«Ζούμε σε μια καταπιεστική κοινωνία, η οποία θεωρεί τον έρωτα απρόσφορο και μη κερδοφόρο», γράφει ο Γιώργος Κωνσταντινίδης. (Φωτογραφία: Helmut Newton)
Ο νεοφιλελευθερισμός δεν νοιάζεται για το αν είστε φουλ ερωτευμένος, καίγεστε από επιθυμία, είστε αγχωμένος ή πενθών. Αντίθετα, το σύστημα παραγωγής απαιτεί να αφιερώνουμε όλο μας το χρόνο δουλεύοντας ή καταναλώνοντας. Έχουμε χρόνο ν’ αγαπήσουμε;
Οφείλετε να ξυπνάτε με τις κότες για να πάτε στο γραφείο ή το σχολείο, να περνάτε ώρες ολόκληρες στα μποτιλιαρίσματα μέχρι να φτάσετε, να εργάζεστε τουλάχιστον καμιά δεκαριά ώρες, να μοιράζεστε την καθημερινότητά σας με πρόσωπα που μπορεί να είναι φίλοι ή εχθροί, να τρώτε απ’ το ταπεράκι ή να παραγγέλνετε κάνα χάμπουργκερ και δώσ’ του απ’ την αρχή.
Γυρνάτε κι ετοιμάζεστε να πάτε για γυμναστική, γιατί έχετε ραντεβού με τον ψυχολόγο σας ή πρέπει να καθαρίσετε το σπίτι, να φάτε και ν’ αδειάσετε το μυαλό σας για να κοιμηθείτε. Όλα αυτά ώστε να κερδίσετε όσα χρειάζεστε για να ζήσετε. Δυστυχώς, οι μέρες περνούν και, πριν ακόμα το συνειδητοποιήσετε, σώμα και μυαλό έχουν μετατραπεί σε μηχανές παραγωγής με ελάχιστες δόσεις ευτυχίας.
Ωστόσο, παρότι ζούμε σε μια ερωτιάρικη κοινωνία, όπου σε κατακλύζουν τα τραγούδια για λαβωμένες καρδιές, ταινίες με έρωτες που θριαμβεύουν, κουτσομπολιά για τους δεσμούς των διάσημων, εφαρμογές στο κινητό ώστε να συναντήσεις ερωτικούς ή σεξουαλικούς συντρόφους, διαφημίσεις για ρομαντικούς παραδείσους και σέξι αυτοκίνητα, η πραγματικότητα είναι πως χρόνος για αγάπες δεν υπάρχει. Σιγά-σιγά χάνουμε την ικανότητα να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και το ταίρι μας, γιατί έχουμε πάψει να μπορούμε να χαρίσουμε ή να νιώσουμε απόλαυση.
Μ’ όλη αυτή τη συσσωρευμένη κούραση, πρέπει να κάνουμε έρωτα στο τέλος της ημέρας, λίγο πριν κοιμηθούμε, και πρέπει να βιαστούμε, γιατί την επομένη έχουμε να ξυπνήσουμε νωρίς. Λες κι ο διαθέσιμος χρόνος για να είσαι με τους στενούς σου φίλους, να δεις την οικογένεια ή να ασχοληθείς με το χόμπι σου λειτουργεί ανασταλτικά.
Ακόμα και στην Ελλάδα του σήμερα, εκείνη της κρίσης, ο όρος νεοφιλελευθερισμός είναι ένα προπαγανδιστικό αστείο ή φόβητρο, αφού δεν έχεις να κάνεις παρά με ένα λαϊκίστικο παρεοκρατικό καπιταλισμό υπό επιτροπεία. Αλλά πάλι, όντας άνεργος, μπορεί νά ‘χεις το χρόνο να πιεις έναν καφέ με τους φίλους, αλλά είναι απαγορευτικό ν’ αγαπήσεις, καθότι ο έρωτας είναι σαν τους φόρους: πολυέξοδος.
Διαβάστε ακόμα: Η τεκνοθεσία δεν είναι ζήτημα lifestyle
Ωστόσο, παρά τις υποχρεώσεις της μεταμοντέρνας ζωής, οι ανθρώπινες ανάγκες παίρνουν ενίοτε το πάνω χέρι. Η τυραννία του χρόνου που χάνεται, όταν ερωτευόμαστε διαλύεται. Απελευθερωνόμαστε όταν το πάθος διαταράσσει την αντίληψή μας του χρόνου και τη σχέση μας μαζί του, όπως όταν παίρνεις ναρκωτικά. Σταματάμε να κοιτάμε το ρολόι, οι φλογερές νύχτες φαντάζουν σύντομες, οι όμορφες στιγμές παγώνουν το χρόνο και μοιάζουν να διαρκούν μια αιωνιότητα.
Η χημεία του έρωτα είναι τόσο δυνατή που μας κάνει ικανούς να περάσουμε ολόκληρες νύχτες άγρυπνοι αγκαλιά με την αγαπημένη και ταυτόχρονα να δουλεύουμε σαν τα σκυλιά σαν να μην τρέχει τίποτα. Μόνο ένα μόνιμο χαμόγελο σε προδίδει, τα κομμένα μάτια, η αστραφτερή επιδερμίδα και τα λαμπερά μαλλιά.
Ο καπιταλισμός αδιαφορεί αν η σύντροφός σας νοσηλεύεται κι εσείς θέλετε να τη φροντίσετε και να τη συνοδέψετε. Λίγο ενδιαφέρει αν έχετε να κάνετε μια σημαντική συζήτηση με την καλή σας, αν χωρίσατε, αν θέλετε να στηρίξετε κάποιον στις δύσκολες στιγμές του. Σκασίλα του. Εσύ πρέπει να πας στη δουλειά σου, ακόμα κι αν η γιαγιά σου πεθαίνει.
Λίγο ενδιαφέρει αν δεν μπορέσατε να κοιμηθείτε κάποιο βράδυ, γιατί ο μικρός έχει γρίπη και πυρετό ή αν είχατε βγει να διασκεδάσετε. Στη δουλειά, οφείλετε να δώσετε το παρόν και να είστε σε φόρμα, ασχέτως αν αυτό σας είναι αδύνατο τη συγκεκριμένη μέρα. Το να έχετε κάποιο χρόνο που να μπορείτε να διαθέσετε για πάρτη σας ή για προσωπικές υποθέσεις είναι μπαμ κακά. Χώρια ότι σας κοιτάν στραβά έτσι και πίνετε ή καπνίζετε, γιατί θεωρείται έλλειψη αυτοελέγχου.
Είναι καιρός να καλλιεργήσουμε και να χορτάσουμε το μόνο πράγμα που δίνει κάποιο νόημα στη ζωή: τα συναισθήματα. («The Lovers II», του Rene Magritte)
Η γραμμή παραγωγής δεν μπορεί να σταματήσει εξαιτίας των δικών σας αισθημάτων. Κι αυτό δεν αρέσει στον νεοφιλελευθερισμό: η διαρκής απουσία ικανοποίησης κι ο πόνος μάς κάνουν ευάλωτους, άρα ανεπαρκείς. Οπότε η εκμετάλλευση της ενέργειας και του χρόνου μας γίνεται με τρόπο κυνικό και άγριο, διότι υπερβαίνει το θέμα της παραγωγικότητας. Έτσι, ζούμε σε μια καταπιεστική κοινωνία, η οποία θεωρεί τον έρωτα απρόσφορο και μη κερδοφόρο.
Το ζητούμενο είναι η συμφιλίωση της ερωτικής ή οικογενειακής ζωής με την εργασία, όπου το παραγωγικό σύστημα (υπάρχει) θα συνεργάζεται πιο αρμονικά με τις ζωτικές μας ανάγκες. Πέρα από τα υλικά αγαθά, χρειαζόμαστε το χρόνο και την ενέργεια να χαρούμε τη ζωή.
Χρειαζόμαστε το χρόνο για ν’ αγαπήσουμε και να απολαύσουμε. Ν’ ακούσουμε καινούργια πράγματα, να ταξιδέψουμε, να γνωρίσουμε, να μοιραστούμε, να δημιουργήσουμε κοινότητες. Έχει πλέον έρθει ο καιρός να στηρίξουμε, να στήσουμε δίκτυα, να γιορτάσουμε, να μάθουμε, να φτιάξουμε. Είναι καιρός να καλλιεργήσουμε και να χορτάσουμε το μόνο πράγμα που δίνει κάποιο νόημα στη ζωή: τα συναισθήματα.
Διαβάστε ακόμα: Οι Κοραήδες και τα λιγούρια
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
