο δημάρχου, μέγαρο, κλεμμένες ποσότητες πετρελαίου, προκάτ σχολεία και –προσέξτε– αδελφοποιημένες πόλεις.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδιάζει τις περιφερειακές χρηματοδοτήσεις της με έμφαση στις περιοχές και συγκρίνει τον ανταγωνισμό και τις υποδομές της Τοσκάνης με την Κρήτη και της Καταλωνίας με τη Βέρνη, αλλά εμείς ακόμη περιμένουμε τον ανοιχτό παιδότοπο εμπρός στο σπίτι μας. Οι Ευρωπαίοι Περιφερειάρχες στήνουν κέντρα συνεργασιών επιχειρήσεων και ιδιωτών για κοινωφελείς υπηρεσίες, αλλά εδώ έχουμε τους εκλεκτούς των κομμάτων. Θα αναμετρηθούν, λέει, για να δοθεί το μήνυμα. Άντε πάλι! Δυστυχισμένε κάτοικε ελληνικής πόλης. Πού να καταλάβεις –και ποιος να σου το πει– ότι αν η πόλη σου είχε ένα εργοστάσιο σκουπιδιών (όπως η Βιέννη, ή οι Σουηδοί που εισάγουν για το δίκτυο ενέργειάς τους τα μισά απορρίμματα της ΕΕ), θα έβρισκε έσοδα για να σου δίνει υπηρεσίες και καλά σχολεία;

Ποιος να σου πει ότι μόνο με τη φορολογία θα μπορούσες να απαιτείς υπηρεσίες και να έχει αξία η περιουσία σου; Ποιος να σου πει ότι το πρώτο θέμα που πρέπει να απαιτείς είναι ο e-Δήμος σε όλα; Ότι μόνο αν ενωθούν τα τοπικά μαγαζιά με τράπεζες, θα έχεις εκπτωτικές κάρτες στην πόλη σαν ένα win-win case; Ότι τα πάρκα δεν προστατεύονται με προσλήψεις, αλλά με θεματικές δραστηριότητες και προβολή σε άλλους πληθυσμούς; Ποιος να σου πει ότι το δίκτυο οπτικών ινών, που είναι θαμμένες στους δρόμους, θα έκανε το Δήμο πωλητή ευρυζωνικότητας;!

Ποιος να σου πει ότι το πρώτο που πρέπει να απαιτείς είναι ο e-Δήμος; Ότι μόνο αν ενωθούν τα τοπικά μαγαζιά με τράπεζες, θα έχεις εκπτωτικές κάρτες στην πόλη σου;

Ποιος, θα ρωτήσετε, μπορεί να «στρώσει τον κώλο του κάτω» και να γίνει διοικητής, συντονιστής, αποτελεσματικός ηγέτης της περιφέρειας ή της πόλης του, αν δεν είναι έτσι στη ζωή του; Τι πιο ωραίο να υπόσχεσαι και μετά να κάνεις μια καθιστική διαμαρτυρία, για να πάρεις επιχορήγηση από τον τοπικό βουλευτή; Α, θα μου πείτε «αν είναι νέος, αλλάζει». Ως δια μαγείας, βλέπετε, η ηλικία είναι «άγιο δισκοπότηρο» και αυτόματα φέρνει αποτελεσματικότητα. Εντάξει, πληρώνω δημοτικούς φόρους σαν χαζός, αλλά γιατί να βγάλει και ο νέος (ο ωραίος) τα απωθημένα του πάνω μου; Στην πλάτη μου κι αυτός θα μάθει; Περιμένω να δω τους νέους να βάζουν στα έντυπα ή στα website τους εκείνες τις κλασικές φωτογραφίες χειραψίας με τον αρχηγό. Τόσα χρόνια τα ίδια. Κουράστηκα! Εσείς;

Και φέτος θα ακούσουμε τις ωραίες ρετσέτες «ήθος-αξιοπιστία-αποτέλεσμα», «όραμα-σχέδιο-έργο» (αχ, μακαρίτη Τρίτση, με την καμπάνια σου), «γνώση-εμπειρία-ανθρώπους» σε εκατομμύρια έντυπα. Θα βγεί στην τηλεόραση ο μητροπολίτης να ευλογήσει. Αθλητές, τηλεπερσόνες, τραγουδιστές, δημοσιογράφοι, θα δηλώσουν ότι θα εργαστούν για το μέλλον μας. Θα υπάρξει αυξημένη κίνηση στις λαϊκές, με τις επισκέψεις ομάδων υποψηφίων (ανάπτυξη)! Θα πολεμήσουν το μνημόνιο. Θα τα βάλουν με τους δανειστές και την κυβέρνηση. Θα καλυφθούν τα χρέη των πολιτών. Θα πληρώσουν οι Δήμοι το χαράτσι και θα καταγγείλουν την αναλγησία της ΔΕΗ. Θα γίνουν νέες κυκλοφοριακές μελέτες. Θα φτιαχτούν τοπικοί συνεταιρισμοί. Θα ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα (νέο φρούτο). Θα στηριχθούν οι άνεργοι νέοι (;). Θα γίνει παραγωγικός όλος ο Δήμος. Ψιτ, παιδιά, ένα βιογραφικό αρκεί! Αμέσως ξέρεις ποιος είναι ψωνισμένος, άσχετος, της θεωρίας, τι έχει πετύχει. Ξέρουμε…

Υποκρισία, ψέμα, αμορφωσιά, αναλγησία, άγνοια, κυριλίκι εξουσίας, χαρτζιλικάκι από ανίκανους και επικίνδυνα εγωπαθείς ανθρώπους. Παίζουν σε άδειο γήπεδο, γιατί οι άνθρωποι της φιλοδοξίας και της προσπάθειας στη ζωή πασχίζουν και αγωνίζονται για την οικογένειά τους, δεν μπλέκουν με… Οι πόλεις μας θα παραμείνουν αδιάφορες, άσχημες, εχθρικές. Δυστυχώς, σε αυτή τη ζωή δεν θα πούμε «πάω σε αυτή την πόλη γιατί προσφέρει…». Άντε, λοιπόν στείλτε το μήνυμα, ανατρέψτε ό,τι σας κατσικώθηκε στο μυαλό και καλή ψήφο! Και τι έγινε; Αφού, όπως στην αρένα, το ποιος θα νικήσει μετράει!

Η λογική του «μέσου όρου» –και το φωτεινό παράδειγμα του Σταμάτη Κριμιζή

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top