Britain_Soccer_FA_C_711907a

« …και κάτι Μπαλοτέλι με μυαλά κάτω από το μαλλί εμφανώς αλλού γι’ αλλού».

Eχετε δει εσείς πολύ μεγάλο, πραγματικά μεγάλο, λέω, παίκτη –κι όχι απλώς καλό, όχι μόνο εφήμερης αξίας και φόρμας– με μαλλί, με κούρεμα από τα γνωστά ανόητα, μοϊκάνο ή δεν ξέρω κι εγώ τι… ασυναρτησάνο; Τον Μέσι όχι, τον Κακά όχι, τον Εζίλ όχι, τον Λαμ όχι, τον Πίρλο όχι, τον Μπουφόν όχι. Ούτε καν τον Τότι, τον λαϊκό ρωμαίο ήρωα, ούτε καν αυτόν τον αντιπαθέστατο κι αρχι-νάρκισσο Ρονάλντο.

Ούτε τατουάζ δεν πολυβλέπω να ’χουνε οι ποδοσφαιριστές αυτοί σαν αυτά τα βλακοδ-ολόσωμα τόσων και τόσων πια, που να φαίνεται τελοσπάντων συνέχεια, που να προκαλεί την προσοχή με το έτσι θέλω, που να προσπαθεί κάτι άναρθρο, κάτι επιθετικό να εκφράσει. Κάτι Χάμσικ είναι κορυφαίοι στην εξυπνάδα αυτή, κάτι Παλάσιο μ’ εκείνη τη γελοία κοτσίδα μια ζωή (να δει ποιος θα σπάσει επιτέλους κάποτε και θα τον γυρίσει ανάποδα με κάνα αεροπλανικό τραβώντας την…), κάτι Βιντάλ δόκτωρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ από αγωνιστική σε αγωνιστική, και κάτι Μπαλοτέλι με μυαλά κάτω από το μαλλί εμφανώς αλλού γι’ αλλού. Κάτι τέτοια κρούσματα, υπερτιμημένα, από τον ίδιο τους τον εαυτό πρώτα, και κυρίως.

«Κάτι Παλάσιο μ’ εκείνη τη γελοία κοτσίδα μια ζωή –να δει ποιος θα σπάσει επιτέλους κάποτε και θα τον γυρίσει ανάποδα με κάνα αεροπλανικό τραβώντας την…»

Θα μου πεις: Εδώ η Ιταλία ολόκληρη είναι χωμένη ως τα μπούνια στης τρίχας τη γελοία επιφάνεια, όλοι στο κεφάλι τους όλο και κάτι κάνουν, κι όποιος πάει εκεί μπαίνει και σ’ αυτό το κόλπο, μην υστερήσει, μπας και διακριθεί κι έτσι, μπας κι έτσι σημαδευτεί καλύτερα. Αυτό είναι όμως: σαν στίγμα, σαν σημάδεμα, σαν μαρκάρισμα όπως στις αγελάδες στο Γουέστ, τα φλύαρα τατού τα μόνιμα, τα μαλλιά τ’ ατσούμπαλα, οι κομμώσεις οι αλαλούμ, οι στραβές κι ανάποδες, οι ψευτοϋπερβατικές, οι ενδεικτικότατες.

Σαν να τους σημαδεύουν κάποιοι άλλοι είναι, για να φαίνονται έτσι εφ’ όρου ζωής κάτι λιγότερο πως είναι, κατώτεροι των άλλων. Και πως όση μπάλα δεν ξέρουνε, με κινήσεις τέτοιες σαν να το υπενθυμίζουν έτσι οι ίδιοι, για πάντα. Για να γνωρίζουν όλοι (κι ο προπονητής τους προπαντός…) το ως εδώ και μη παρέκει των παιδιών αυτών, τις περιορισμένες τους εντός γηπέδου δυνατότητες. Πως όσο καλοί και να ’ναι κάποια εποχή, όσο κι αποδοτικοί κι αξιόμαχοι, πάντα πιο κάτω από το πολύ, από το απόλυτο, από το παραπάνω θα μένουν.

(Θα μου πείτε: Δεν είναι σκληρό, σχεδόν φασιστικό, κι εγώ τώρα να κάθομαι και ν’ ασχολούμαι με τέτοιες τρίχες, να κάνω αυτή την ισοπεδωτική ανάλυση ψυχών και τρόπων, να αποφαίνομαι για ένα θέμα –εκ πρώτης άσχετο με την μπάλα– αξιωματικά έτσι, ακόμα και ρατσιστικά ίσως; Ξέρω κι εγώ; Μια παρατήρηση όλ’ αυτά τα χρόνια που βλέπω κι εγώ ποδόσφαιρο έκανα, που τη μοιράζομαι τώρα και μ’ εσάς. Μια παρατήρηση μόνο. Ξέρω κι εγώ;)

 

Ο Σωτήρης Κακίσης είναι ποιητής.

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top