Aυτή τη φορά δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με τον βανδαλισμό ενός αγάλματος, αλλά με τον βανδαλισμό της δημοκρατικής λογικής.

Ενδεχόμενα είναι το τελευταίο πράγμα που παρατηρεί κανείς στην πολύπαθη πλατεία των Εξαρχείων. Ένα απέριττο άγαλμα στην μέση ακριβώς του περιβόλου πλημμυρισμένο από απορρίμματα, πεταμένα μπουκάλια μπίρας, αποκαΐδια από νυχτερινές πυρές, αποτσίγαρα και χρησιμοποιημένες σύριγγες.

Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, στην πλατεία που το μίσος έχει γίνει παντιέρα και έχει αποκτήσει και την απαραίτητη υπόκρουση (βλ. ταξικό μίσος) στέκουν τρεις έρωτες. Αυτό το όνομα φέρει το άγαλμα, αλλά μάλλον δεν έχει καταφέρει ποτέ να σκορπίσει το ευφραντικό άρωμα της αγάπης. Αντιθέτως, αν υπάρχει μια μυρωδιά που τρυπάει τα ρουθούνια των διερχόμενων είναι αυτή της οργής και των δακρυγόνων.

Μάλλον γι’ αυτό είναι η τρίτη φορά που βανδαλίζεται από αγνώστους «επαναστάστες» της πόλης. Ο βανδαλισμός αγαλμάτων, κτιρίων, στάσεων λεωφορείων είναι -δυστυχώς- εικόνα αυτής της πόλης. Εχει συμβεί πολλάκις, θα συμβεί κι άλλες φορές. Το ξέρουμε, δα, πως η «επανάσταση» των ολίγων ξεκινάει πάντα από μια κακογραφία.

Είναι φανερό πως στην περιοχή των Εξαρχείων διεξάγεται ένας πόλεμος χαρακωμάτων αυτή τη στιγμή.

Μόνο που αυτή τη φορά οι δράστες ξεπέρασαν κάθε όριο αιδούς και ανθρώπινης συμπάθειας.Το να γράφεις σύνθημα εναντίον του δημάρχου Αθηναίων Κώστα Μπακογιάννη (ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού προσώπου) σε δημόσιο χώρο είναι κάτι που δεν μπορείς να το αποτρέψεις και, τέλος πάντων, δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα.

Το να γράφεις, όμως, ένα απάνθρωπο σύνθημα που ξύνει μια πληγή που κουβαλάει η οικογένεια του Κώστα Μπακογιάννη και ο ίδιος, τότε ξεπερνάς τις όποιες πολιτικές ή ιδεολογικές αντιθέσεις και φτάνεις (αν δεν ξεπερνάς) τα όρια του εξανδραποδισμού.

Για τους λάτρεις της βίας για τη βία, η δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη (μια ακόμη μαύρη σελίδα στα κατάστιχα της εν Ελλάδι τρομοκρατίας) ήταν μόνο η… μισή δουλειά. Αυτό αναφέρουν στο σύνθημα που έγραψαν στο εν λόγω άγαλμα. Η άλλη ποια είναι δηλαδή; Πώς θα ολοκληρωθεί κατά τους συγκεκριμένους κοινωνικές «αγωνιστές»; Με το να σκοτώσουν τώρα τα αποπαίδια της 17Ν και τον γιο του;

Πρόκειται σαφώς για ευθεία απειλή, την οποία, δυστυχώς, ο δήμαρχος Αθηναίων δεν την ακούει για πρώτη φορά. Οπως επίσης δεν ακούει για πρώτη φορά ανθρώπους να ταυτίζονται με την εγκληματική ενέργεια των τρομοκρατών της 17Ν και να δικαιώνουν τη στυγερή δολοφονία του πατέρα του.

Είναι φανερό πως στην περιοχή των Εξαρχείων διεξάγεται ένας πόλεμος χαρακωμάτων αυτή τη στιγμή. Από τη μια η αστυνομία, για πρώτη φορά, δείχνει πως δεν την αντιμετωπίζει ως άβατο και όχι δεν φοβάται να εισέλθει στα ενδότερα του ανυπότακτου χωριού και να καθαρίσει το τοπίο (όχι πάντα με επιτυχία, αλλά τουλάχιστον δείχνει να έχει ένα επιχειρησιακό σχέδιο) κι από την άλλη οι γνωστοί πυρήνες προσπαθούν να διατηρήσουν τα «κεκτημένα» τους.

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μιαν τυπική βαναυσότητα σε δημόσιο χώρο, αλλά για καταπάτηση κάθε έννοιας ανθρωπιάς και πολιτικής λογικής.

Στην μέση βρίσκονται μονίμως οι κάτοικοι της περιοχής που υφίστανται τα επίχειρα αυτών των αντίρροπων δράσεων ζητώντας -επιτέλους- λίγη ησυχία και μια μορφή ομαλότητας. Στη μέση, όμως, βρίσκεται και η κοινή λογική και το κοινό περί δημοκρατίας αίσθημα. Προφανώς και η δημοκρατία δεν διώκει και δεν καταδικάζει τον πολιτικό λόγο, ακόμη κι αν είναι ακραίος. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως πρέπει να κωφεύει και να τον αποδέχεται.

Επομένως, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μιαν τυπική βαναυσότητα σε δημόσιο χώρο, αλλά για καταπάτηση κάθε έννοιας ανθρωπιάς και πολιτικής λογικής. Αν στην Ελλάδα συζητάμε ακόμη (εν έτει 2019) για τη δύναμη των όπλων και πώς αυτά μπορούν να ολοκληρώσουν μια «αποστολή», τότε δεν φτάνουν οι καταδρομικές της αστυνομίας σε άβατα, αλλά μια ολόκληρη κουβέντα που πρέπει να ανοίξει δημόσια στην ελληνική κοινωνία.

Αν δεν θέλουμε τη βία, που προφανώς η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων δεν την θέλει, τότε αυτού του είδους οι απειλές θα πρέπει να μας φέρνουν ακόμη πιο κοντά σε ένα κοινό δημοκρατικό μέτωπο. Ναι, σε αυτή την περίπτωση είμαστε εμείς κι αυτοί. Δεν χωράει καμία αμφιταλάντευση ή μικροκομματική εκμετάλλευση. Αλλιώς, χθες ήταν ο Κώστας Μπακογιάννης, αύριο θα είναι κάποιος άλλος. Ο παραλογισμός της βίας δεν σταματάει πουθενά, εκτός αν τον διαλύσεις από τη ρίζα του.

 

Διαβάστε ακόμα: Για τη ΝΔ, η Συνταγματική αναθεώρηση αφορά μόνο τους στρέιτ.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top