Πίσω στις εποχές του Αncien Regime: τότε που κάθε άρχοντας, πέραν της απαραίτητης δράκας των αυλοκολάκων, είχε και τον αναγκαίο γελωτοποιό να του φτιάχνει τη διάθεση όταν η φορτική πλήξη των κυβερνητικών υποχρεώσεων τού έπεφτε κομμάτι βαριά στο μαλακό υπογάστριο.
Εχουν υπάρξει πολλά παράξενα φρούτα στην πολιτική σκηνή. Άνθρωποι που υπό άλλες συνθήκες θα έπρεπε να τύχουν της κατανόησής μας για την αθέλητη μωρία τους και για την κατάρρευση των φρένων τους. Κι όμως, όχι μόνο τους δεχόμαστε, αλλά ενίοτε, κάποιοι από εμάς, τους ψηφίζουμε.
Η περίπτωση του Βασίλη Λεβέντη είναι χαρακτηριστική. Για χρόνια βολόδερνε σε περιφερειακά έως trash κανάλια, με ένα φραπόγαλο ανά χείρας, οίκτιρε τους πάντες, πλακωνόταν με τους ακροατές του (οι περισσότεροι ήταν πρώιμα troll που ήθελαν να σπάσουν πλάκα) εν τω μέσω της νυκτός. Το αποκορύφωμα ήταν η περιβόητη συνέντευξη με τον Πάνο Παναγιωτόπουλο στον ΑΝΤ1 όταν ο τότε δημοσιογράφος και μετέπειτα πολιτικός του πρότεινε στον αέρα να παραγγείλουν πίτσες.
Κι όμως, αυτός ο πολιτικός παρίας βρήκε τον τρόπο και… τρούπωσε στη Βουλή με αποτέλεσμα κάθε ομιλία του από το «φοβερό» βήμα να προκαλεί σπαρταριστό γέλωτα. Εντούτοις, ήταν ακίνδυνος εν τη βασιλεία του. Ηρθε, είδε, συναγελάστηκε και αποχωρεί μετά πολλών επαίνων. Στις εκλογές για την Ευρωβουλή δεν είδε καν τη ψήφο του.
Η περίπτωση του Κυριάκου Βελόπουλου, όμως, είναι διαφορετική. Οχι ως προς την επικινδυνότητά της. Αφρόψαρο είναι κι αυτός. Πολιτική «μαρίδα» που δεν θα μακροημερεύσει. Η συγκυρία είναι που τον ανέδειξε. Αν δεν υπήρχε η Συμφωνία των Πρεσπών ούτε που θα ασχολούμασταν μαζί του. Κι αν θέλετε, είναι προτιμότερο να υπάρχει ένας Βελόπουλος που θα ανακόπτει την άνοδο της Χρυσής Αυγής από το να βρει αφύλαχτο έδαφος ο Μιχαλολιάκος και η συμμορία του να αλωνίζει στο δεξί άκρο του πολιτικού φάσματος.
Εξετάζουμε την περίπτωση του Βελόπουλου διότι είναι αξιοσημείωτη μέσα στην ελαφρότητά της. Είναι δημοσιογράφος; Πρώην βουλευτής; Τηλεαναλυτής; Τηλεπωλητής; Ποια από όλες αυτές οι ιδιότητες τον έχρισε, άραγε, ευρωβουλευτή με δόξα και τιμή;
Τι μέτρησε περισσότερο στον κοινό; Το γεγονός ότι πουλάει τις καλύτερες κηραλοιφές της αγοράς και τα χειρόγραφα του Ιησού ή οι αναλύσεις που κάνει υπέρ του Πούτιν και κατά των Εβραίων και του Σόρος; Να ήταν η μακεδονική του καταγωγή και η οξύτονη κριτική του στην κυβέρνηση για το όνομα «Βόρεια Μακεδονία» που πρόσφερε στους γείτονές μας;
Μα, κι άλλοι το έκαναν. Σίγουρα δεν ήταν ο μόνος που χρησιμοποίησε το εθνικιστικό χαρτί για να προσελκύσει εύκολο ακροατήριο και να θωπεύσει τα ταπεινά -εθνικόφρονα- ένστικτα κάποιων ψηφοφόρων. Αυτό που τον διαφοροποιεί σε σχέση με τους άλλους είναι η «αντισυστημικότητά» του.
Ο Βελόπουλος δεν έχει κομψευόμενο λόγο, δεν στρογγυλεύει τις φράσεις του, δεν έχει πρόβλημα να χρησιμοποιήσει ψεύτικες ειδήσεις που έχουν διαψευστεί παταγωδώς και να τις διασπείρει ως αληθινές. Είναι ο μετρ των hoaxes. Ρητορεύει με ντελιριακό τρόπο. Σπέρνει τρόμο, οι αναλύσεις του προοιωνίζονται πολέμους, κατατρεγμούς και θύελλες.
Την ίδια στιγμή, όμως, μπορεί να σταματήσει την εις βάθος ανάλυση, το μεγαλείο του Πούτιν, την ανάγκη δημιουργίας ενός ορθόδοξου τόξου στα νοτιοανατολικά της Ευρώπης για να σου πουλήσει τα καλύτερα αφεψήματα για τις καούρες, τις πιο δραστικές αλοιφές για τις αιμορροΐδες ή τα βιβλία με τις ρήσεις του Παϊσιου. Ολα σε ένα: και αγοράζεις και μαθαίνεις και θεραπεύεσαι. Ο Βελόπουλος μπορεί να κάνει τα πάντα και συμφέρει.
Ο ίδιος αντιμετωπίζει σοβαρά τον εαυτό του. Δεν τρολάρει το εγώ του. Πουλάει αυτό που έχει κι αυτό που είναι. Το θέμα είναι πώς τον αντιμετωπίζει ο κόσμος. Εδώ τα πράγματα μπλέκονται λίγο. Υπάρχει -πάντα θα υπάρχει- μια μερίδα ψηφοφόρων που βλέπουν τις εκλογές ως μια μορφή ανεκδότου. Αντί να ζωγραφίσουν έναν υπέρκομψο φαλλό στο λευκό χαρτί ή να σχηματίσουν μια υπερμεγέθη μούντζα προτιμούν να ρίξουν τη ψήφο τους σε εκείνον που θα τους κάνει να ξαλεγράρουν από την πολλή σοβαροφάνεια.
Υπάρχουν κι άλλοι, όμως, που όντως πιστεύουν πως οι Σιωνιστές είναι έτοιμοι να καταλάβουν τη χώρα μας, ότι μόνο ο Πούτιν μπορεί να μας σώσει και ότι οι γέροντες της εκκλησίας έχουν προφητεύσει εδώ και χρόνια ότι θα ξαναπάρουμε την Πόλη και ότι ο Εωσφόρος έχει πάρει ανθρώπινο πρόσωπο και αναμένεται να γίνει ο επόμενος πρόεδρος των ΗΠΑ.
Είτε από τους μεν είτε από τους δε, ο Βελόπουλος και πάλι κερδισμένος είναι. Στο κάτω κάτω τα ποσοστά μετρούν κι όχι το άδηλο «διότι» της ψήφου. Το πρόβλημά του θα έρθει όταν το κοινό θα τον βαρεθεί και θα βρεθεί κάποιος άλλος που θα κάνει καλύτερα τη «δουλειά». Θα πουλάει καλύτερα προϊόντα, θα τα λέει ακόμη πιο χύμα και τσουβαλάτα, θα σπέρνει πιο γάργαρο γέλιο στο Δελφινάριο της ελληνικής κοινωνίας.
Τι τα θέλετε, είναι κι αυτό ένα επάγγελμα με τα πάνω του και τα κάτω του. Από το «ξεπούλησα» φτάνεις στα κεσάτια δίχως να το καταλάβεις.
Διαβάστε ακόμα: Βελουχιώτης, τζατζίκι, τσιγαρίλα – αν ανασυνθέσεις την Ελλάδα θα σου βγάλει… Πολάκη.