zwi-konsta

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως Πρόεδρος της Βουλής, είναι υπεύθυνη για τη Βουλή και μόνο, βάσει της διάκρισης των εξουσιών που η ίδια άλλες φορές επικαλείται, με τον λεγκαλισμό που υποτίθεται ότι την χαρακτηρίζει.

Ακούω συχνά τις διάφορες καλοπροαίρετες παραινέσεις για ανάγκη ευρείας κοινωνικής και πολιτικής συναίνεσης και μετά μας βλέπω να μη βγάζουμε άκρη ούτε στα βασικά. Και απορώ, σε ποια βάση μπορούμε τελικά να συνεννοηθούμε – πάντοτε βέβαια ήμασταν καλύτεροι στη συνεννόηση για τα μεγάλα παρά για τα μικρά, καθώς είμαστε ο λαός του “think big”. Απλώς, όπου “big”, στη δική μας περίπτωση, μετάφρασέ το καλύτερα ως “μεγαλειωδώς” για να πέσεις μέσα.

Δύο πρόχειρα πρόσφατα παραδείγματα: Η απόφαση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να μαλώσει τους αστυνομικούς που είχαν πάρει εντολή από τους προϊσταμένους τους να μην επιτρέψουν τη διέλευση πορείας διαμαρτυρίας στην Ηρώδου Αττικού, προκειμένου να μη φτάσει το μπλοκ στο Μέγαρο Μαξίμου. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ως Πρόεδρος της Βουλής, είναι υπεύθυνη για τη Βουλή και μόνο, βάσει της διάκρισης των εξουσιών που η ίδια άλλες φορές επικαλείται, με τον λεγκαλισμό που υποτίθεται (υπογραμμίστε το “υποτίθεται”) ότι την χαρακτηρίζει.

Ακόμα κι αν δεχτούμε όμως ότι η Κωνσταντοπούλου έδρασε ως βουλευτής, είναι και πάλι φάουλ, καθώς επικαλέστηκε την ιδιότητά της ως Προέδρου της Βουλής για ένα μπλοκ που ήθελε να κινηθεί εκτός των χωροταξικών ορίων της αρμοδιότητάς της. Επιπλέον, επέπληξε και επιχείρησε να δώσει οδηγίες στα όργανα της τάξεως, τα οποία είναι όργανα της Πολιτείας, που δέχονται εντολές από το επιχειρησιακό κέντρο τους, από την ΕΛ.ΑΣ., με τελική ευθύνη του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.

Φυσικά, ήταν αδύνατο να συνεννοηθούμε ακόμα και σ’ αυτό το τόσο απλό, το αν είναι θεμιτό κι ευχάριστο η Πρόεδρος της Βουλής να παραβαίνει τις αρμοδιότητές της. Διότι αυτά που η Δύση έχει λύσει από τον Μοντεσκιέ, στην Ελλάδα γίνονται με την πρώτη ευκαιρία αντικείμενο ντιμπέιτ μεταξύ ανθρώπων που επιδίδονται σε έναν αχαλίνωτο μανιχαϊσμό, ο οποίος είναι -αν μη τι άλλο- το καταφύγιο του ανόητου που δεν θέλει να δυσκολεύει το μυαλό του με αποχρώσεις πέραν του μαύρου και του άσπρου. Και σ’ αυτήν τη μαύρη τρύπα πέφτουν και σκεπτόμενοι άνθρωποι πάνω στα νεύρα ή τους ιδεολογικούς αυτοματισμούς τους.

Αν οι εκπρόσωποι της Πολιτείας συμπεριφέρονται έτσι, υπερβαίνοντας τα καθήκοντά τους, τότε υπάρχει πρόβλημα θεσμικότητας.

Στην τελική, η βουλευτής και Πρόεδρος της Βουλής είναι εκπρόσωπος της Πολιτείας. Τα ΜΑΤ είναι όργανα της Πολιτείας. Το Κράτος αυτήν τη στιγμή διοικείται από την Κυβέρνηση, της οποίας πλειοψηφούσα δύναμη είναι το κόμμα της Προέδρου της Βουλής. Αν οι εκπρόσωποι της Πολιτείας συμπεριφέρονται έτσι, υπερβαίνοντας τα καθήκοντά τους, τότε υπάρχει πρόβλημα θεσμικότητας. Κι αν υπάρχει πρόβλημα με τη λειτουργία των ΜΑΤ, υπόλογος γι’ αυτό είναι το Κράτος και άρα η Κυβέρνηση.

Άρα η Πρόεδρος είτε θα πρέπει να πιέσει πολιτικά για μια άλλη πολιτική δημόσιας τάξης ή θα πρέπει να δώσει το παράδειγμα σχετικά με το πώς διαχειρίζεται η ίδια το χώρο που αναλογεί στο θεσμικό της ρόλο, αντί να τον παρακάμπτει στο πεζοδρόμιο. Τίποτα παραπάνω δεν είναι λογικό ή θεμιτό ή θεσμικά ορθό κι αποτελεσματικό.

Εκτός αν ο σκοπός είναι η εκτόνωση. Αν υπάρχει σκοπός και θέληση για κάτι παραπάνω από αυτό, οι φίλοι της Κυβέρνησης που θεωρούν ότι καλώς παρενέβη η Ζωή θα πρέπει να βγουν οι ίδιοι μπροστά και να απαιτήσουν από τον Υπουργό και τον Πρωθυπουργό που τον στηρίζει την κατάργηση των ΜΑΤ ή τη ριζική αλλαγή των επιχειρησιακών τους μεθόδων.

Διαβάστε ακόμα: Ιθαγένεια και δημόσιο σχολείο – η συζήτηση που δεν γίνεται.

Δεύτερο παράδειγμα, ακόμα χειρότερο κατά την άποψή μου: σε ένα άρθρο των New York Times για τον Γιάνη Βαρουφάκη, το οποίο φιλοξενούσε και δηλώσεις του ίδιου στη συντάκτρια της εφημερίδας, ο Υπουργός Οικονομικών, προκειμένου να υποστηρίξει πως τα ΜΜΕ υπερέβαλαν στη μετάδοση του κλίματος του Eurogroup της 11ης Μαΐου στη Ρίγα, είπε πως έχει ηχογραφήσει (ή μήπως βιντεοσκοπήσει;) την εν λόγω συνεδρίαση, αλλά τον δεσμεύει η δεοντολογία και δεν μπορεί να δημοσιεύσει την ηχογράφηση.

Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Υπουργος Οικονομικών της Ελλάδας, λίγες μέρες προτού κλειστεί και πάλι σε μια αίθουσα με τους συναδέλφους του από 18 χώρες, αποκάλυψε πως υπέκλεψε τη συζήτησή τους. Λίγες ώρες μετά, ερωτηθείς από Έλληνες δημοσιογράφους, είπε πως οι συνάδελφοί του γνωρίζουν πως σέβεται τη δεοντολογία, άρα δεν διέψευσε ακριβώς τον ισχυρισμό που του αποδίδεται από την Αμερικανίδα συνάδελφο. Είναι ειλικρινά από τις πιο εξωφρενικές δηλώσεις που έχουν γίνει από Έλληνα αξιωματούχο τα τελευταία χρόνια και δεν υπερβάλλω καθόλου στο χαρακτηρισμό μου.

Πώς ακριβώς θα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί του τις ερχόμενες μέρες; Πόσο ταπεινωτικό θα είναι να ερωτηθεί από τον Πρόεδρο του Eurogroup αν καταγράφει και αυτήν τη συνεδρίαση;

Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να δείξω κατανόηση στις δημόσιες τοποθετήσεις του Γιάνη Βαρουφάκη – όχι να δικαιολογήσω, γιατί δεν υπάρχουν δικαιολογίες, αλλά να καταλάβω. Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ένας άνθρωπος που είχε φήμη και καριέρα και πριν να γίνει υπουργός. Ο Γιάνης Βαρουφάκης, λόγω της θέσης του, αλλά και της προηγούμενης ιδιότητας και των γνωριμιών του, αν όλα αποτύχουν θα έχει τη δυνατότητα να παραιτηθεί και να κάνει καλοπληρωμένες διαλέξεις ανά τον κόσμο, στις οποίες θα εξηγεί γιατί οι καταπληκτικές ιδέες του για την Οικονομία δεν βρήκαν εφαρμογή.

Ο σνομπισμός του απέναντι στο πρωτόκολλο που τηρούν οι συνάδελφοί του (ακόμη κι ο μέγας Σόιμπλε φοράει πάντα γραβάτα) κι η ευκολία του να φωτογραφίζεται ως σελέμπριτι και να λέει ό,τι του κατέβει χωρίς να καλοδέχεται την κριτική προδίδει όχι λαϊκότητα, αλλά το σύνδρομο ανωτερότητας του μπον βιβάν διεθνών προδιαγραφών, για τον οποίο η πολιτική καριέρα είναι μια ενδιαφέρουσα παρένθεση στην ούτως ή άλλως συναρπαστική ζωή του.

Αυτό για κάποιους είναι αδιάφορο. Για άλλους, όπως εγώ, ιδιαιτέρως ενοχλητικό, αφού έχει κορυφαίο θεσμικό ρόλο. Αλλά νόμιζα πως θα μπορούσαμε έστω να συμφωνήσουμε πως δεν είναι καλό πράγμα να λέει ο Υπουργός μας ότι υποκλέπτει τους συναδέλφους του. Πώς ακριβώς θα κάτσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί του τις ερχόμενες μέρες; Πόσο ταπεινωτικό θα είναι να ερωτηθεί από τον Πρόεδρο του Eurogroup αν καταγράφει και αυτήν τη συνεδρίαση ή/και αν είχε καταγράψει όντως την προηγούμενη;

Κι όμως, ο Βαρουφάκης παραμένει στη θέση του, το δημοσίευμα μένει επί της ουσίας αναπάντητο και από το Υπουργείο και από την Κυβέρνηση και οι αντιδράσεις είναι απολύτως χλιαρές παρότι γίναμε, για να το πω απλά, τελείως ρόμπα.

Για να επιστρέψω στην αρχή της σκέψης μου: ένα από τα αιτήματα της εποχής της κρίσης είναι η θωράκιση της Δημοκρατίας και των θεσμών παρότι, όπως είναι φυσιολογικό, οι διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις δίνουν διαφορετικό περιεχόμενο σ’ αυτό το αίτημα και προβάλλουν άλλες προτεραιότητες στο ίδιο πλαίσιο. Εκεί υπάρχει ένα πεδίο στο οποίο θα μπορούσαν, αν όχι όλες οι δημοκρατικές δυνάμεις έστω οι πιο προοδευτικές, να χτίσουν γέφυρες συνεννόησης.

Όταν όμως στην Κυβέρνηση που έταξε δημοκρατία με ηθικό προβάδισμα ξεχνάμε τα βασικά, όπως ότι η Δημοκρατία διασφαλίζεται για όλους όχι μέσα από την εξαίρεση, αλλά μέσα από τη θέσμιση, καθώς και ότι το να υποκλέπτουμε τους συναδέλφους δεν είναι και πολύ καλή ιδέα, ε, το λες και πρόβλημα πια.

 

Διαβάστε ακόμα: Σαν να μην το βάζει το χέρι της η Αγία Βαρβάρα.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top