Στις 17 Ιουνίου, στο χωριό Ψαράδες στις Λίμνες Πρέσπες, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ζόραν Ζάεφ συμφώνησαν για την αλλαγή του ονόματος της ΠΓΔΜ σε «Βόρεια Μακεδονία». (Φωτογραφία: Konstantinos Tsakalidis / SOOC)

Αυτό το σημείωμα έχει μέσα του εξαρχής μια παγίδα. Θα υποστηρίξει ότι η συμφωνία για το Μακεδονικό που έχει κλείσει και, ήδη, πορεύεται τον -δύσκολο, ανηφορικό, μπορεί να γίνει και επικίνδυνος- δρόμο της (και θα δούμε αν θα βγει πέρα), ήταν το καλύτερο που μπορούσε να επιτευχθεί. Η παγίδα έγκειται στο ότι αυτό κινδυνεύει να θεωρηθεί παραδοχή/επιβράβευση είτε του τρόπου ανακίνησης της πρωτοβουλίας από την Κυβέρνηση, με πρόδηλη την προσπάθεια να μπει το θέμα σφήνα στην Αξιωματική Αντιπολίτευση (ενώ τελικά κυρίως αποσάθρωσε τους συγκυβερνώντες ΑνΕλληνες, και απλώς έστρεψε δεξιοδεξιά την Ν.Δ.), είτε των διαπραγματευτικών δεξιοτήτων Νίκου Κοτζιά (που, πέραν των ενδυματολογικών και υφολογικών του επιλογών, ούτως ή άλλως θα κριθεί συνολικά και σε βάθος χρόνου καθώς υπόσχεται/απειλεί τώρα «λύση» με Αλβανία, συν επαναφορά Κυπριακού).

Αυτά έχουν το πολιτικό τους περιεχόμενο. Θα παίξουν ρόλο στην επόμενη κάλπη – και θα ερμηνεύουμε, ο καθείς κατά το δοκούν, άνευ τέλους. Όμως, άμα κρατήσουμε το πράγμα στην συμφωνία που σήμερα υπάρχει, χρειάζεται για μιαν έντιμη αποτίμηση να κοιταχτεί με βάση ότι -πρώτον- είναι συμφωνία. Και το Πακέτο Πινιέϊρο, συν ύστερα η προσέγγιση Βανς/Όουεν επί Μητσοτάκη (Κωνσταντίνου)/Σαμαρά-Παπακωνσταντίνου (Μιχάλη) ουδέποτε πλησίασαν καν σε συμφωνία. Και η διαπραγμάτευση Ντόρας Μπακογιάννη, με κατάληξη το βέτο-που-δεν-υπήρξε-βέτο-αλλά-προβλήθηκε-ως-τέτοιο από τον Κώστα Καραμανλή στο Βουκουρέστι, πάλι δεν κατέληξε σε συμφωνία. Αυτή τη φορά συμφωνία υπάρχει. Και, πέρα από τις διαδικασίες κύρωσης στο Δεύτερο Μέρος και στο Πρώτο Μέρος κλπ., από διάφορες πλευρές του διεθνούς συστήματος ακούστηκε -πέρα και πάνω από επαίνους και από υποστήριξη- ένας αναστεναγμός ανακούφισης. Ένα «επιτέλους, ουφ!». Καθώς δεν ζούμε μόνοι μας στην υφήλιο, αυτό αξίζει να καταγραφεί.

Τεχνικά, έντιμη ηχεί η άποψη «καλύτερα όχι λύση, παρά κακή ή επικίνδυνη λύση». Όμως πολιτικά σήμαινε έως τώρα χειρότερη λύση αύριο, χειροτερότερη μεθαύριο.

Το δεύτερο που χρειάζεται να συνεκτιμηθεί είναι ότι -σαν σε ένα μικρό Κυπριακό, κι εδώ- στο Μακεδονικό κάθε ευκαιρία λύσης που εγκαταλείφθηκε, ήταν/αποδεικνύεται καλύτερη από την επόμενη. Η συμφωνία Κοτζιά (ας την πούμε έτσι) ήταν, με την περίτεχνη αλλά μάλλον ολισθηρή «αντιμετώπιση» του γλωσσικού και του θέματος της ιθαγένειας/ταυτότητας, «Ντόρα-minus». Αλλά, πάλι, ήταν συμφωνία! Ενώ το Βουκουρέστι ήταν μη-συμφωνία. Και επί Πινιέϊρο/Βανς-Οουεν, δεν είχε προχωρήσει η προσπάθεια εθνογένεσης, δεν είχε καν διαφανεί η βαριά εξέλιξη-σκιά Γκρουέφσκι στην φιγούρα Γκλιγκόρωφ. Απλά: όσο αφέθηκε σε εκκρεμότητα το Μακεδονικό (για να μην σηκώσει η πολιτική μας τάξη την ευθύνη, γι αυτό!) τόσο χειροτέρευσε. Οπότε, τεχνικά, έντιμη ηχεί η άποψη «καλύτερα όχι λύση, παρά κακή ή επικίνδυνη λύση». Όμως πολιτικά σήμαινε έως τώρα χειρότερη λύση αύριο, χειροτερότερη μεθαύριο.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη προσέγγιση που δεν μπορεί να την αποφύγει κανείς, πλην αν έχει ερωτευθεί την συμπαθή στρουθοκάμηλο. Αφού στην πρώην-Γιουγκοσλαβική-Δημοκρατία-της-Μακεδονίας-(«Σκόπια» δεν υπάρχουν) που-επιχειρείται-να-γίνουν-Δημοκρατία-της-Βόρειας-Μακεδονίας οι δεκαετίες που προηγήθηκαν, τον ρίζωσαν τον κατασκευασμένο έστω αμυντικεπιθετικό εθνικισμό, τώρα η ίδια η αποδοχή της αλλαγής ονόματος -κίνηση με μοναδικότητα στην διεθνή σκηνή υπό συνθήκες μη-πολεμικής επιβολής γειτόνων (αυτό είμαστε εμείς) υπό τα μάτια μιας διεθνούς κοινότητας που δεν πολυκαταλαβαίνει (αυτά είναι κάποια δισεκατομμύρια «άλλοι», πρόθυμοι να δεχθούν όποια ονομασία, πάντως χρησιμοποιώντας μόνον το «Μακεδονία»)- η αποδοχή αυτή αποτελεί μια βαριά υποχώρηση. Η οποία, κι αυτό είναι ο πυρήνας του επιχειρήματός μας, ως προσγείωση των ήδη ΒορειοΜακεδόνων στην πραγματικότητα ως και αφίππευσή τους από το φαντασιακό, δίνει μια αχνή υπόσχεση ότι από το χθες (τα Μεγαλεξανδρινά ή τα Ιλιντενιανά) θα περάσει και σ’ αυτούς η συζήτηση στο αύριο. Όπως σ’ εμάς, η Κόκκινη Μηλιά, να πούμε;

(Ελπίζω ειλικρινά να μην διαβάζει τακτικά το ANDRO ο Νίκος Κοτζιάς. Και εκλάβει τις γραμμές αυτές ως έπαινο)

 

Διαβάστε ακόμα: «Γιατί δεν γίνεται καλύτερη Μακεδονική Συμφωνία», γράφει ο Σακελλάρης Σκουμπουρδής

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top