Η ομάδα μου στο ποδόσφαιρο: Γκολ στο τελευταίο λεπτό

Ο δεινός σκόρερ του Ολυμπιακού, Υβ Τριαντάφυλλος.

Δεκαετία του ΄70, επαρχία, μια εργατούπολη που προσπαθεί να βγει από τα σκοτάδια της εφτάχρονης δικτατορίας και να κάνει τα πρώτα βήματα προς τη δημοκρατία – Βόλος. Το ποδόσφαιρο, όπως πάντα και παντού, μέσο εκτόνωσης και διαφυγής από την γκρίζα καθημερινότητα. Η τσακαλοπαρέα στο ΓΑΛΑ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ αποφασίζει να πάει γήπεδο:

«Την Κυριακή ο τοπικός Ολυμπιακός θα έπαιζε για το πρωτάθλημα της Α΄ Εθνικής με τον Ολυμπιακό Πειραιώς. Ήταν να πούμε όχι στον Αχιλλάκο και να μην πάμε μαζί του στο γήπεδο, αφού κι εγώ και ο Μικ ήμασταν από την ίδια ομάδα; Ο κακομοίρης είχε γυρίσει όλα τα προποτζίδικα και τα ποδοσφαιρικά στέκια της πόλης, αλλά εισιτήριο δεν μπόρεσε να βρει πουθενά. Θα τη βγάζαμε, όπως πάντα, στη Γορίτσα.

Οι Πειραιώτες άρχισαν να καταφτάνουν με ΙΧ και πούλμαν από νωρίς το πρωί. Μετά τον εκκλησιασμό κατεβήκαμε στην παραλία και κάναμε χάζι καθώς περνούσαν από τους κεντρικούς δρόμους κορνάροντας και φωνάζοντας συνθήματα για την ομάδα τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς φορούσαν μαύρα γυαλιά ηλίου, είχαν τα πουκάμισα μισάνοιχτα, ζώνες φαρδιές, παντελόνια καμπάνα και στους ώμους ριγμένα κόκκινα κασκόλ. Πολλοί κρατούσαν απ’ τον ώμο κοπέλες που έδειχναν ξεβγαλμένες. Λίγο αν έστηνες αυτί, άκουγες λέξεις που πρώτη φορά ακούγαμε και που τις έλεγαν μ’ έναν τρόπο αλλιώτικο, μάγκικο. Σαν άλλος κόσμος μάς φάνηκε.

Ευτυχώς πήγαμε από νωρίς στη Γορίτσα, γιατί έπειτα από λίγο έγινε το σώσε. Μέχρι και από τη Σκιάθο και τη Σκόπελο είχαν έρθει για να δουν την αγαπημένη τους ομάδα. Τον Αχιλλάκο ύστερα από κάμποση ώρα τον χάσαμε. Είχε τακιμιάσει με κάτι ομοϊδεάτες του από τον Αλμυρό, μαζεύτηκαν όλοι μαζί κάτω από ένα πεύκο και αποκεί φώναζαν ρυθμικά συνθήματα. Τους κοιτούσαμε και σπάγαμε πλάκα.

Το πρώτο ημίχρονο έληξε χωρίς γκολ και μάλλον για ισοπαλία πήγαινε το ματς, όταν δύο λεπτά προτού ο διαιτητής σφυρίξει τη λήξη έγινε μια σέντρα από τα αριστερά και το ψηλό σέντερ φορ με τις φαβορίτες, ο Υβ Τριαντάφυλλος, σηκώθηκε και με κεφαλιά κάρφωσε την μπάλα στα δίχτυα. Όσοι υποστήριζαν τον Ολυμπιακό Βόλου κόντεψαν να πεθάνουν από τη στεναχώρια. Εκείνοι όμως που ήταν με τον Πειραιά μόνο που δεν τρελάθηκαν από τη χαρά τους.»

Το πρόσφατο μυθιστόρημα του Κώστα Ακρίβου «Γάλα Μαγνησίας» (εκδ. Μεταίχμιο).

Όμως, υπάρχουν και οι τοπικές αντιπαλότητες. Η ομάδα της Νέας Ιωνίας, η Νίκη, κοντράρεται με την άλλη ομάδα της πόλης, τον Ολυμπιακό Βόλου. Τους δύο δήμους τούς χωρίζει όχι μόνο ο χείμαρρος Κραυσίνδωνας, αλλά και η προέλευση, πρόσφυγες οι πρώτοι, «ντόπιοι» εκείνοι οι κάτω από το ποτάμι, η ιδεολογία, εργάτες εναντίον αστών και μικροαστών, καθώς και τα χρώματα των ομάδων. Ντέρμπι με τα όλα του, με ιαχές, συνθήματα και πειράγματα, χωρίς ωστόσο τον φανατισμό που θέριεψε τα επόμενα χρόνια. Ήταν λοιπόν η παρέα του οικοτροφείου να χάσει ένα τέτοιο θέαμα;

«Την άλλη μέρα, την ώρα του εκκλησιασμού στον Άγιο Παντελεήμονα, το συζητήσαμε και αποφασίσαμε το απόγευμα να πάμε στο γήπεδο. Θα ανεβαίναμε στον λόφο της Γορίτσας και αποκεί θα βλέπαμε το τοπικό ντέρμπι Ολυμπιακός-Νίκη. Πλάκα θα είχε. Κι ακόμα μεγαλύτερη άμα βρίζονταν οι οπαδοί από τις δύο ομάδες, όπως είχε γίνει πέρυσι.»

Χρόνια και εποχές που έφυγαν ανεπιστρεπτί. Ζωές και μνήμες στην ομίχλη του χρόνου. Τι μένει; Η λογοτεχνία που μόνο αυτή έχει τον τρόπο να ανασταίνει εντός μας το παρελθόν. Δεν είναι αυτό το πιο ωραίο νικηφόρο γκολ;

// O Kώστας Ακρίβος είναι συγγραφέας. 

Διαβάστε ακόμα: Η ομάδα μου στο ποδόσφαιρο: Πειράζει;

TAGS :
βιβλίο Κώστας Ακριβός

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook