Έφυγε ένας ξεχωριστός αγωνιστής (Nikos Libertas / SOOC).

Για κάποιους ανθρώπους η Ιστορία έχει τάξει μεγάλο ρόλο. Δεν τους θέλει απλούς θεατές, τους προσφέρει πρωταγωνιστικό ρόλο. Μια εφηβική παρόρμηση, μια αστόχαστη κίνηση που μέσα της φυλακίζει καντάρια ηρωισμού, φτάνουν καμιά φορά να ορίσουν τη ζωή ενός ανθρώπου. Ο Μανώλης Γλέζος ήταν αυτή ακριβώς η περίπτωση. Η ιδιοσυγκρασιακή του φύση φάνηκε ολοκάθαρα όταν μαζί με τον Λάκη Σάντα, δύο αμούστακα, αποφάσισαν να κατεβάσουν τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.

Εκείνο το αμούστακο 19χρονο παλικάρι που αψήφησε τους δρακόντειους νόμους του κατακτητή, που μπήκε στη φωλιά το λύκου με γυμνά χέρια και που δεν σκέφτηκε πως η πρόσκαιρη αφροσύνη του θα μπορούσε να του κόψει το νήμα της ζωής του πρόωρα, σχηματοποίησε ολόκληρη του ζωή του ανδρός. Αποτέλεσε τον μόνιμο φάρο που φώτιζε όλες τις πράξεις του.

Ισως γι’ αυτό όσοι γνώρισαν τον Μανώλη Γλέζο έχουν να λένε για την αστείρευτη εφηβική του φύση. Ακόμη και στο προχωρημένο γήρας του και με τα προβλήματα υγείας του να βαραίνουν το σώμα του, εξακολουθούσε να διατηρεί το πνευματικό προνόμιο μιας δύναμης αταλάντευτης. Τάχθηκε εξαρχής με το μέρος των αδυνάτων.

Η πολιτεία του δεν χρωματίστηκε από διαγκωνισμό προσωπικών επιτευγμάτων, δεν κυνήγησε οφίτσια.

Μπορεί να άλλαξε πολιτικές στέγες, μπορεί να εντάχθηκε σε σχήματα, πάντα φυσικά στο χώρο της μαχόμενης Αριστεράς, ωστόσο διατηρούσε  για τον εαυτό του το δικαίωμα να είναι διαφορετικός, να σκέφτεται εκτός του κανονιστικού πλαισίου που ορίζει ένας πολιτικός σχηματισμός ή μια ιδεολογία. Η δική του ιδεολογία ήταν ένας πηγαίος ανθρωπισμός. Μπορεί κανείς να διαφωνήσει με πολλές σκέψεις ή πράξεις του Μανώλη Γλέζου, ουδείς όμως μπορεί να του προσάψει ιδιοτέλεια ή προσωπική μάχη συμφερόντων.

Η πολιτεία του δεν χρωματίστηκε από διαγκωνισμό προσωπικών επιτευγμάτων, δεν κυνήγησε οφίτσια, θα έλεγε κανείς πως πολλά κόμματα και πολιτικοί έσπευσαν να τον αγκαλιάσουν για ίδιον όφελος, για να υφαρπάξουν κάτι από την αγνότητά του. Είναι ο άνθρωπος που μέσα του κλείνει πολλές σημαντικές και δύσκολες στιγμές του ελληνικού πολιτικού βίου. Ήταν μέχρι σήμερα μια ζώσα ιστορία, την οποία δεν την έμαθε στα θρανία, αλλά την βίωσε στο πετσί του. Τι μπορείς να πεις για έναν άνθρωπο που καταδικάστηκε τρις εις θάνατον και οι συνεχείς δικαστικές του περιπέτειες, μέχρι την οριστική του απαλλαγή με τη γενική αμνηστία του 1971, προκάλεσαν συχνά την αντίδραση της Ελληνικής και της διεθνούς κοινής γνώμης;

Πρόκειται για μια εμβληματική μορφή κι αυτό φαίνεται από την αποδοχή του ακόμη και από πολιτικούς του αντιπάλους. Στον ελληνικό πολιτικό στίβο όπου κυριαρχούν τα ιοβόλα σχόλια, τα χτυπήματα κάτω από τη ζώνη και η πλήρης αποδόμηση, ο Μανώλης Γλέζος κατάφερε να διαφύγει με χαρακτηριστική ευκολία όλες τις παγίδες της αδράνειας και του εφησυχασμού. Ναι, φυσικά είχε κι αυτός τις δικές του δογματικές πλευρές. Είναι ίδιον των ανθρώπων που καταπιάνονται με κάτι πολύ μεγάλο και το ταυτίζουν με μια συγκεκριμένη ιδεολογία, να βλέπουν μονοεστιακά την πραγματικότητα. Και πάλι, όμως, αυτό που έσωζε τον Μανώλη Γλέζο από τα ιδεολογικά οχυρώματα ήταν ο ανθρωπισμός του.

Πολύ πρόσφατα, το 2018, με μια βαρυσήμαντη δήλωση με αφορμή το θέμα των Σκοπίων και την τότε αιχμαλωσία δύο ελλήνων στρατιωτικών από τους Τούρκους, είχε πει: «Ο διχασμός ωφελεί τον αντίπαλο. Δεν αποτελεί λύση. Διότι η διχαστική αντιπαράθεση οδηγεί και σε απαράδεκτες ”λεκτικές” ανορθογραφίες».

Η Ελλάδα έχει γεννήσει πολλούς αγωνιστές. Ανάμεσα σε αυτούς, σε εξέχουσα θέση, θα βρίσκεται πάντα ο αιώνιος έφηβος, Μανώλης Γλέζος.

Είχε προτείνει τότε: «Διευρυμένη σύσκεψη, συνάθροιση, συνάντηση, σύναξη, όλου του πολιτικού κόσμου και θεσμικών εκπροσώπων του Λαού, όπου χωρίς καιροσκοπισμούς και προσπάθεια απόκτησης κομματικών ή άλλων ωφελημάτων, ενωμένο το Έθνος να ξεπεράσει την κρίση και να πετύχει εφαρμογή του δικαίου. Προστατεύοντας μ’ αυτόν τον τρόπο την ειρήνη στην ευρύτερη περιοχή, όπως και τα συμφέροντα της πατρίδας».

Μας είχε προτρέπει να μην ξεχνάμε: «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», όπως και της Αντιγόνης το αξίωμα : «Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν». Πόσοι έλληνες πολιτικοί, άραγε, έχουν μιλήσει τόσο ουσιαστικά για την ανάγκη συναδέλφωσης και ένωσης των αντιθέτων μπρος το φάσμα των εθνικών προβλημάτων και η πρότασή του να μην είναι πομφόλυγες, αλλά να μπορεί να στηριχθεί από τον βίο του;

Η Ελλάδα έχει γεννήσει πολλούς αγωνιστές. Σιωπηρούς, ακατάβλητους, ανθρώπους που δεν ύψωσαν το μπόι τους παραπάνω από όσο έπρεπε και ούτε θεώρησαν πως είναι περιούσιοι κατέχοντας την πλήρη αλήθεια. Ανάμεσα σε αυτούς, σε εξέχουσα θέση, θα βρίσκεται πάντα ο αιώνιος έφηβος, Μανώλης Γλέζος.

 

Διαβάστε ακόμα: Κωνσταντίνος Τσουκαλάς – «Ο κορονοϊός είναι ευκαιρία να απαλλαγούμε από τον υπερκαταναλωτισμό»

 

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top