Η ταλαντούχα ηθοποιός και παρουσιάστρια Δανάη Μπάρκα μπήκε στο «στόχαστρο» ορισμένων κακοπροαίρετων για τα κιλά της.

Ανήκω στη γενιά που γαλουχήθηκε με τη Χοντρή του Θησαυρού και του άντρα της του μικροκαμωμένου Ζαχαρία. Οι γονείς μας μιλούσαν συνέχεια για τη γελοιογραφία του Μιχάλη Γάλλια, σκάρωναν ανέκδοτα, έλεγαν ευτράπελες ιστορίες με παχύσαρκους ανθρώπους.

Τίποτα δεν είναι πιο ισχυρό και άγονο από τη λαϊκή κουλτούρα. Απηχεί πάντα τη μικροαστική έλλειψη αντιληπτικότητας και ορίων της ανθρώπινης περίπτωσης. Οποιοσδήποτε διαφεύγει της νόρμας γίνεται πρόξενος κακών, ξενομπάτης, εξοβελιστέος, καρικατούρα. Οι ελληνικές ταινίες (αυτό το απάνθισμα του επαρχιωτικού συντηρητισμού της ημεδαπής) βρίθουν από χαρακτήρες που είναι λοξοί, γκέι και ευτραφείς.

Τρεις κατηγορίες που για τον μέσο μικροαστό (φευ, ακόμη και στις μέρες μας) θεωρούνται ξένο σώμα που αν δεν θέλεις να τις πλησιάσεις με σκοπό να τις κατανοήσεις, τότε τις αποδέχεται γελοιοποιώντας τες. Αρα, αποκρούοντας τες με πνιγηρή σκληρότητα. Οποία υποκρισία.

Και ο Σεφέρης είχε τα κιλάκια του, αλλά αυτό δεν έκανε λιγότερο σπουδαίο ποιητή.

Το να λες κάποιον «χοντρό», από κοινωνικής άποψης θα έπρεπε να είναι ομοίως ισοβαρές με το να τον πεις «ψηλό», «κοντό», «ξανθό» ή «κοκκινοτρίχη». Είναι μια εικόνα, ένα προφανές προφίλ που δεν προσθέτει και δεν αφαιρεί κάτι από την προσωπικότητά του. Και ο Σεφέρης είχε τα κιλάκια του, αλλά αυτό δεν έκανε λιγότερο σπουδαίο ποιητή.

Από την άλλη, όμως, πάλι η κοινωνική εικόνα είναι αυτή που εξαναγκάζει τους ανθρώπους να μετατρέπονται σε λυμφατικές ρέπλικες των εαυτών τους. Ποιος πιστεύει πως η ανορεξία είναι μια ενδογενής πάθηση που μπορεί να προσβάλλει κάποιον ωσάν να είναι ιός; Κι όμως, έχει τη δύναμη ενός κοινωνικού ιού που μετατρέπει το κάλλος και την ευταξία του σώματος ενός εκάστου σε προκρούστειο θύμα. Θέλεις να αρέσεις; Πρέπει να γίνεις αδύναμος σαν κλαράκι που το παίρνει ο άνεμος.

Ναι γιατί το πάχος και η υπερβολική αδυναμία είναι οι δύο πόλοι του ίδιου κοινωνικού ζητήματος που ουσιαστικά ζυγοσταθμίζει προσωπικότητες επί τη βάσει των κιλών. Ομως, στις μέρες μας με τις εναλλακτικές κουλτούρες να αποκτούν σημαντικό μερίδιο γνώμης, έτσι που η κυρίαρχη άποψη να μην είναι, πλέον, και τόσο κυρίαρχη, το δικαίωμα στην επιλογή του τι θα είσαι μπορεί να στο παρέχει ο κόσμος στον οποίο αναφέρεσαι.

Στην Ελλάδα μεγαλώνουν γενιές με junk food και παντελή αδιαφορία για την υγεία τους.

Προφανώς και η κοινωνία δεν θα δεχθεί την κουλτούρα των πιο χυδαίων τράπερ, αλλά αυτοί ευδοκιμούν μια χαρά κάτω από τον σκληρό υμένα του συντηρητισμού και διαμορφώνουν τη δική τους -underground- εικόνα που είναι αποδεκτή εκεί που απευθύνονται.

Αλλως πως: μεταξύ μοντέλων μια υπέρβαρη γυναίκα δεν θα είναι κοινά αποδεκτή, αυτό όμως δεν της απαγορεύει να ζει το σώμα της και να το χαίρεται όπως εκείνη έχει αποφασίσει. Αυτός που προσπαθεί να της το απαγορεύσει δεν κάνει τίποτα άλλο από το να ρίχνει νερό στο αυλάκι ενός επικίνδυνου εκφασισμού.

Θα πεις κανείς πως το να είναι κάποιος παχύσαρκος, ιατρικά, τον κάνει ευάλωτο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η χώρα μας έχει υψηλούς δείκτες παχυσαρκίας στην Ε.Ε. και το ακόμη πιο ανησυχητικό σε μικρές ηλικίες. Μεγαλώνουν γενιές με junk food και παντελή αδιαφορία για την υγεία τους.

Το σώμα είναι ένα εργοστάσιο που μπορεί να περιπέσει σε αχρηστία όταν το φορτώνεις με διάφορα απαγορευμένα προϊόντα στις αποθήκες του. Κάποια στιγμή θα γίνει η «έκρηξη» και συχνά η ζημιά είναι ανεπανόρθωτη.

Για τους γιατρούς, το πρότυπο δεν είναι ο ευειδής και ο σωματαράς, αλλά ο ισορροπημένος. Αυτός που ελέγχει τι τρώει, πώς το τρώει και πώς συμπεριφέρεται στο σώμα του. Κανένας επιστήμονας δεν θα μετρήσει το εξωτερικό αποτύπωμα του σώματος ενός ανθρώπου βάσει της ωραιότητάς του, αλλά της υγείας του.

Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως στις μέρες μας δεν μπορεί να υπάρχει ένα ενιαίο πρότυπο (όπως, ας πούμε, υπήρχε ως τα 90’s).

Εκτός και αν θεωρούμε υγιή κάποιον που «χτυπιέται» καθημερινά στο γυμναστήριο, στερείται βασικών τροφών που έχει ανάγκη ο οργανισμός του κι από πάνω καταπίνει διάφορα χημικά σκευάσματα για να δείχνει αγαλμάτινος στην παραλία. Μην σας χαλάω το αφήγημα, αλλά δεν είναι υγιής κι ας φαίνεται πως σφύζει από υγεία. Και στη δική του περίπτωση, το εργοστάσιο-σώμα δεινοπαθεί.

Για κάποιους στενοκέφαλους το πρόβλημα είναι ο άμετρος δικαιωματισμός των ημερών μας που δεν επιτρέπει να ακουστεί η φωνή της «λογικής»: Το πάχος δεν είναι ωραίο γιατί η κοινωνία μάς θέλει ωραίους και ρωμαλέους. Άλλη μια υποκρισία.

Κανένας δικαιωματισμός, μόνο η κοινή πεποίθηση που οφείλει να μας συνέχει: για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένας τόπος που μπορεί να σταθεί όπως είναι και όχι όπως θέλουν κάποιοι να είναι. Θα πρέπει να κατανοήσουμε πως στις μέρες μας δεν μπορεί να υπάρχει ένα ενιαίο πρότυπο (όπως, ας πούμε, υπήρχε ως τα 90’s) και ευτυχώς που δεν υπάρχει διότι αυτό δείχνει μια ποιοτική πρόοδο, μια ανοιχτότητα στις ιδέες.

Εν τέλει, αν πρέπει ένας παχύσαρκος να ακούσει μια γνώμη για τα κιλά του, αυτή αξίζει να έρχεται από το στόμα ενός γατρού και όχι από τα ξινά χείλη ενός ακατέργαστου δημοσιολόγου που τρέφει το εγώ του σιχτιρίζοντας τους άλλους.

 

Διαβάστε ακόμα: Νέα έρευνα. Η παχυσαρκία στην Ελλάδα και οι συνέπειές της.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top