Η Μαρία Κάλλας μάς βγήκε… Χρυσοδάχτυλος

Οσο και να υποστηρίξεις την καλλιτεχνική ελευθερία, αυτό το άγαλμα δεν μοιάζει στην Μαρία Κάλλας (Φωτογραφία: Maria Makraki / SOOC).

Ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά. Μόνο μην έρθουμε και πολύ κοντά διότι τότε μας περιμένουν απομαγεύσεις. Οπως συμβαίνει πάντα στη ζωή: οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν, χρειάζεται και το ανάλογο αποτέλεσμα. Ο Δήμος Αθηναίων είχε την αγαθή πρόθεση να στήσει ένα ακόμη άγαλμα της Μαρίας Κάλλας στο κέντρο της πόλης, έπειτα από πρωτοβουλία και παραγγελία του Ελληνικού Συλλόγου Μαρία Κάλας.

Ηταν μια πράξη που κρύβει συμβολισμούς, σαφή πρόθεση να τιμηθεί η παγκόσμια ντίβα της όπερας και σε συνδυασμό με άλλες παράλληλες εκδηλώσεις που γίνονται ανά την Ελλάδα, να καταδειχθεί πως οι σημερινοί Έλληνες δεν ξεχνούν αυτούς που λάμπρυναν με το όνομα και τα επίτευγμά τους τη χώρα στα πέρατα του κόσμου. Ως εδώ, καλά.

Η ιστορία με τα αγάλματα (όχι μόνο στη χώρα μας) μέσα στον αστικό ιστό έχει πολλά κεφάλαια: κάποια άκρως επιτυχημένα και κάποια που θέλουμε να τα ξεχάσουμε, αλλά δεν γίνεται καθώς τα συναντάμε καθημερινά στο δρόμο. Ποιος δεν θέλει να ξεχάσει τις προτομές της Μελίνας Μερκούρη ή της Αλίκης Βουγιουκλάκη που ελάχιστα πλησίαζαν τα… πρωτότυπα; Αυτό δεν σημαίνει, βέβαια, πως πρέπει να αποκαθηλώσουμε όλα τα αγάλματα. Ορισμένα είναι πραγματικό αστικό κόσμημα.

Και ολόσωμο να το δεις, το αποτέλεσμα είναι ίδιο (Φωτογραφία: Maria Makraki / SOOC).

Επίσης, το γεγονός ότι ο Δήμος Αθηναίων αποφάσισε να στήσει το άγαλμα στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι ορθή. Δεν μπορείς να τοποθετήσεις το άγαλμα μιας τόσο σημαντικής προσωπικότητας σε έναν μικρό δρόμο ή σε κάποιο στενό. Οφείλεις να την τιμήσεις αναλόγως και ο συγκεκριμένος δρόμος είναι ο καταλληλότερος. Δίπλα στο Ηρώδειο, βεβαίως.  Και πάλι: ως εδώ, καλά.

Για να έρθουν τα αποκαλυπτήρια και όλα τα παραπάνω να καταρρεύσουν ωσάν χάρτινος πύργος. Ή, μάλλον, χρυσός.

Δεν έχουμε λόγο να μην πιστέψουμε πως η γλύπτρια Αφροδίτη Λίτη είναι σημαντική και έχει να επιδείξει σπουδαία έργα στην καριέρα της. Τούτο εδώ, όμως, δεν ανήκει στην κατηγορία των πετυχημένων. Των ευφάνταστων ναι, των ιδιαίτερων ίσως, των ωραίων, όμως;

Ας το αναλογιστούμε λίγο: ταιριάζει τόσο χρυσάφι στην Αθήνα ή, ακόμα, και στην Κάλλας; Δεν χρειάζεται να είναι όλα τα αγάλματα και οι προτομές από μάρμαρο, αλλά υπάρχουν και άλλα υλικά που χρησιμοποιεί η σύγχρονη γλυπτική. Ισως πιο «φιλικά» σε μια πόλη όπως η Αθήνα.

Από την άλλη υπάρχει και το θέμα της ομοιότητας που έθιξαν ήδη πάρα πολλοί. Οντως, το εν λόγω άγαλμα δεν θυμίζει Κάλλας. Αν δεν πλησιάσει κάποιος να δει την επιγραφή ή δεν είναι υποψιασμένος, αποκλείεται να καταλάβει πως αυτό που αντικρίζει είναι η Κάλλας.  Τουλάχιστον η Κάλλας που έχουμε δει όλοι μας από τις φωτογραφίες αρχείου που υπάρχουν «ελεύθερες» στο διαδίκτυο.

Προφανώς ένας καλλιτέχνης οραματίζεται κάτι με τα δικά του εσωτερικά μάτια, όμως, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια αναπαράσταση, επομένως το αντίγραφο οφείλει να πλησιάσει όσο το δυνατόν περισσότερο το πρωτότυπο. Επομένως, η όποια καλλιτεχνική ελευθερία οφείλει να έρχεται σε δεύτερη μοίρα, αλλιώς το αποτέλεσμα, επειδή ακριβώς θα βρίσκεται σε δημόσιο χώρο, δεν θα επιτελέσει το βασικό στόχο του: να «συνομιλήσει» με τους διερχόμενους.

Σε αυτή την περίπτωση έχουμε κάτι που θυμίζει λίγο το αγαλματίδιο των Οσκαρ, τον Terminator ή το θύμα του τζεϊμσμποντικού Χρυσοδάχτυλου που σκότωσε την ερωμένη του βάφοντας τη χρυσή. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το αποτέλεσμα πόρρω απέχει από το να θεωρείται επιτυχημένο. Αλήθεια, δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να το επισημάνει ή έστω να εκφέρει μια διαφορετική άποψη; Ολοι το βρήκαν καλώς καμωμένο; Λαμπρά.

Εδώ δεν χωρούν μικροσυμφέροντα ή άλλου τύπου κόντρες για να πει κανείς τη γνώμη του: όποιος έχει μάτια βλέπει και όποιος διαθέτει λίγα δράμια αισθητικής θα συμφωνήσει: αυτό δεν είναι το άγαλμα της Κάλλας που περιμέναμε. Καλό είναι την επόμενη φορά οι προθέσεις να συμβαδίσουν με το σκοπούμενο αποτέλεσμα.

Διαβάστε ακόμα: Oι 50 αποχρώσεις του γκρι. Γιατί τα μοντέρνα σπίτια είναι τόσο μονότονα;

TAGS :
αγάλματα Αθήνα Μαρία Κάλλας

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook