Αγαπημένο μου μπάσκετ,
τώρα κάπως, με κάποιο τρόπο, εκείνο το ποίημα του Κόμπι Μπράιαντ που ξεκινούσε ακριβώς έτσι, με μια σεβάσμια προσφώνηση προς εσένα, και έγινε ταινία μικρού μήκους βραβευμένη με Όσκαρ, αναπόδραστα πρέπει να αποκτήσει και μια ακροτελεύτια στροφή.
Ο αδόκητος θάνατός του, την Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2020, κατά τη συντριβή του ελικοπτέρου στο οποίο επέβαινε (μαζί και η κόρη του, Τζιάννα, και άλλα οκτώ άτομα – όλα ριγμένα πλέον στη λησμοσύνη του επέκεινα) εναποθέτει στους ώμους των πρώην συναθλητών του, αντιπάλων, θεατών, του κόσμου όλου που τον θαύμασε και τον λάτρεψε, να καταχωρήσει αυτή τη θρηνητική στροφή στο ποίημά του.
Η μοίρα κάποιων ανθρώπων είναι πραγματικά τόσο άδηλη. Τους προσφέρει αφειδώς στην αρχή το επαρκές ταλέντο να προχωρήσουν, τους ραίνει με αγαθή τύχη να μην χάσουν ποτέ το δρόμο τους (ακόμη και να διανύσουν τον εντελώς προσωπικό τους), τους παρέχει πλούτη, φήμη, καλή ζωή και κάποια στιγμή ανταλλάσσει όλα τα προσφερόμενα δώρα με ένα οικτρό και σκληρό αποχαιρετισμό.
Ο Κόμπι πέθανε νωρίς, πολύ νωρίς. Όπως είχε συμβεί με τον Ντράζεν Πέτροβιτς ένα παγωμένο πρωινό σε εκείνον τον αυτοκινητόδρομο της Γερμανίας. Ενδοξος και μοιραίος ταυτόχρονα και τόσο ιδιαίτερος σε σχέση με όλο το σύστημα του ΝΒΑ που μοιάζει με μηχανή αλέσματος του κάθε ταλέντου.
Ο Κόμπι υπήρξε ο πρώτος που πλησίασε στο πρότυπο του επόμενο Τζόρνταν. Ο πρώτος και ίσως ο μοναδικός ως τώρα (με μια μικρή εξαίρεση τον ΛεΜπρον) που κατάφερε να περπατήσει με τα παπούτσια του Air Jordan δίχως να χάσει το βήμα του. Κι όλα αυτά διατηρώντας για συγκεκριμένη φιλοσοφία για το παιχνίδι – ου μην και τη ζωή.
Ο ίδιος είχε ορίσει την ιδιαιτερότητά του σε σχέση με τους υπόλοιπους αθλητές ως ακολούθως: «Ποτέ δεν είδα το μπάσκετ σαν δουλειά. Αρχισα να το βλέπω έτσι την πρώτη μου χρονιά στο ΝΒΑ. Αρχισα να περιστοιχίζομαι από άλλους επαγγελματίες και πίστευα πως το μπάσκετ θα είναι τα πάντα γι’ αυτούς, αλλά δεν ήταν. Θεωρούσα πως όλοι μοιράζονται ίδια εμμονή μ’ εμένα σε ό,τι έχει να κάνει το άθλημα, αλλά αυτό δεν συνέβη».
Ο Κόμπι ήταν ο Black Mamba του θαυμαστού κόσμου του ΝΒΑ. Μόνο αυτός θα μπορούσε να έχει τούτο τον περίεργο τίτλο. Δεν ήταν απλώς ένας τίτλος τιμής, από αυτούς που επιδαψιλεύουν στους μεγάλους αθλητές. Υπήρξε η απόλυτη φιλοσοφία της δράσης και της μη παραίτησης. Ο Κόμπι συνήθιζε να λέει: «Αν με δείτε να παλεύω με μια αρκούδα, τότε να προσευχηθείτε για την αρκούδα». Προέτρεπε τους πάντες να μην πέφτουν στην παγίδα της αυτολύπησης, αλλά να συνεχίζουν να παλεύουν ως το τέλος. Να δουλεύουν για να πετύχουν το στόχο τους, να μην τα παρατούν ποτέ.
Φευ, έλεγε και κάτι που δεν έμελλε να επιβεβαιωθεί: «Εάν ο Κόμπι πετάξει με το αεροπλάνο του μέσα από άγριο καιρό, τότε προσευχηθείτε για την μητέρα φύση». Ακούγεται μεγαλαυχικό, όμως, έδειχνε τη νοοτροπία του ανδρός. Κόντρα σε όλους και σε όλους, ακόμη κι αν τα πάντα στρέφονται εναντίον σου, εσύ πρέπει να παλεύεις. Η μητέρα φύση, όμως, και η ομίχλη που κατάπιε το ελικόπτερό του είχαν άλλη γνώμη.
Ως άλλος γκουρού που τα κηρύγματά του πρώτος εκείνος τα έθετε σε λειτουργία και πρακτική εφαρμογή, ο Κόμπι έγινε ένα μοντέλο δράση για τους επαγγελματίες αθλητές στις ΗΠΑ. Οι μπασκετμπολίστες τον ζούσαν καθημερινά και έβλεπαν πώς λειτουργούσε, ενώ οι αθλητές του NFL τον έκαναν εικόνισμα.
Η επιρροή του Κόμπι στον αθλητισμό δεν περιορίστηκε στα τρομερά επιτεύγματά του (ατομικά και ομαδικά), αλλά επεκτάθηκε σε ζητήματα που βρίσκονται στον πυρήνα της σκέψης ενός αθλητή που έχει καθημερινά να αντιπαλέψει τις ανασφάλειές του, τους τραυματισμούς του, τα παρεπόμενα μιας ήττας, την πρόσκαιρη χαρά μιας νίκης, τα προσωπικά του ζητήματα αυτοβελτίωσης.
Υπήρξε ένας ηγέτης έξω από το γήπεδο (το τι έκανε μέσα σ’ αυτό δεν χρειάζεται να το αναφέρουμε). Θεωρήθηκε -δικαίως- μια ολότελα ξεχωριστή περίπτωση αθλητή που ήρθε κατευθείαν από το high school στο ΝΒΑ και δεν έπεσε θύμα της φήμης του. Μπορεί να έπαιξε με τους όρους της αγοράς, όμως, δεν έχασε την ουσία της σκέψης του. Αυτό που τον κινητοποιούσε πάντα ήταν η Mamba mentality. Ποτέ μην τα παρατάς.
Αυτή θα είναι η μοναδική στιγμή στη ζωή του που δεν θα μπορέσει να τα βάλει με τον σκοτεινό βασιλιά: τον θάνατο. Μένει, πλέον, να προσευχηθούμε γι’ αυτόν και να ασπαστούμε την κληρονομιά που αφήνει στο άθλημα κι όχι μόνο. Αυτή τη στιγμή πρέπει να διαχειριστούμε το πιο θρηνητικό Mamba out.
Αγαπητό μπάσκετ,
έχασες έναν μεγάλο…
Διαβάστε ακόμα: Τζιμπρίλ Σισέ, δέκα χρόνια μετά – ο μάγος με την πράσινη αστρόσκονη.