Και ο Μαρξ ξένος με τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Με αλύπητη σκληρότητα φέρονται η ζωή και ο χρόνος απέναντι στις υπερτιμημένες αξίες: σαν ρημαγμένα καράβια ξεβράζονται θυμίζοντας περασμένα μεγαλεία και εγείροντας ερωτηματικά για όσα δεν πήγαν καλά. (Φωτογραφία: gatsbyonline.com)

Δείξαμε στο προηγούμενο (1917 Ανθρώπινα Δικαιώματα, «Αριστερά», Ελευθερία) γιατί η έκπαλαι «Αριστερή» επίκληση Ελευθερίας και Δικαιωματισμού, συνιστά κουτοπόνηρη Αντιποίηση Αρχής. Διευκρινίσαμε την δραματική διαφορά ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και πόσο περιστέλλει η ανοχή στην πολιτική βία τα ανθρώπινα δικαιώματα.

«Καλά ο Στάλιν, αλλά όχι και ο Μαρξ!»…

Θύμωσαν αρκετοί με αυτή την ανάλυση, προτάσσοντας την συνήθη κοινοτοπία «αδίκως επιτίθεσαι στον Μαρξ: τέτοια εύλογη/αυτονόητη κριτική αξίζει μόνο στους “σκληρούς” επιγόνους του». Όποτε, όμως, η σκληρή πραγματικότητα προκαλούσε ανατρεπτικούς κραδασμούς στην «Αριστερά», πάντα αυτή κατέφευγε στον ακόλουθο εξυπηρετικότατο μύθο/αμορτισσέρ.

«Νταξ, κακός ο Στάλιν, άντε (άμα-επιμένετε-τόσο) ακόμα και ο Λένιν, αλλά όχι και ο πάναγνος/οραματιστής Μαρξ, ο υπερασπιστής των συλλογικών-ανθρωπίνων-δικαιωμάτων!». Εσχάτως μάλιστα θρυλείται βολικά/αγιογραφικά ότι ακόμα και ο Ένγκελς (το πιστό χέρι του Μαρξ) τον διαστρέβλωνε…

Καμιά στραβωμάρα μην χρεώσουμε στον ντιβίνο Μαρξ… Αν, δηλαδή, δεν αλλοιωνόταν από τους κακούς κληρονόμους, τώρα θα είχε δικαιωθεί πλήρως. Θα είχαμε παντού δίκαιη κοινωνία (τον «άλλο κόσμο που είναι εφικτός»). Είναι, όμως, σοβαρή τέτοια φιλολογία;

Ωραία, αδιαμφισβήτητα η Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών μας κληροδότησε τον χυδαίο Διαλεκτικό/Ιστορικό Υλισμό. Δεν παύουν, όμως, πρωτογενώς οι ιδέες του Μαρξ να εμπεριέχουν το σπέρμα που αναπόδραστα γέννησε κάθε σταλινική βαρβαρότητα.

Αν ομαδοποιούσαμε τις μεγάλες αξιωματικές/θεωρητικές παραδοχές της μαρξιστικής κοσμοαντίληψης σε καμιά δεκαριά, θα μπορούσαμε εύκολα να αποφανθούμε ότι εσχάτως η ζωή εξολοθρεύει αυτούς τους δέκα μικρούς νέγρους. Αξίζει να επανέλθουμε μελλοντικά στην καταγραφή όλων των επί μέρους εκδοχών/περιστατικών αυτού του μαρτυρικού ξεκληρίσματος.

Επί του παρόντος, αφήνουμε στην άκρη τα μεγάλα δομικά στοιχεία της μαρξιστικής γραμματείας, περιοριζόμενοι στα ανθρώπινα δικαιώματα, εμβαθύνοντας την προηγηθείσα κριτική μας έως τα έγκατα των (σαθρών) μαρξιστικών θεμελίων.

Ανθρ. Δικαιώματα: δομικό μαρξιστικό αδιέξοδο

Ήταν, λοιπόν, λόγω «αντικειμενικότητας» του συστήματός του που θεώρησε ο Μαρξ ως συλλογικά/ταξικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πριν εμβαθύνουμε, υπενθυμίζουμε. Τα ατομικά δικαιώματα δεν βλάπτουν/θυσιάζουν τις τάξεις, ενώ τα συλλογικά/“ταξικά” δικαιώματα βλάπτουν/θυσιάζουν τα άτομα. Και από την στιγμή που έμπρακτα κατέρρευσαν οι Απόλυτες Αλήθειες, ποιος και με ποια κριτήρια θα ορίζεται από κοινού ως ενδεδειγμένος «αντικειμενικός» ερμηνευτής, για να εξειδικεύσει το ενιαίο/μοναδικό (κοινά αποδεκτό διαφορετικά καθίσταται άχρηστο) συλλογικό δικαίωμα, στο οποίο τα άτομα απαγορεύεται να αντιτίθενται;

Το αντικειμενικό πρόβλημα της «Αριστεράς» ξεκινάει από την μαρξιστική «αντικειμενικότητα», λοιπόν. Δεν είναι μόνο που η απαξιωμένη (υποκειμενική) ατομικότητα εξ ορισμού ταυτίζεται με την έννοια της ελευθερίας. Αλλά, κυρίως, που η έννοια της «αντικειμενικής» απαξίωσης των ταξικών εχθρών δημιουργεί αυτονόητη αναγκαιότητα για άσκηση Βίας εις βάρος τους.

Αυτό εξ ορισμού σημαίνει κατάργηση ελευθερίας/δικαιωμάτων εκείνων των εχθρών, αλλά και των Κακών υποστηρικτών τους… Οπότε μόνο ένα πανίσχυρο Καθεστώς Βίας μπορεί να εξουδετερώσει τέτοια «κακότητα»/ανυπακοή στερώντας τους την ελευθερία, για το Καλό όλων μας, βεβαίως-βεβαίως.

Κλειδί ο Μανιχαϊστικός Διαιρετισμός της κοινωνίας

Νταξ, την «αντικειμενικότητα» δεν την επινόησε ο Μαρξ: την κληρονόμησε από τους προγενέστερους (στην σκέψη των οποίων παρέμεινε εγκλωβισμένος) και απλώς δεν διανοήθηκε να την αμφισβητήσει.

Εκείνο, όμως, που πρωτοεισήγαγε ο Μαρξ, «κοντραριζόμενος» με τους προηγηθέντες μεγάλους, ήταν το τοξικό αίτημα της άρσης της ταξικότητας στην κοινωνία. Και αυτό με τη σειρά του έφερε αναπόδραστα τις ατυχείς εφαρμοσμένες ολοκληρωτικές τελεολόγες ερμηνείες του, που έκτοτε αιματοκύλισαν τον 20ο αιώνα.

Αυτή η αυθάδης αξιωματική απαίτηση, εισήγαγε τον επιθετικό μανιχαϊστικό διαιρετισμό της κοινωνίας, διασπώντας την ενότητά της και διαχωρίζοντάς την στους εκάστοτε (ανάλογα με την εκδοχή) Καλούς και Κακούς, που, δια της (Καλής Πολιτικής) Βίας διαχωριζόμενοι μεταξύ τους, διαλύουν τις κοινωνίες.

Η έννοια της αντικειμενικότητας εμπεριέχει στον πυρήνα της το αναγκαίο σπέρμα της βίας, που πρέπει να επιστρατεύεται για να καταστέλλει όσες υποκειμενικότητες την αμφισβητούν, λοιπόν. Και η Βία χρειάζεται για να διασπάσουμε την κοινωνία, να διαχωρίσουμε την κακή-(αστική)-τάξη από την καλή-(εργατική)-τάξη, διακρατώντας καλούς, εξαφανίζοντας κακούς. Κατόπιν αίρουμε την Βία στη νεοδιαμορφωμένη λοβοτομημένη κοινωνία, και-να-το-το-καλό-της-ανθρωπότητας-βεβαίως-βεβαίως.

Σωτηριολογική/ρατσιστική πόλωση στον Μαρξ

Όλες οι Τελεολόγες/Εσχατολογικές θρησκείες (θεολογικές και ανθρωπολογικές) είναι Μανιχαϊστικές: έχουν καλούς που διώκουν κακούς, δημιουργώντας δυνάμει ρατσισμό*. Αυτός, ανάλογα με την έντασή του, καθιστά τις θρησκείες επιθετικές ή όχι. Ανάλογα ενεργοποιείται και το Δόγμα-«Εχθρός-Μίσος-Βία».

Η Βιβλική Θεολογία βασίστηκε στο παρανοϊκό παραμύθι του «Περιούσιου Λαού» (Λαός-Ισραήλ=ο-λαός-που-ενδυνάμωσε-ο-θεός,-ο-περιούσιος-λαός-του-θεού), καθιστώντας μοιραία τους «Άλλους» λαούς εχθρικούς. Κάπως ανάλογα ο προφήτης Μαρξ διανοήθηκε/προμόταρε την Τάξη Ισραήλ, την Περιούσια-Λυτρώτρια-Εργατική-Τάξη, επίσης «αντικειμενικά προορισμένη» να καθοδηγήσει στην «ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ» τον Ανθρώπινο Πολιτισμό…

Τελικά, όλες οι επιθετικές μανιχαϊστικές θρησκείες αφότου προσπαθούν να αποδώσουν «δικαιοσύνη» στους «καλούς», αποκλείουν βιαίως τους «κακούς» (μελαψούς-ξένους,-ή-«αστούς»-ή-«βάζελους»-ή-άπιστους-ή-κάθε-Άλλους) από το απλό ανθρώπινο δικαίωμα στον μη βίαιο αποκλεισμό τους…

Ασφαλώς και προϋπήρχαν του Μαρξ διάφορες επιθετικές εκδοχές Μανιχαϊστικού Διαιρετισμού (Ισλάμ-Σταυροφορίες-1789). Αλλά η αιματοκυλίστρα πόλωση, που ενέσπειρε ο Μαρξ στη νεωτερικότητα, δεν είχε προηγούμενο.

Διερωτώνται ορισμένοι, πώς ανεχόμαστε σήμερα το ρατσιστικό μίσος κάποιων φασιστοτραμπούκων, που ξυλοφορτώνουν τρεις (απέλπιδες) ευέλπιδες (ή άλλους ένστολους*) τυχαία ευρισκόμενους μπροστά τους. Απάντηση δίνει το σύνηθες υποτιμημένο ερώτημα: «Δύση ή Ισλάμ;». Αυτό το καβάλησε ο υπερτιμημένος μύθος της Μαμής της Ιστορίας και μπέρδεψε την ανθρωπότητα.

Η Φιλελεύθερη Δημοκρατία ματαιώνει τον Μαρξ

Η «Επανάσταση» νοείται μόνο όταν σαπίζουν οι κοινωνίες μέσα σε απόλυτο παραλογισμό. Διαφορετικά η επανάσταση είναι αλλιώς: διαρκής μεταρρύθμιση που χωνεύει αργά και στέρεα μεγάλες/βαθειές αλλαγές ως ισχυρά κεκτημένες από τις κοινωνίες. Και όχι βίαιη υποστήριξη «αλλαγών», οι οποίες καταρρέουν μόλις αποσυρθεί το δεκανίκι της βίας, που τις κρατούσε με το ζόρι όρθιες.

Η διαρκής διάρρηξη/διάσπαση της ενότητας της κοινωνίας καταργεί δομικά την έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί σε περιβάλλον διαιρεμένης/δυσανεκτικής κοινωνίας δεν μπορεί να αναπτυχθεί κράτος δικαίου σεβόμενο/εγγυώμενο τα ανθρώπινα δικαιώματα κάθε μέλους της κοινωνίας.

Η Φιλελεύθερη Δημοκρατία (Φ.Δ.) εδώ ματαίωσε τον Μαρξ (φορσέ ταξικό το κράτος), επανενοποιώντας την διαιρεμένη από κάθε μαρξιστικό-ή-άλλο ολοκληρωτισμό κοινωνία. Γιατί είναι άλλο πράγμα η αυτονόητη πολυδιάστατα/πολύμορφα ταξική κοινωνία και άλλο η παρανοϊκή μεθόδευση/προσπάθεια «ολοκλήρωσης» σε παράδεισο αυτής της ταξικότητας μέσω βάρβαρων/βάναυσων πολιτικοκοινωνικών συστημάτων.

Η Φ.Δ. δημιουργεί τη δυναμική ενός (οριακού) omnibus Κράτους Δικαίου, όπου ακόμα και ένας ελεύθερος/ανυπάκουος πάμπτωχος εργάτης μπορεί να βρει το δίκιο που του «έκλεψε» κάποιος πάμπλουτος μεγιστάνας. Ενώ ελεύθερος/ανυπάκουος εργάτης ουδέποτε θα έβρισκε δίκιο σε οιοδήποτε ολοκληρωτικό/καταπιεστικό/αυταρχικό κράτος.

Το πυροβολημένο μαρξιστικό ρητό, περί τέλειας παραδείσιας κομμουνιστικής κοινωνίας: «και-από-τότε-πλέον-τελειώνει-η-Προϊστορία-και-αρχίζει-η-Ιστορία-του-ανθρώπου», ευκολότερα πραγματώνεται στην σημερινή τόσο ατελή (ως τόσο ανθρώπινη) Ανοιχτή Φ.Δ. Διαφωνεί κανείς;

* Θυμηθείτε: Ο ρατσισμός της «Αριστεράς» και ιδιαιτέρως «Η βάση του ρατσισμού της «Αριστεράς»

Διαβάστε ακόμα: Πώς να ξεκλειδωθούν τα μανταλωμένα μας μυαλά;

TAGS :
ανθρώπινα δικαιώματα αρχές ιδεες Καρλ Μαρξ

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook