Πολιτικό στυλ, κίνητρο, όραμα, ηγετικότητα

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την ηγετικότητα, αλλά και το στυλ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. (Φωτογραφία: JFK Library)

Άλλο το στυλ και άλλο το αναλώσιμο

Σκέφτεσαι τη στραβωμάρα. Πόσο αφόρητο είναι, που, όταν οι ανίκανοι «διαπραγματεύονται», πονούν οι λαοί. Όπως και όταν οι αρχιδιαπραγματευταράδες ολετήρες πρώτα μας φτωχοποιούν κανονικά και κατόπιν ευεργετικά μας μετατρέπουν σε ένα συστηματικά μεθοδευόμενο απέραντο συσσίτιο.

«Το κάνει με στυλ, όμως!» είπε για τον λεγάμενο Συσσιτιάρχη Τσίπρα μια φίλη, διεγείροντάς μας φαρμακερά ανακλαστικά. Τώρα καταλάβατε και πώς προέκυψε το προηγούμενο «Στυλ ή γοητευτική διακριτότητα», ως προαναγγελθέν προοίμιο του παρόντος κειμένου.

Με στυλ, ε; Έτσι το λέμε τώρα, αυτό, που κάθε ώρα «σκληρής διαπραγμάτευσης» των ανίκανων/ιδεοληπτικών ψυχάκηδων ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά των μη προνομιούχων Ελλήνων και που λάμβανε χώρα στο όνομά τους, βεβαίως-βεβαίως; Στυλ τύπου «Σκούφωτος Πολάκης Τερμιναίητορ*»;

Ωραία ιδέα, λοιπόν, έτσι και κουβέντα-ανοίξαμε-τώρα, με-τι-εννοείς-και-τι-εννοώ, περί πολιτικού στυλ και συμπαρομαρτούντων. Ξεκαθαρίζουμε, λοιπόν, προκαταβολικά. Ούτε από πλευράς στυλιστικής κομψότητας φτουράει ο Γίγας της Κυψέλης, στράφι παν τα πολυσυζητημένα κοστούμια «Γιαννέτος» που φοράει, υπεραξία μηδέν τους προσδίδει/αντλεί. Ούτε και δημιούργησε στυλιστικό ρεύμα στην κοινωνία, πάρεξ στους ελάχιστους κολλητούς κομισσάριους/σμπίρους.

Ούτε και εν γένει έχει στυλ, άλλωστε, ως αντάξιος της κυρίαρχης αγόμενης/φερόμενης χειρότερης εκδοχής Ελληνισμού, που του έδωσε την εντολή καθ’ ομοίωσίν της. Πιθανόν αυτό το έλλειμμα στυλ να στέκει ως απόρροια της αφυδάτωσης του Εθνολαϊκισμού, που απαιτεί ευπώλητα/αναλώσιμα γομάρια στην Πολιτική Αγορά.

Το στυλ, που προϋποθέτει φαντασία, εξυπνάδα, ευγένεια, χιούμορ, υπερβατική πρωτοτυπία τύπου «I did it my way», ευγενή δοτικότητα, γενναιοδωρία, αλληλεγγύη και φυσικά πνεύμα ελευθερίας.

Αλληλένδετη τετράδα

Είναι ολοφάνερο ότι το «ατομικό στυλ», όταν φιλοδοξεί να μετατραπεί στο πολύ πιο σοφιστικέ «πολιτικό στυλ» (δημόσια ανάμειξη στα κοινά), κάνει μια υπέρβαση. Εδώ ακριβώς εισέρχεται και η παράμετρος των κινήτρων. Ας θεωρήσουμε δεδομένο ότι το ατομικό κίνητρο, ως πρωτογενές/προϋπάρχον, μετατρέπεται σε συλλογικό, μόνο εφόσον υπάρχουν οι κατάλληλοι όροι.

Ένας από αυτούς είναι και το στυλ, που προϋποθέτει φαντασία, εξυπνάδα, ευγένεια, χιούμορ, υπερβατική πρωτοτυπία τύπου «I did it my way», ευγενή δοτικότητα, γενναιοδωρία, αλληλεγγύη και φυσικά πνεύμα ελευθερίας. Όλα αυτά συναποτελούν τον καλό αγωγό ψυχοτροπικής ολοκλήρωσης του ατομικού κινήτρου σε συλλογικό, με την ενσυναίσθηση των κινήτρων και την συμπερίληψη του Άλλου στο λογαριασμό τους. Αυτά-και-μόνον-αυτά μεταστοιχειώνουν το κίνητρο σε πραγματικά συλλογικό/δημόσιο/κοινωνικό.

Μην πιστεύετε τους υποκριτές καρριερίστες/λαϊκιστές, που «τα-δίνουν-όλα-για-το-λαό». Εφόσον δεν διακρίνετε τις ανωτέρω προϋποθέσεις, έχουν μόνο δόλια/ματαιόδοξα/ατομικά κίνητρα, όπως τα ζείτε και σήμερα από τους ανωφελείς γεννήτορες των υπερδεκαετών αδιεξόδων. Συλλογικά κίνητρα βρίσκεις συνήθως σε όσους επικαλούνται λιγότερα «ηθικά πλεονεκτήματα».

Οι ίδιες ακριβώς αρετές προαπαιτούνται και για την ικανότητα να συνθέσει κάποιος ισχυρό συλλογικό όραμα για την πατρίδα, ζυμώνοντας/μοχλεύοντας/εμπνέοντας μαζικά τους λαούς για μεγάλους εθνικούς στόχους. Όπως τα παρόμοια προαπαιτούνται και για την ηγετικότητα: εάν το κίνητρο δεν μπορέσει να υπερβεί το αναγκαίο σκαλοπάτι της, τότε ουδέποτε θα αποδώσει τις μεγάλες λύσεις.

Οι κατώτεροι των περιστάσεων δεν είχαν/έχουν το κύρος και το σθένος να αντιστέκονται στις δημοσκοπήσεις. Άρα, αντί να σέρνουν πίσω τους την Κοινωνία με το όραμά τους, σέρνονται οι ίδιοι πίσω από τις θολές/πλαδαρές δημοσκοπικές επιταγές ως ουρά της Κοινής Γνώμης.

Για μεγάλα εθνικά αποτελέσματα

Είναι, λοιπόν, αλληλένδετες οι τέσσερις προϋποθέσεις για να υπάρξει αποτελεσματικότητα στην δημόσια/πολιτική σφαίρα. Πολιτικό στυλ, κίνητρο, όραμα, ηγετικότητα, απαιτούνται όλα συνάμα, αλλιώς, Χίος… Δηλαδή, αλλιώς τρώμε χρεωκοπίες και αδιέξοδα. Ο stylish ηγέτης, με το ισχυρό συλλογικό κίνητρο/όραμά του και την ηγετικότητα που δημιουργεί το δικό του σεβαστό «rule-of-law».

Αυτό συμβαίνει στον στενό κυβερνητικό κύκλο: οι παλιότεροι θυμούνται, πόσο αδιανόητο ήταν να αργήσει το πρωί Υπουργός να πάει στο γραφείο του, μην και τον γυρέψει ο Πρωθυπουργός (Κανονικός) Καραμανλής και τον τσεκάρει απόντα από το καθήκον… Όχι τόσο ως Πάντρε-Παντρόνε, αλλά ως σεβάσμια προσωπικότητα, που δύσκολα «αγνοούσες».

Εξ ίσου, όμως, συμβαίνει και στον κοινωνικό/εθνικό κύκλο: η ηγετικότητα του Καραμανλή, διασπώντας τα τείχη των διαιρέσεων που όρθωναν οι Εθνολαϊκιστές αντίπαλοί του, αν και συχνά βρισκόταν στριμωγμένος λόγω αντιδημοφιλίας των εθνικών επιλογών του, τελικά «περνούσε» το δικό της. Γιατί, τουλάχιστον όσο οι κρίσεις δεν έχουν κάψει εγκεφάλους (όπως στις σημερινές βαϊμαρικές περιστάσεις), το έσχατο συμφέρον καθίσταται ενστικτώδες λαϊκό πρόκριμα.

Αυτή η αντιδιαιρετική υπερβατικότητα, συνδυασμένη με το υψηλόφρον όραμα τελικά γίνεται ενοποιητικός παράγοντας του έθνους, δίνοντας λόγο στους θαυμαστές τέτοιων ηγετών να τους αποκαλούν Εθνάρχες, στο βαθμό που αλλάζουν τις ράγιες στην πορεία του Εθνικού Τραίνου…

Μετά τον (ατυχώς διαιρετικό) Ελευθέριο Βενιζέλο, μόνο ο Καραμανλής ήρθε (ισχυριζόμαστε μάλιστα ότι και τον υπερέβη**) και ενοποίησε τους Έλληνες υπό το Δυτικό/Ευρωπαϊκό Λάβαρο. Ασχέτως αν οι περισσότεροι επίγονοι (πλην της αποτελεσματικής ηγετικότητας Σημίτη που διέσωσε, αλλά και επαύξησε το Καραμανλικό Κεκτημένο) έκαναν κάθε φιλότιμη προσπάθεια για να του γκρεμίσουν το Έργο…

Οι κατώτεροι των περιστάσεων δεν είχαν/έχουν το κύρος και το σθένος να αντιστέκονται στις δημοσκοπήσεις. Άρα, αντί να σέρνουν πίσω τους την Κοινωνία με το όραμά τους, σέρνονται οι ίδιοι πίσω από τις θολές/πλαδαρές δημοσκοπικές επιταγές ως ουρά της Κοινής Γνώμης (Τηλε-δημοσκοπο-κρατία***). Ο Επικοινωνισμός τους είναι το Τέλος της Πολιτικής, που οδηγεί και σε Αδημιουργική Καταστροφή της Κοινωνίας. Γιατί ο Λαϊκισμός τους είναι καλός για να παίζουν μπαλίτσα πάνω στον λασπώδη οχλοτάπητα, αλλά έτσι οδηγούμαστε μαθηματικά σε αντεθνικά αποτελέσματα…

Διαβάστε ακόμα: Όσα έμαθα στην Ολλανδία περι ανάπτυξης και πολιτισμού

Και τώρα;

Η προχθεσινή Ημέρα της Ευρώπης, όπως κάθε τέτοια επέτειο, ευλόγως μας καλεί να μνημονεύουμε τον πεισματάρη Καραμανλή, που τότε κατάφερε το αδύνατο και μας επέβαλε/παράχωσε στην Ευρωπαϊκή Υπερδύναμη against-all-odds…

Τα ίδια ισχύουν και κάθε φορά που κάποιος από μας συνειδητοποιεί ότι στην τσέπη του έχει Ευρώ και γι’ αυτό τώρα γλίτωσε τα Αργεντινά Πάθη (που «μακάρι-να-είχαμε-γίνει…»-#not). Απλώς γιατί κάποτε ο πεισματάρης Σημίτης είχε το όραμα και τα γκατς να μας εξασφαλίσει μια θέση στο κορυφαίο νομισματικό κλαμπ του πλανήτη.

Τι ανάλογο θα μπορούσε να πιστώσει κανείς στον ολετήρα της καρδιάς μας που τώρα κυβερνάει/αποδομεί τον τόπο; Σήμερα, στη μέση της δυσκολότερης εθνικής καμπής που μας οδηγεί σφαιράτα σε δραματικά χειρότερα, δυστυχώς λείπουν όσες ανωτέρω δομικές προϋποθέσεις θα μπορούσαν να ωθήσουν σε ανάδυση το έθνος από το βυθό του σκοτεινού τενάγους.

Για τους πρωθυπουργήσιμους ηγέτες που μπορούν να κάνουν τη δουλειά, ελάχιστες σημειώσεις προσφέρονται. Υπάρχει ο άμεσα εμφαινόμενος Κυριάκος, φέρων το βάρος της απόδειξης (έχουμε γράψει πάντως «Αρχή Κυριάκον δείκνυσι»). Και ο ολοφάνερα εκτός συναγωνισμού Βενιζέλος, που, όμως, αρνείται προσώρας να επιδείξει συγκεκριμένο/συνεκτικό όραμα που ίσως διαθέτει. Προς το παρόν μαυρίλα/απελπισία εξακολουθεί να κυριαρχεί.

Ο ηγέτης μιας χώρας στο εξωτερικό πέραν της εκδήλωσης του εθνικού μηνύματος/λόγου λειτουργεί και ως βιτρίνα/σύμβολο της χώρας.

ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

Με στυλ, Εθνάρχης. Χωρίς στυλ, Συσσιτιάρχης
Ο ηγέτης μιας χώρας στο εξωτερικό πέραν της εκδήλωσης του εθνικού μηνύματος/λόγου λειτουργεί και ως βιτρίνα/σύμβολο της χώρας. Άλλο ο ηγέτης να έχει αδιαμφισβήτητο κύρος και άλλο να είναι μπαγασάκος. Δεν είναι μόνο αισθητικό ζήτημα (που διασφαλίζει καλή εικόνα υπέρ του έθνους μας στο πίσω μέρος της κεφαλής των αλλοεθνών), είναι και ηθικό: επιτυγχάνει καλύτερα αποτελέσματα για τον λαό του.

Λευκός Οίκος με Εθνάρχη

(Φωτογραφία: JFK Library)

Λευκός Οίκος με Συσσιτιάρχη

(Φωτογραφία: Official White House Photo / Lawrence Jackson)

Οικογενειακή/συλλογική ευθύνη; Δεν θα πάρουμε
Καταλαβαίνουμε πόσο πανίσχυρος/σκανδαλιστικός είναι ο πειρασμός, να συσχετίζεις την οικογενειακή σχέση μεταξύ των δύο νεαρών αναρχοναζί εγκληματιών και των δύο ονορέβολε συριζογονέων τους. Θα τον αποφύγουμε, όμως, γιατί δεν ξεχνάμε πόσο δικό τους είναι το έγκλημα της απόδοσης συλλογικής ευθύνης και πόσο ΔΕΝ είναι δικό μας.

Υπάρχει για όλα αυτά, μια πανίσχυρη θεωρητική τεκμηρίωση. Είναι μια πιθανότητα, κάποιος που ανατρέφεται σε περιβάλλον μαστουρβατορίας, να βγαίνει μαστουρβάτορας, δεν είναι όμως και μονοσήμαντη αντικειμενικότητα. Γι’ αυτό το λόγο και όχι για κάποια βλαμμένη κορρεκτίλα, είμαστε αντίθετοι με την φασιστική λογική της γενικευτικής οικογενειακής/συλλογικής ευθύνης.

Σώτη ή Παναγιώτη;
Διατυπώσαμε κατακόρυφη διαφωνία με την εγκαλούμενη Σ.Τ., αμέσως μετά την επίδικη αρθρογραφία της, εισάγοντας τότε και την έννοια της ένοχης βλαμμένης κορρεκτίλας, που δημιούργησε όσα ορθώς η «Σώτη» εγκαλούσε. Ήδη, όμως, από το 2013, είχαμε περιγράψει τη στραβωμάρα του τότε αντιρατσιστικού νομοσχεδίου (σημερινού νόμου), που ποινικοποιεί την άποψη του Άλλου. Άλλωστε, για ανώμαλες περιπτώσεις τύπου ναζί, υπάρχει ο Ποινικός Κώδικας. Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, μπορεί το Κράτος Δικαίου αρκούντως να λύνει τα προβλήματα.

* «Με στολή χειρουργείου ο Πολάκης στο νοσοκομείο Ζακύνθου»

** «Βενιζέλος ή Καραμανλής;»

*** «Άμεση, Τηλε-δημοσκοπική, ή Αντιπροσωπευτική;»

Διαβάστε ακόμα: Ένα τέλος εποχής με ελληνικές μνήμες