Η τζαμαρία του νέου καταστήματος των McDonald’s στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου.

Ξέρω, ξέρω: το δέον της οικονομίας. Όπως επίσης: άφησε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν (Μάο Τσε Τουνγκ). Επίσης: ζούμε σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας. Και κόντρα επιχειρήματα του στιλ: δεν θέλετε να έρχονται κεφάλαια από το εξωτερικό και να βρίσκουν δουλειά τα ελληνόπουλα;

Ολα τούτα τα ερωτήματα είναι «καλά» και «άγια», αλλά και συνάμα παρελκυστικά. Είναι στη διακριτική σου ευχέρεια να τρως ή να μην τρως τα φαγητά που παρασκευάζει η πασίγνωστη αλυσίδα McDonald’s. Επίσης, η εταιρία έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να δραστηριοποιείται στη χώρα μας, όπως και κάμποσες άλλες πολυεθνικές εταιρίες. Η Ελλάδα θα έπρεπε να γίνει (ακόμη περισσότερο από όσο είναι) μια φίλια χώρα για την υγιή επιχειρηματικότητα.

Υπάρχουν ορισμένα τοπόσημα σ’ αυτή την πόλη, δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Υπάρχει, επίσης, και η σημειολογία των πραγμάτων.

Τίποτα από όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με την «κάθετη» αντίθεσή μας να φτιαχτεί το νεότευκτο McDonald’s στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου (άνοιξε την 1η Μαρτίου). Υπάρχουν ορισμένα τοπόσημα σ’ αυτή την πόλη, δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Κι αφού δεν πρέπει να το ξεχνάμε μήπως να κάνουμε κάτι για να τα προφυλλάσσουμε; Υπάρχει και η σημειολογία των πραγμάτων. Ούτε αυτό μας λέει κάτι;

Ο ομορφότερος πεζόδρομος της πόλης, αυτός που οδηγεί προς την Ακρόπολη, άρα ένας δρόμος που επί 365 ημέρες τον περπατούν εκατομμύρια Αθηναίοι και τουρίστες, αυτή τη στιγμή θα «κουβαλάει» και τη διεθνή αλυσίδα ταχυφαγείου ωσάν να είναι σήμα κατατεθέν της.

Θα πει κανείς: το κατάστημα της συγκεκριμένη εταιρίας θα «χαλάσει» τη μόστρα της περιοχής; Δεν υπάρχουν άλλα μαγαζιά που ήδη υπήρχαν στην ευρύτερη περιοχή που, ενδεχομένως, να προκαλούν με την αισθητική τους; Ναι υπάρχουν και δεν είναι σπουδαία. Τα περισσότερα καταστήματα της περιοχής είναι τουριστικά εστιατόρια και καταστήματα που πουλούν σουβενίρ.

Σαφώς, τα τσολιαδάκια και οι μπλούζες με τη στάμπα «Sparta» και «I love Athens», και οι ταβέρνες με φωτογραφίες των πιάτων, δεν συγκαταλέγονται στην αφρόκρεμα της αισθητικής, αλλά, τέλος πάντων, εθιμικώ δικαίω τα αποδέχεσαι. Ίσως είναι και μια καλτ τουριστική νότα που έλκει την καταγωγή της από το παρελθόν. Τότε που πιστεύαμε πως οι τουρίστες τα μόνα πράγματα που ξέρουν για την Ελλάδα ήταν «μουζάκα», «τζατζίκι», «συρτάκι» και «Zorba the Greek».

Ακόμη κι αν ισχύει κάτι τέτοιο στις μέρες (αμφίβολο, αλλά όχι άφευκτο), τώρα θα ξέρουν και το Akropolis Big Mac. Δεν υπάρχει αυτό το μπέργκερ και ελπίζουμε να μην δίνουμε ιδέες στους ιδιοκτήτες.

Ο δρόμος αυτός έχει σημαίνουσα σημασία για την εικόνα που θέλει να περάσει η σύγχρονη Αθήνα στους ανθρώπους που την επισκέπτονται.

Ο δρόμος αυτός έχει σημαίνουσα σημασία για την εικόνα που θέλει να περάσει η σύγχρονη Αθήνα στους ανθρώπους που την επισκέπτονται. Καταρχάς έχει ένα παρελθόν που δεν πρέπει να λησμονούμε.

Αρχικά η οδός χωροθετήθηκε (το 1857) σε θέση πιο βόρεια από αυτή που κατέχει σήμερα, μπροστά από το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού. Επανασχεδιάστηκε όμως και απέκτησε τη σύγχρονη μορφή της το 1955 από τον αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη, ο οποίος σχεδίασε επίσης τα πεζοδρομημένα μονοπάτια του αρχαιολογικού χώρου της Ακρόπολης. Η πεζοδρόμησή της οδού έγινε το 2003.

Μήπως θα έπρεπε να υπάρχει μια μέριμνα από τους αρμόδιους που να μην επιτρέπει σε όλες τις επιχειρήσεις να δραστηριοποιούνται όπου θέλουν;

Μήπως, λοιπόν, θα έπρεπε να υπάρχει μια μέριμνα από τους αρμόδιους (εκάστοτε κυβέρνηση και δημοτική αρχή) να μην επιτρέπει σε όλες τις επιχειρήσεις να δραστηριοποιούνται όπου θέλουν; Αν μη τι άλλο, η Αθήνα έχει εκατοντάδες δρόμους που μπορούν να προσφέρουν ευκαιρίες σε επενδυτές. Γιατί αυτός θα πρέπει να είναι η πιο διάσημος πεζόδρομος της Αθήνας;

Διαβάζω πως η εταιρία έκανε επένδυση ενός εκατομμυρίου ευρώ για την κατασκευή αυτού του υπερσύγχρονου καταστήματος που θα προσφέρει διάφορες ανέσεις στους πελάτες. Επίσης, θα απασχολεί 60 εργαζόμενους, ενώ θα εφαρμόζει πολιτικές ανακύκλωσης και κομποστοποίησης, όπου περιλαμβάνονται διαδικασίες συλλογής χαρτιού, πλαστικού, συσκευασιών και οργανικών αποβλήτων. Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι η αισθητική του συγκεκριμένου καταστήματος είναι πιο «σοφιστικέ» από άλλα της αλυσίδας.

Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι μεμπτό. Τουναντίον. Ούτε και την εταιρία πρέπει κανείς να ψέξει. Ο κάθε ιδιώτης μπορεί να ονειρεύεται να κάνει ό,τι θέλει. Αν έχεις το απαραίτητο κεφάλαιο, τότε έχεις και το όραμα να το εφαρμόσεις. Το θέμα είναι τι κάνει η πολιτεία για να αποτρέψει τυχόν αστικές ανορθογραφίες σαν αυτή εδώ. Γιατί αν ανοίξει δίπλα ένας Γρηγόρης και παραδίπλα ένα Everest ή ένα Burger King, καταλαβαίνουμε όλοι ότι αυτό δεν θα είναι καθόλου τιμητικό για την αρχαία πόλη μας.

Η σκληρή πραγματικότητα αντιτείνει: ναι, αλλά το κατάστημα ήδη φτιάχτηκε, επομένως είναι πολύ αργά για δάκρυα. Μήπως είναι η πρώτη φορά που τα δάκρυα σ’ αυτή τη χώρα έρχονται πάντα εκ των υστέρων; Είμαστε κλασικοί Επιμηθείς.

 

Διαβάστε ακόμα: Η πόλη σε σύγχυση. Ποια είναι η αστική ταυτότητα της Αθήνας;

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top