«Μάνα, θα φύγω»

Γέμισες την Ευρώπη. Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο. Σαν τα Βαλκάνια του ’90. Πέντε στο ίδιο δωμάτιο. Και το απολαμβάνεις. Νιώθεις την ελπίδα ξανά. (credit:istock business)

Με μια βαλίτσα στο χέρι. Σε βλέπω να περνάς το κατώφλι*. Kουράστηκα ξέρεις να αντικρίζω αυτό το τρομαγμένο βλέμμα. Βαρέθηκα να σε βλέπω να τεντώνεις το αφτί για να ακούσεις λίγα ελληνικά. Με μια βαλίτσα να στάζεις στην ξένη βροχή. Να παραγγέλνεις για πρώτη φορά διπλό ελληνικό και να τον απολαμβάνεις μέχρι την τελευταία γουλιά. Βάλσαμο.

Αφήνεις πίσω γυναίκα και παιδιά. Φίλους, γονείς κι αγαπημένους. Μαζί τους, αφήνεις και τους γιατρούς που αρνούνται να φορολογηθούν όπως οι υπόλοιποι άνθρωποι. Αφήνεις πίσω το θράσος. Την εθνική δειλία και τολμάς. Να ανοίξεις τα φτερά σου. Κι ας είναι εκεί έξω γεμάτα κοράκια.

Τραβάς για αλλού. Σε διώχνουν. Έτσι όπως τα κάνανε. Έτσι όπως τα κάναμε. Χώρα χρεωκοπημένη. Άνθρωποι θλιμμένοι.

Κι έχεις το βλέμμα της πρώτης φοράς στο σχολείο. Μόνος σου. Και πάλι. Αναζητάς πίσω τη μάνα σου. Τη ματιά της. Πρώτη τάξη δημοτικού. Σε σπρώχνει με ένα βλέμμα δυνατό. Κρατάει τα δάκρυα για να μην ξεσπάσει. Οι ίδιοι γονείς που πάλι σε χαιρέτησαν, κρατώντας στα χέρια τους τα δικά σου παιδιά. Με το ίδιο βλέμμα. Αλλά και όχι. Με το βλέμμα ότι η γενιά τους δεν τα κατάφερε. Γιατί η αλήθεια είναι πως μεγαλύτερη φούσκα από τη Γενιά του Πολυτεχνείου, δεν νομίζω να υπάρξει. Το τίποτα. Που μας έφτασε ως εδώ και διαχειρίζεται ακόμα την τύχη της χώρας.

Γέμισες την Ευρώπη. Βερολίνο, Παρίσι, Λονδίνο. Αναζητάς μια στέγη. Λίγες μέρες να αντέξεις, να σταθείς στα πόδια σου. Σαν τα Βαλκάνια του ’90. Πέντε στο ίδιο δωμάτιο. Και το απολαμβάνεις. Νιώθεις την ελπίδα ξανά. Αληθινά αυτήν τη φορά, όχι όπως του Γενάρη. Να χτίσεις τη ζωή σου. Να φέρεις γυναίκα, παιδιά να τους δώσεις την ευκαιρία. Να νιώσουν την ελπίδα. Αυτήν που σίγουρα δεν ήρθε με τον Αλέξη. Να νιώσουν πώς είναι να παίρνεις βαθιά ανάσα και πάλι. Και να γεμίζει το στήθος σου φρέσκο καθαρό αέρα. Αλλά όχι το δικό μας.

Κι έτσι η χώρα αδειάζει. Από το καλό υλικό. Το δημιουργικό. Δημιουργούν για άλλους. Άλλους λαούς, άλλα κράτη. Κι έτσι συνεχίζεις να παραμένεις η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν ελπίζει. Και ξέρεις τι; Δεν σου φταίει κανείς. Πια. Μόνος σου τα προκάλεσες. Μόνος σου τα προκαλείς. Ένας στους δύο δεν ψήφισε.

Βαρέθηκα να σε βλέπω να περνάς το κατώφλι με το βλέμμα σκυμμένο. Σήκωσέ το, εγώ είμαι εδώ. Συνέλληνας.

*Του deli – παντοπωλείου Life Goddess  στο Λονδίνο που έχει συνδημιουργήσει ο υπογράφων.

Διαβάστε ακόμα: Το Παραμύθι του τεμπέλη Έλληνα.

TAGS :
μετανάστης φυγή

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook