Αγωνιστική γυμναστική. Το ΚΚΕ ξέρει τον τρόπο (George Vitsaras / SOOC).

Για ένα σχισμένο πουκάμισο (του Παφίλη), για μια σημαία αδειανή. Ο πολιτικός ακτιβισμός του ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με τη πυρίκαυστη γυμναστική των μπαχαλάκηδων που κατοικοεδρεύουν στα Εξάρχεια. Οι κομμουνιστές δεν πετούν μολότοφ. Έχουν την ικανότητα να αυτο-θυματοποιούνται βρισκόμενοι πάντα εν αμύνη.

Στο πεδίο των εντυπώσεων, διότι η ουσία έχει χαθεί προ πολλού, είναι σαφές πως το ΚΚΕ κέρδισε κατά κράτος την κατά Γκάντι καθιστική διαμαρτυρία του Βαρουφάκη και την άνευρη παρουσία του ΣΥΡΙΖΑ στις χθεσινές (17/11) εκδηλώσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Μικρή παρένθεση, αλλά αναγκαία: τούτο πολιτικά θα βόλευε την κυβέρνηση, καθώς δεν θα την χαλάσει καθόλου αν ο καθεστωτικός ακτιβισμός του ΚΚΕ ανεβάσει στροφές το επόμενο διάστημα κλέβοντας έτσι το «ψωμί» και -γιατί όχι;- κάποιους ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμη και η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής μεγαλύτερη επιρροή άσκησε στο εκλογικό σώμα τα τελευταία χρόνια από το ΚΚΕ.

Εδώ, βέβαια, το σενάριο πάσχει ως προς τούτο: το κομμουνιστικό κόμμα δεν καρπώθηκε την απογοήτευση και την αγανάκτηση του κόσμου επί εποχής Μνημομίων, γιατί να τα καταφέρει τώρα; Τι έχει αλλάξει; Τα εκλογικά ποσοστά του έχουν περιοριστεί σε ένα παγωμένο 5%. Ακόμη και η εγκληματική οργάνωση της Χρυσής Αυγής μεγαλύτερη επιρροή άσκησε στο εκλογικό σώμα τα τελευταία χρόνια. Μέγα κρίμα που θα το κουβαλάμε ως ελληνική κοινωνία για καιρό, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια. Το ΚΚΕ δεν πείθει.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να κατεβάσει ρολά το «μαγαζί». Οφείλει να το παλέψει και το κλασικό όπλο του ΚΚΕ είναι να φανερώνει μια δύναμη στους δρόμους μεγαλύτερη από τη σκιά του. Αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει και χθες σε μια διαδήλωση που θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν υπήρχε ένα δράμι λογικής στους συγκεντρωμένους. Φαίνεται όμως πως ούτε η πανδημία είναι ικανή να μας βάλει μυαλό σ’ αυτή τη χώρα.

Αναγκαία δεύτερη παρένθεση: ιστορικά το ΚΚΕ έχει αποδειχθεί πειθήνιο σε απαγορεύσεις. Τα πρώτα χρόνια της γιορτής του Πολυτεχνείου, η ηγεσία του ακολουθούσε ευπειθώς τα «στοπ» της αστυνομίας και μάλιστα έβγαζε στη… σέντρα την εξωκοινοβουλευτική αριστερά που επιθυμούσε να σπάσει τους αστυνομικούς κλοιούς. Ας θυμηθούμε τι έγινε το 1974, το 1977 ή το 1980. Το ΚΚΕ ακολούθησε κατά γράμμα τις οδηγίες που δόθηκαν από την αστυνομία. Τότε, όμως, η εκλογική του βάση ήταν μεγαλύτερη με εδραίες ελπίδες να γίνει ακόμη μεγαλύτερη. Σε αντίθεση με τώρα που τα γλίσχρα ποσοστά του υπαγορεύουν μια άλλη τύπου δραστηριότητα. Άρα, έχουμε μια ουσιαστική αλλαγή στην πολιτική του δράση.

Το ΚΚΕ είναι ένα καθεστωτικό-αστικό κόμμα που ομνύει υπέρ της κατάργησης της αστικής τάξης, αλλά μετέρχεται των προνομίων της.

Ας μην ξεχνάμε πως ένα από τα προσόντα του κομμουνιστικού κόμματος είναι να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες. Ποτέ δεν αφήνει μια λεπτομέρεια να του χαλάσει τη μεγάλη του αφήγηση.

Το ΚΚΕ, ας μην γελιόμαστε, είναι ένα καθεστωτικό-αστικό κόμμα που ομνύει υπέρ της κατάργησης της αστικής τάξης, αλλά μετέρχεται των προνομίων της. Ωραίο σχήμα, σχεδόν ιδανικό. Προφανώς, προπονείται χρόνια στο γήπεδο του «εχθρού» για να τον παίξει εντός έδρας όταν θα έρθει η βασιλεία των κόκκινων ουρανών.

Τα χθεσινά έκτροπα (δυστυχώς, η αστυνομία για άλλη μια φορά χρησιμοποίησε -σε κάποιες στιγμές- παράλογη βία) θα μπουν στη λίστα των ανδραγαθημάτων του κόμματος (ένα είναι το κόμμα). Θα περιφέρονται ως λαϊκά τρόπαια στον άγονο αγώνα των στελεχών να προσελκύσουν περισσότερους ψηφοφόρους. Το γεγονός, όμως, ότι αυτοί ποτέ δεν ασπάστηκαν τις θέσεις του ΚΚΕ, δεν φαίνεται να αποτελεί ζήτημα ανάλυσης για τον Περισσό.

Το πουκάμισο του Παφίλη να είναι καλά και τα άλλα τα βρούμε στους δρόμους της φωτιάς.

 

Διαβάστε ακόμα: Οι «ιερολοχίτες» του Πολυτεχνείου ή πώς χάνεται η λογική.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top