Η μέρα που η Madonna «γκρέμισε» το ΟΑΚΑ

75.000 άνθρωποι γέμισαν το ΟΑΚΑ στις 27 Σεπτεμβρίου 2008 για να δουν από κοντά τη Madonna. (Φωτογραφία:  AP)

Δεν πηγαίνω σε συναυλίες. Πολλή ταλαιπωρία χωρίς αντίκρυσμα. Η μόνη συναυλία που είχα πάει ήταν το 1988, στο Καλλιμάρμαρο, για το AIDS, με Joan Jett, Run DMC και άλλα ονόματα της εποχής. Στις εξέδρες, όχι στην αρένα.

Δεν έχω ιδιαίτερη προτίμηση ή αντιπάθεια σε είδος μουσικής ή καλλιτέχνες, αλλά σε τραγούδια. Μου αρέσουν τραγούδια απ’ όλες τις τάσεις, τείνω να μην γενικεύω.

Τα τραγούδια της Madonna πάντα ήταν από αυτά που μου άρεσαν. Στο σχολείο, στο ΕΜΠ, στο στρατό, στη δουλειά, στο Λονδίνο, ξανά πίσω, στην επόμενη δουλειά, στη μεθεπόμενη, καλοκαίρια, χειμώνες και πάλι από την αρχή. Χωρίς να το καταλαβαίνω, στη μουσική που ορίζουμε ως ποπ πάντα ήταν η Madonna και κάτι άλλο. Το κάτι άλλο περνούσε, μα εκείνη έμενε.

Έχω μια έμφυτη αντίδραση σε κάτι που γίνεται υπερβολικά του συρμού, μόνο και μόνο επειδή γίνεται υπερβολικά του συρμού. Ξέρω ότι είναι λάθος. Αυτό που μου αρέσει ή όχι δεν πρέπει να έχει σχέση με το αν αρέσει ή όχι σε πολλούς άλλους, διότι τότε η σκέψη μου άγεται προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση από το πλήθος.

Δεν ακολούθησα τη φρενίτιδα όταν βγήκαν τα εισιτήρια. Τότε αποφάσισα να μην πάω. Το Σάββατο το μεσημέρι προέκυψε ένα εισιτήριο, στην αρένα, από φίλο που αρρώστησε. Αμφιταλαντεύτηκα. Και αποφάσισα να πάω.

Με το μετρό μέχρι Αττική και μετά ηλεκτρικός. Εντελώς γεμάτος, με τις γυναίκες να απορούν πώς είναι δυνατόν να γεμίζει τόσο πολύ το τρένο. Προφανώς δεν έχουν πάει σε ποδοσφαιρικό αγώνα σε γεμάτο ΟΑΚΑ. Στην Ειρήνη, συνωστισμός μέχρι την έξοδο από τους κάθε είδους μικροπωλητές. Μετά τα πράγματα ηρεμούν, με όσους δεν ξέρουν πού να πάνε ακολουθώντας αυτούς που ξέρουν. Κάποιοι πουλάνε εισιτήρια. Τους προσπερνώ απορώντας: Φαντάζονται ότι κάποιος θα έφτανε μέχρι το ΟΑΚΑ χωρίς εισιτήριο πιστεύοντας να βρεί εκεί;

Όσοι είμαστε για αρένα, ξαφνικά σταματάμε. Περνάμε ανά ομάδες από τις εισόδους μέχρι τον έλεγχο εισιτηρίων και μπαίνουμε στον αγωνιστικό χώρο. Το χορτάρι σκεπασμένο από ένα μίζερο πλαστικό, μάλλον ανεπαρκούς προστατευτικής ικανότητας. Μετά τη συναυλία, θα έχει προβλήματα ο Τζιώλης και οι άλλοι γητευτές της μπάλας.

Πολλές φορές στις εξέδρες, αλλά πρώτη φορά είμαι στον αγωνιστικό χώρο. Περίεργη αίσθηση. Η σκηνή επιβλητική αν και στα όρια του κιτς. Ο κόσμος εξαιρετικά ετερόκλητος. Trendy, wannabe trendy, κιτς, περίεργοι, αγοράκια, κοριτσάκια, gays, μικρές ηλικίες. Οι μεγαλύτερες προτιμούν τα καθίσματα της εξέδρας. Κάποια στιγμή βγήκε το παγκοσμίως άγνωστο support group για να ζεστάνει λίγο την ατμόσφαιρα. Συμπαθητικό, για τη λίγη ώρα που έπαιξαν. Άναψαν ξανά τα φώτα, υπομονή.

Ξεσήκωσε το κοινό μέχρι το τέλος. Ίσως κάποιοι δεν έμειναν ευχαριστημένοι, μάλλον εστίασαν λάθος ή δεν κατάλαβαν τι ακριβώς πήγαν να δουν. Όλοι όμως έμειναν εντυπωσιασμένοι. (Φωτογραφία: saco.com)

Σε λίγο, πάλι σκοτάδι. Το show άρχισε. Τη βλέπω. Μέσα από πολλά χέρια που έχουν σηκώσει κινητά, εικόνα μοναδική και περίεργη. Είναι μακριά, αλλά φαίνεται καθαρά, δεν κοιτάζω τα video walls. Show. Μεγαλειώδες υπερθέαμα, μοναδικό. Show woman. Απίστευτο κορμί, απίστευτη ενέργεια, πραγματικό πρότυπο επαγγελματισμού στη βιομηχανία του θεάματος. Οθόνες πολλές, σκηνικά, άνθρωποι, φωτισμοί και ήχοι σε μια τέλεια αρμονία. Αυτό που περιμένεις.

Άφωνο σε αφήνει η κυλινδρική ημιδιαφανής οθόνη, εντυπωσιακό mega gadget, μέσα στο οποίο τραγουδούσε ενίοτε. Τραγούδια συνεχόμενα, με έμφαση στην τελευταία δισκογραφική της δουλειά, κάποια του παρελθόντος της, όμορφα διασκευασμένα, σαφή στήριξη του Obama (γεγονός που ενθουσίασε το κοινό), μια μπαλάντα παίζοντας κιθάρα, αλλά και ένα μη αναμενόμενο άγριο δικό της σόλο αργότερα.

Δύο ώρες παρά κάτι. Και μετά, game over.

Ξεσήκωσε το κοινό μέχρι το τέλος. Ίσως κάποιοι δεν έμειναν ευχαριστημένοι, μάλλον εστίασαν λάθος ή δεν κατάλαβαν τι ακριβώς πήγαν να δουν. Όλοι όμως έμειναν εντυπωσιασμένοι.

Είναι επαγγελματίας θεά. Μοναδική. Ποιον άλλον θα μπορούσαν να παρακολουθήσουν γονείς και παιδιά και να είναι σύγχρονη για όλους;

Δεν εστιάζω μόνο στη φωνή, δεν μπορώ πραγματικά να την κρίνω. Δεν ήταν με την κλασική έννοια συναυλία (concert), αλλά θέαμα (show) στο οποίο η φωνή αποτελεί ένα τμήμα, δυστυχώς ή ευτυχώς, όχι το σημαντικότερο.

Τελικά, μου άρεσε πάρα πολύ και άξιζε την ταλαιπωρία. Δεν έχει σημασία που κάποια τραγούδια ήταν playback, άλλωστε ο ήχος ήταν ικανοποιητικότατος για το χώρο. Στην αρχή, περίμενα περισσότερα παλιά της κομμάτια, αλλά κατάλαβα ότι δεν έπρεπε: Δεν πρόκειται για επανένωση, για αποχαιρετιστήρια συναυλία ή «best of» concert, όπως μας έχουν συνηθίσει παροπλισμένοι καλλιτέχνες στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας. Είναι η διασημότερη show woman στον κόσμο, είναι ενεργή, και ήρθε στην Αθήνα. Η Madonna των 80’s, των 90’s, των 00’s. Οι εποχές αλλάζουν, μα εκείνη παραμένει πάντα δημοφιλέστατη, πάντα μέσα στο πνεύμα της εποχής. Ή μήπως δημιουργεί την εποχή;

Επέστρεψα ευχαριστημένος. Περίμενα πολλοί να γκρινιάξουν αναίτια, να βγάλουν ανασφάλειες, να είναι εκτός θέματος, να κρίνουν με λάθος όρους. Όντως έτσι έγινε. Δεν πειράζει, δεν μπαίνω σε λογική να κατακρίνω. Ήξερα τι πήγα να δω και το θέαμα ανταποκρίθηκε πλήρως στις προσδοκίες μου.

Καλωσήρθατε στα late 00’s!

ΥΓ: Θα ξαναπάω συναυλία; Αν αναστηθεί ο Freddie Mercury, επανενωθούν οι Queen και τραγουδήσουν με τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο, θα το σκεφτώ πολύ σοβαρά!

Διαβάστε ακόμα: Σκοτώνοντας τη φράση-καμάκι «εσύ τι μουσική ακούς;»

TAGS :
Madonna Pop ΟΑΚΑ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook