Η Lara Stone με την ηδονόχαρη έκσταση στα χείλη (032c.com).

«Το στόμα είναι το πρώτο μέρος του πεπτικού σωλήνα, ήτοι μια κοιλότητα μεταξύ δύο γνάθων, η οποία στεγάζεται υπό τον ουρανίσκο, κάτω κινείται η γλώσσα, στο πλάι βρίσκονται τα μάγουλα, μπροστά τα χείλη και η οδοντοστοιχία, πίσω ο φάρυγγας. (Βαθιά ανάσα). Είναι το μέρος του προσώπου απ’ όπου βγαίνει η φωνή κι απ’ όπου μπαίνει η τροφή».

Ο τύπος μιλούσε ανερυθρίαστα όχι μόνο για το αντρικό αλλά και για το γυναικείο στόμα. Το τέρας! Πώς τολμάει; Άπαντες συνεγέρθησαν και τον εκδίωξαν της αιθούσης.

Ο άθλιος! Το γυναικείο στόμα μόνον ο αναστεναγμός μπορεί να το περιγράψει. Ποιος θα τόλμαγε να ισχυριστεί ότι το φιλί είναι απλώς μια απλή μυϊκή σύσπαση των χειλιών; Ας με συγχωρέσει για την ανευλάβεια η υπέροχη Σαλονικιά με την οποία διασταυρώθηκα χθες Ξενοκράτους γωνία. Τα μαβιά χείλη της, λες και πιασμένα σε δίχτυα, ήταν βροχίδες μαγιάτικων λουλουδιών.

Aριστερά: το διαρκές αντικείμενο του πόθου, Ορνέλα Μούτι. Δεξιά: η Lara Stone έτσι όπως την αποτύπωσε ο Hans Feurer για το Elle France.

Χείλη γητευτικά και γητεμένα, χείλη της πλησμονής και της προσμονής, άλλοτε κεράσια κι άλλοτε βερίκοκα. Αφάνταστα ακόρεστα και χαριτωμένα, σε κάνουν να προσεύχεσαι γονυπετής. Ντελικάτα και ντελιτσιόζα, αγγελικά σαρκοβόρα, υγρά.

Παρακαλείς έστω μια φορά να τα φιλήσεις, διακριτικά άγρια, βαθιά. Χείλη εξωτικά που αδυνατείς να πάψεις να ονειρεύεσαι, εκείνα της Λένιας, της Σκάρλετ, της Ειρήνης, της Μισέλ, της Μελίνας κι εκείνου του κοριτσιού από το Κιότο… Να γλείψεις απαλά τους αρμούς τους, μέλι από αγιόκλημα. Για να βρεθείς στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου, αχόρταγος για λίγες σταγόνες από αυτό το τόσο εύθραυστο, λεπτεπίλεπτο, σπάνιο ελιξήριο.

To 18o αι., την ώρα που οι ευγενείς αρέσκονταν στα στρείδια και τη σαμπάνια, ο Καζανόβα υποδεικνύει μια συνταγή: «Για 3 άτομα (σημαντικό). Πάρτε 100 στρείδια. Τα χωρίζετε στα δύο. Χρησιμοποιείτε το πρώτο μισό για hors d’oeuvre και το άλλο για επιδόρπιο. Μετά από τα πρώτα έξι, τα περνάτε από στόμα σε στόμα». Με τη συνταγή αυτή, ο καλός αυτός άνθρωπος επινοεί «τον ασπασμό του στρειδιού».

Η διαδικασία φαίνεται πως τρελαίνει τις γυναίκες. Εκμυστηρεύεται πως απόλαυσε έτσι πολλά βράδια με μια μοναχή: «Η απόλαυση ενός στρειδιού που γεύομαι μέσα από το στόμα του αντικειμένου του πόθου μου είναι ανυπέρβλητη. Είναι το σάλιο της. Αυτό δίνει στο στρείδι τη νοστιμιά του. Το όστρακο μετατρέπεται σε ένα είδος όστιας ασύγκριτα βλάσφημης». Αμβροσία και κάποτε φαρμάκι για τον Μπωντλαίρ.

Στόματα θεϊκά, να ρουφάς και να δαγκώνεις, που λες και πάνω τους το μητρικό γάλα μετατράπηκε σε αμέθυστο, μαργαριτάρι, ρόδο και αίμα.

Να εθίζεσαι και να ξαναζητάς. Θύμησες γλυκές, πρόσφατες, άφατης συντομίας, τα λιγοθυμικά αρώματα μιας ανάσας που παλεύεις να κρατήσεις για να συνεχίσεις να ζεις, εκείνα τα άλικα χείλη που τρεμίζουν από πόθο, χείλη καμωμένα από κρύσταλλο και λικέρ.

Αλλά ποτέ δεν καταφέρνεις να τα οικειοποιηθείς. Όπως την αστραπή. Χαϊδολογάς την ανάμνηση εκείνης της ροδαλής γλώσσας μόνο, δροσερά ασελγούς. Κι εσύ, ταυτόχρονα, συλλέγεις το νέκταρ σαν τη μέλισσα, φροντίζοντας να μην αφήσεις ούτε στάλα πάνω στον ανθό, βιαστικά, διψασμένα.

O Milo Manara ξέρει από ηδονικά χείλη (milomanara.it).

Μετά, ξάφνου, κλείνουν μ’ έναν ήχο γλυκό που θυμίζει μαργαριτοφόρο στρείδι με λίγο από πικραμένο γεράνι, πιπερόριζα και καραμέλα. Σαν παλλακίδες που, ελευθερωμένες, απολαμβάνουν την ατίμωση του βασιλιά.

Και μετά βλέπεις αυτά τα δήθεν ντροπαλά χείλη, αχνιστά, με το ασύγγνωστο μειδίαμα στην άκρη, να μουρμουρίζουν ερωτικά, ανεπαίσθητα. Λέαινες-αντιλόπες, χωρίς τύψεις. Πλησιάζεις ξανά για να πάρεις δικά σου τα μέτρα εκείνων των χειλιών, ξέροντας καλά πως είναι αδύνατο να τα φυλακίσεις. Είναι εκείνα τα αυστηρά μάτια από χαλκό που σου βάζουν τα όρια, που για λίγα δευτερόλεπτα γλυκαίνουν, θαμπώνουν τα βιτρό, χνώτο που ξεγελάει τα ερέβη.

Ω Σκάρλετ των έκπαγλων χειλιών!

Είναι τόσο όμορφο που ενίοτε γίνεται τρομακτικό, αιμοσταγές. Όπως το χαμόγελο της Ορνέλα Μούτι ή της Αντζελίνα Τζόλι. Είσαι στο έλεος κυνόδοντων και κοπτήρων. Όπου τα σαρκώδη χείλη είναι ελαφρώς σχισμένα, δαγκωμένα, δίχως άλλο μετά από κάποιο εργώδες συμπόσιο. Φαίδρες.

Το 1936, ο Νταλί εκθέτει τον καναπέ του Bocca, εμπνευσμένο από τη Μέι Γουέστ. Η πολυθρόνα Roxanne είναι μια δοξαστική δημιουργία της Sand and Birch αφιερωμένη στα κατακόκκινα χείλη, τις προσκλήσεις και τις προκλήσεις τους. Και στον Piero Fornasetti χρωστάμε τη ρομαντική κομόντα Kiss.

Στόματα θεϊκά, να ρουφάς και να δαγκώνεις, που λες και πάνω τους το μητρικό γάλα μετατράπηκε σε αμέθυστο, μαργαριτάρι, ρόδο και αίμα. Προσευχητάρι. «Δεσποσύνη, επιτρέψτε μου να γίνομαι αενάως ασύδοτος».

 

Διαβάστε ακόμα: Oι 13 φυλές των «influencers»: η τρελή πανίδα που ζει ανάμεσά μας.

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top