Αν μπούμε στη λογική «εμείς εναντίον των άλλων», ο δρόμος δεν θα έχει επιστροφή (Menelaos Myrillas / SOOC).

Θυμήσου: το 2019 δεν είναι 1914 αν και οι ρίζες του εθνικού μας δέντρου πάντα αρέσκονταν να αναπτύσσονται σε ξερά εδάφη. Όπως κι όπου να κοιτάξεις δεν θα βρεις να υπάρχει κανένας Ελευθέριος Βενιζέλος τριγύρω ούτε και Βασιλιάς Κωνσταντίνος Α’. Οι εποχές του Μεγάλου Διχασμού έχουν παρέλθει όχι διότι η μετανεωτερική κοινωνία (ακόμη και η «κουτσή» δική μας) δεν αποδέχεται σχίσματα επί τη βάσει μιας προσωπικής κόντρας, αλλά διότι τα ζέοντα ζητήματα, αυτά που πραγματικά καίνε, είναι εντελώς άλλα.

Από τις παραδοξολογίες της εποχής: τη στιγμή που είναι ολοφάνερη η ανάγκη να αναμετρηθεί κανείς με τα σύγχρονα προβλήματα με εργαλεία που παραπέμπουν στο μέλλον, έχοντας κατά νου πως ο ρεαλισμός και η λογική οφείλουν να είναι τα μόνα όπλα του, η ανάρρηση του λαϊκιστικού λόγου -άρα, μιας ρητορικής που υπεκφεύγει της λογικής και δυστροπεί μπρος στον ρεαλισμό- μετατρέπει όλα τα ανοιχτά μέτωπα σε αρένα.

Είμαστε μαθημένοι σε τέτοιες λαθραναγνώσεις των προβλημάτων μας. Δεν είναι πρώτη φορά που η χώρα χωρίζεται στα δύο με τα «αντίπαλα» στρατόπεδα να εξαπολύουν μύδρους και αναθέματα το ένα στο άλλο. Είναι η εθνική μας ασθένεια. Λένε πως ο τρώσας και ιάσεται. Σ’ εμάς δεν ισχύει: αυτός που προκάλεσε τον πληγή, αντί να την κλείνει την βαθαίνει ακόμη περισσότερο. Στο τέλος, κακοφορμίζει, δημιουργεί αποστήματα και προκαλεί πολλαπλές απονευρώσεις.

Δεν είναι πρώτη φορά που η χώρα χωρίζεται στα δύο με τα «αντίπαλα» στρατόπεδα να εξαπολύουν μύδρους και αναθέματα το ένα στο άλλο.

Έχει περάσει λίγος καιρός από την εποχή των Αγανακτισμένων – λίγος και επαρκής για να αναλογιστούμε πως οι τότε εξωνημένοι Μερκελιστές σήμερα βάλλουν εναντίον της λόγω των όσων είπε στην πρόσφατη επίσκεψή της στην Αθήνα και οι τότε πούροι επαναστάτες ποπολάροι, αμφιρρέπουν μεταξύ της ΕΕ που τότε οίκτιραν και της Αμερικής του Τραμπ που θα έπρεπε να είναι καταστατικός τους αντίπαλος.

Όποιος διαβλέπει την Ιστορία, ήτοι: την μεγάλη εικόνα, με λευκά και μαύρα στίγματα αφαιρώντας από την κριτική του σκέψη όλες τις άλλες αποχρώσεις διαπράττει το μέγιστο λάθος της μερικότητας. Βλέπει ένα δέντρο, πυρπολημένο για να μην ξεχνιόμαστε, αλλά χάνει ολότελα το δάσος από το οπτικό του πεδίο. Το ζήτημα της ονοματοδοσίας της Μακεδονίας παίρνει τη σκυτάλη από το Μνημόνιο/αντιμνημόνιο και είναι μαθηματικά βέβαιο πως σε λίγα χρόνια θα την παραδώσει σε κάποιο άλλο ζήτημα του αφρού των μελλοντικών ημερών.

Θεωρώ πως δεν έχει νόημα να πείσεις για το ποιος έχει δίκιο ή άδικο. Καμία προσπάθεια υπεκφυγής. Επομένως, νέτα-σκέτα: όχι, το πώς θα ονομαστεί η όμορη χώρα δεν θα έπρεπε να είναι το μείζον ζήτημα της δικής μας. Έχοντας διαφύγει… παρά τρίχα από τον βούρκο της ανυποληψίας και της άτακτης πτώχευσης, θα έπρεπε να μας απασχολούν οι πολιτικές και οι τρόποι που θα στρέψουν το εθνικό καράβι σε ανοιχτές θάλασσες. Αντ’ αυτού τσαλαβουτάμε πάλι σε θολά νερά.

Για πολλοστή φορά το θυμικό νικάει κατά κράτος τη νηφαλιότητα. Η συναισθηματική μας φύση δεν επιτρέπει στη σωφροσύνη να δει τα δεδομένα σφαιρικά, υποτροπιάζει σε κάθε αντίθετη γνώμη, ανθίσταται όταν κρίνει πως διακυβεύονται τα ιερά και τα όσια και ζητάει εδώ και τώρα καταδίκη των «προδοτών», την ίδια στιγμή που η άλλη πλευρά μιλάει για «πατριδοκάπηλους». Στο ενδιάμεσο, όμως, χάνονται οι Έλληνες (άνευ επιθετικού προσδιορισμού).

Το συλλαλητήριο της Κυριακής και όσα θα επακολουθήσουν στο άμεσο μέλλον δεν είναι τίποτα περισσότερο από την έκφραση μιας εξιδανικευμένης εικόνας που έχουμε για το «περιούσιο» έθνος μας. Το ίδιο που συνέβαινε και με τις συνάξεις των Αγανακτισμένων στα μαρμαρένια αλώνια του Συντάγματος. Όλα για ένα όνομα που έχει δοθεί προ καιρού, που με παλαιότερες ενέργειές μας το έχουμε παραδεχθεί πως υφίσταται και που σε λίγα χρόνια, ιδού ξανά η περιλάλητη ρήση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, θα έχει περιπέσει στη λήθη.

Η Ελλάς, λοιπόν, και πάλι αμυνόμενη. Τι φοβερή ανάγνωση, οποία πρωτοτυπία.Πάλι μας επιβουλεύονται οι Γερμανοί και οι Αμερικανοί που θέλουν να απομακρύνουν τη ρωσική αρκούδα από τα Βαλκάνια και μας χρησιμοποιούν για δικούς τους σκοπούς. Πάλι οι «εφιάλτες» περί διεθνιστών που θέλουν να κόψουν τη χώρα σε τιμάρια. Πάλι οι στρατοκόποι του φαιού δρόμου της ακροδεξιάς.

Αν πάσχουμε από κάτι ως έθνος είναι από έλλειψη καθαρής κρίσης. Το θυμοειδές του χαρακτήρα μας δεν επιτρέπει να δούμε αυτό που κείται μπρος στα μάτια μας.

Προφανώς και δεν είναι όλοι ίδιοι. Την Κυριακή κατέβηκε ένα ετερόκλητο πλήθος να διαδηλώσει. Δικαιώματά του και καλά έκανε. Ας μάθουμε, όμως, πρώτα για ποιο πράγμα διαδηλώνουμε διότι ακόμη τι συνέβη με τα Μνημόνια δεν το έχουμε κατανοήσει. Κάπως έτσι, μέσα στην αναμπουμπούλα, χαίρονται τα τάγματα της Χρυσής Αυγής, οι διάφοροι Βελλόπουλοι, κάποιοι μεγαλοσχήμονες της Εκκλησίας που θέλουν να ρίξουν στο πυρ το εξώτερο τους εθνοπροδότες και λογής λαϊκιστικές παραφυάδες που ποτέ δεν έλειψαν από το σκαμμένο χωραφάκι μας.

Αλήθεια, για ποιο πράγμα πρέπει να μετανοήσει κανείς πρώτα σ’ αυτή τη χώρα; (George Vitsaras / SOOC).

Αν πάσχουμε από κάτι ως έθνος είναι από έλλειψη καθαρής κρίσης. Το θυμοειδές του χαρακτήρα μας δεν επιτρέπει να δούμε αυτό που κείται μπρος στα μάτια μας. Τις προηγούμενες δεκαετίες είχε αναπτυχθεί ο φόβος ότι η Αλβανία θα διεκδικήσει πάτρια εδάφη και θα δημιουργήσει μια νέα Β. Ήπειρο. Η Τουρκία μονίμως επιβουλεύεται τα εδάφη μας και είναι έτοιμη να τραβήξει τη σκανδάλη.

Είμαστε ικανοί να αρχίσουμε να εμπλέκουμε ακόμη και τη φυλή των Μαορί στα ανοιχτά μας μέτωπα. Αντ’ αυτού, αν υπάρχει μια χώρα που θα έπρεπε να αποζητάει την ομαλότητα και τη διευθέτηση ενός χρόνιου θέματος -όπως το όνομα της Μακεδονίας- αυτή θα έπρεπε να είναι η Ελλάδα. Αν τα Σκόπια (FYROM ή όποιο όνομα λάβει τελικά) ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και στη συνέχεια ανοίξει ο δρόμος για την ΕΕ, τότε θα έχουμε μια άλλη συνθήκη να διαχειριστούμε. Απείρως πιο θετική. Αντ’ αυτών είμαστε έτοιμοι να προσφέρουμε αίμα για ένα όνομα που θεωρούμε πως ανήκει μόνο εμάς. Να προκαλέσουμε εθνική κρίση για ένα ζήτημα που δεν θα μας ωφελήσει ούτε θα μας βλάψει σε βάθος χρόνου.

Μόνο που τα επίχειρα αυτού του διχασμού παραμένουν, γονιμοποιούνται, αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, ασχημονούν στο σώμα της ταλαίπωρης χώρας. Τι μένει στο τέλος; Το βαθύ τέναγος της εθνικής απάθειας. Όλα στο μπλέντερ του μικροσυμφέροντος. Όλα για το σήμερα. Αύριο ποιος νοιάζεται πόσοι θα έχουμε μείνει και με ποια τραύματα στην καμπούρα μας.

 

Διαβάστε ακόμη: Όσα είδαμε στο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό.

 

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top