Το σύμβολο του Γιν και του Γιανγκ είναι ένα λευκό κομμάτι που περιέχει ένα μικρό μαύρο κομμάτι και εισχωρεί μέσα στο μαύρο, που περιέχει κι αυτό ένα λευκό κομμάτι και εισχωρεί, κι αυτό με την σειρά του, μέσα στο λευκό. Όμως, δεν είναι ανεξάρτητα. Το καθένα έχει λίγο και από το άλλο και χρειάζονται και τα δυο για να σχηματιστεί το όλον. (Έργο της Emma Fay)

Ένας γέρος Τσερόκι δίδασκε, λέει, στον εγγονό του τη ζωή. Μέσα σε κάθε άνθρωπο, του έλεγε, γίνεται μια τρομερή μάχη μεταξύ δυο λύκων, ενός λευκού κι ενός μαύρου. Ο μαύρος είναι τα άσχημα συναισθήματα: ο θυμός, η ζήλια, η απληστία, η αλαζονεία, η αυτολύπηση, οι ενοχές, η μνησικακία, το ψέμα… Ο λευκός είναι τα καλά: η χαρά, η αγάπη, η ελπίδα, η ηρεμία, η ταπεινότητα, η ευγένεια, η καλοσύνη, η αλήθεια, η συμπόνια…

«Και ποιος λύκος κερδίζει;» ρώτησε το αγόρι. «Αυτός που ταΐζεις», απάντησε ο γέρος. Που δεν είναι όμως απόλυτα σωστό. Γιατί, αν ο ένας λύκος είναι το φως και ο άλλος το σκοτάδι, και ταΐζουμε μόνο τον έναν, θα έχουμε συνέχεια μέρα ή συνέχεια νύχτα.

Αλλά στη ζωή υπάρχουν και τα δύο. Κι αν το προχωρήσουμε λίγο παρακάτω, ο λύκος που θα ταΐζουμε θα ζήσει, άρα ο άλλος θα πεθάνει, σωστά; Λάθος. Γιατί δεν γίνεται να διαγραφούν τελείως συναισθήματα από το μυαλό ή από την καρδιά μας, από τους δυο λύκους δηλαδή, από τη λευκή καρδιά και το μαύρο μυαλό.

Το λάθος είναι στη λέξη «μάχη». Που από μόνη της ορίζει τη ρήξη. Στην κινέζικη φιλοσοφία του Ταοϊσμού, το Γιν συμβολίζει την αρνητικότητα, την παθητικότητα, το θηλυκό στοιχείο της φύσης, το φεγγάρι, τη σκιά, το κρυμμένο, το νεφελώδες, τη βόρεια πλευρά του λόφου.

Αντίστοιχα, το Γιανγκ είναι η θετικότητα, η ενεργητικότητα, το αρσενικό στοιχείο της φύσης, ο ήλιος, η καθαρότητα, το φανερό, το φωτεινό, η νότια πλευρά του λόφου. Το σύμβολο του Γιν και του Γιανγκ είναι ένα λευκό κομμάτι που περιέχει ένα μικρό μαύρο κομμάτι και εισχωρεί μέσα στο μαύρο, που περιέχει κι αυτό ένα λευκό κομμάτι και εισχωρεί, κι αυτό με την σειρά του, μέσα στο λευκό.

Όπως και να το κοιτάξεις, βλέπεις το ίδιο πράγμα. Με διαφορετικό χρώμα. Όμως, δεν είναι ανεξάρτητα. Το καθένα έχει λίγο και από το άλλο και χρειάζονται και τα δυο για να σχηματιστεί το όλον. Ο κύκλος που, όταν περιστραφεί γρήγορα, μοιάζει σαν τον ήλιο που αχνοφαίνεται πίσω απ’ τα σύννεφα.

Αν ήμουν ο γέρος Ινδιάνος, θα του έλεγα του πιτσιρικά πως οι δυο αυτοί λύκοι περπατούν δίπλα σου, ένας δεξιά κι ένας αριστερά. Αλλά το σκοινί που έχεις φτάνει για να κρατάς μόνο τον έναν. Πρέπει να διαλέξεις ποιος θα τρώει ελεύθερα και ποιος θα τρώει καθοδηγούμενος. Αλλά, κι εδώ είναι το μυστικό, κι οι δυο πρέπει να τραφούν.

Δεν είναι κακό να έχεις αρνητικά συναισθήματα. Αντίθετα, είναι ανθρώπινο. Πρέπει όμως να τα καθοδηγείς.

Οι άνθρωποι έχουμε όρια. Αν λειτουργείς μόνο με το συναίσθημα κάποια στιγμή θα απογοητευτείς. Και θα αρχίσεις να λειτουργείς με βάση τη λογική. Και θα γίνεις ψυχρός. Κι όταν η ψυχρή λογική είναι ο οδηγός σου, θα απομονωθείς, θα κλειστείς στον εαυτό σου και θα καταλήξεις μόνος, ακόμη κι αν έχεις σύντροφο. Και τότε θα ξεπροβάλει ξανά το συναίσθημα και θα γίνεις ευάλωτος.

Η λύση μοιάζει με το παιχνίδι της τραμπάλας. Ωραία δεν ήταν τότε που ήσουν εσύ από κάτω και το παιδάκι στην πάνω μεριά έκλαιγε και φώναζε γιατί δεν μπορούσε να κρατηθεί, ή γιατί φοβόταν ότι θα σηκωθείς απότομα και θα σκάσει εκείνο κάτω;

Κι αυτό το έκανες γιατί κάποιος άλλος το είχε κάνει σε σένα πριν. Μα, στο παιχνίδι αυτό περνάνε καλά όσοι το κάνουν σωστά. Μια πάνω, μια κάτω. Και οι δυο. Μιας κι είναι αδύνατο να ισορροπήσει η τραμπάλα στη μέση. Έτσι και στη ζωή κάνεις τραμπάλα με τον εαυτό σου. Και πρέπει να την κάνεις σωστά γιατί θα πέσεις και θα πονέσεις και δεν θα ‘ναι πια από γρατζουνιά στο γόνατο.

Δεν είναι κακό να έχεις αρνητικά συναισθήματα. Αντίθετα, είναι ανθρώπινο. Πρέπει όμως να τα καθοδηγείς. Να τα ταΐζεις ελεγχόμενα. Να μην αφήνεις το σκοινί του μαύρου λύκου απ’ τα χέρια σου. Γιατί αν ταΐζεις μόνο τον ένα λύκο θα ‘ρθει η στιγμή που ο πεινασμένος θα κατασπαράξει τον χορτάτο. Εσύ ελέγχεις πόσο θα τραφεί αυτός που κρατάς, εσύ πόσο θα μείνει ο άλλος στο πάνω μέρος της τραμπάλας.

Δέξου το λοιπόν όταν είσαι στις μαύρες σου. Άσε να περάσει αυτό που σε μαύρισε. Όσο καιρό κι αν πάρει. Όταν χορτάσει, θα περάσει. Τίποτα δεν είναι μόνιμο.

Κι αν η φύση λειτουργούσε μονόπλευρα, θα είχαμε μόνο μέρα ή μόνο νύχτα. Μόνο χειμώνα ή μόνο καλοκαίρι. Μόνο λευκό ή μόνο μαύρο. Κι αν ο άνθρωπος είχε φτιαχτεί για να ζήσει μόνος του, θα ήμασταν όλοι άντρες ή όλοι γυναίκες. Γιατί για να σχηματιστεί ο κύκλος, χρειάζεται και το μαύρο και το λευκό.

 

Διαβάστε ακόμα: Αλλιώς πήγα στην Κούβα και διαφορετικός επιστρέφω

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top