Aς το παραδεχθούμε: χωρίς τον Μέσι το ποδόσφαιρο θα ήταν αλλιώς στις μέρες μας (Photo by Quality Sport Images/Getty Images)Lionel Messi.

Επί 70 και κάτι λεπτά ο πραγματιστής Γιούργκεν Κλοπ δεν άφησε ούτε κουνούπι να περάσει από τα πόδια του Λιονέλ Μέσι. Ούτε καν τα φτερά του κουνουπιού. Έχοντας εξελίξει το «πούλμαν» του Μουρίνιο επί εποχές Τσέλσι, τοποθέτησε μπροστά από τον Αργεντινό της Μπαρτσελόνα τέσσερις-πέντε, ακόμη και έξι παίκτες.

Όχι, συνεχώς. Όχι, πάντα. Αλλά, αίφνης, κάθε φορά που έπαιρνε την μπάλα στα πόδια του (και την έπαιρνε συχνά ο αθεόφοβος), ένα παβλοφικό σύνδρομο κινητοποιούσε τους παίκτες των Reds και ορμούσαν κατά πάνω τους για να τον αναχαιτίσουν παντί τρόπω. Το ρεπερτόριο ήταν δεδομένο: σπρωξιές, ποδιές, τάκλιν, λακτίσματα. Ο ορισμός της real politik, όπως μόνο ένας Γερμανός προπονητής θα μπορούσε να την επινοήσει και να την εμπνεύσει στους παίκτες του.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όπου ο ένας έχει να τα βάλει με τη μισή ομάδα του αντιπάλου, παραδέχεσαι πως τα συστήματα έχουν φτιαχτεί για την καταστροφή και όχι για τη δημιουργία και ότι, τέλος πάντων, ο σκοπός έχει μετατρέψει τα μέσα σε προκρούστειο κρεβάτι. Σαν να λέμε: αμάν ρε Κλοπ, αμάν.

Ο θεατής μπορεί να δυσφορήσει, ο σταρ ποτέ. Δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Να εκνευριστεί, ναι. Να ζητήσει την διαιτητική προστασία, βεβαίως. Άλλα όχι να καταθέσει τα όπλα. Ο Μέσι, σε αυτά τα 70 λεπτά ακούσιας φυλάκισής του μέσα σε σώματα που φορούσαν άσπρες φανέλες, δεν κατέβασε τη σημαία, δεν υπέστειλε τον παλμό των προσπαθειών του. Πάλι και πάλι ζητούσε την μπάλα. Έφτανε στο σημείο να ξεκινάει επιθέσεις από την άμυνα της Μπάρτσα μπας και ανοίξει τα στεγανά της Λίβερπουλ.

Ο Μέσι είναι σαν το έμβλημα του Παρισιού: κλυδωνίζεται, αλλά δεν βυθίζεται.

Ακόμη και μετά το γκολ του Σουάρες, ακόμη και τότε ο Κλοπ έζησε και πέθανε με το σύστημα που είχε επιλέξει εξαρχής. Να μην αφήσει τον Μέσι να πάρει όλη τη δόξα πάνω του. Όχι από προσωπικό γινάτι, είναι γνωστός ο θαυμασμός του Γερμανού προς τον Αργεντινό. όμως, όταν φτάνεις στο παραλίγο του τελικού στο Champions League δεν σκέφτεσαι συμπάθειες, αλλά το δέον.

Όπως ακριβώς το έγραψα: έζησε και πέθανε με τις ιδέες του. Διότι στα τελευταία 20 λεπτά ήρθε το πεπρωμένο και τον χτύπησε κατά πρόσωπο. Διότι αυτό που μισείς και φοβάσαι, αυτό είναι που έρχεται και σε βρίσκει. Ο Μέσι είναι σαν το έμβλημα του Παρισιού: κλυδωνίζεται, αλλά δεν βυθίζεται. Στα 31 του χρόνια έχει αποφασίσει να δείξει πως είναι ανώτερος του Ρονάλντο και ουδείς μπορεί να τον ακουμπήσει. Είναι lonely at the top.

O Κλοπ αγκαλιά με τον Μέσι. Δεν γίνεται να μην παραδεχθείς την ανωτερότητα του «δολοφόνου» σου (Photo by Chris Brunskill/Fantasista/Getty Images).

Το γκολ με ριμπάουντ που σημειώνει (το δεύτερο της ομάδας του), αλλά το ποιητικής έμπνευσης χτύπημα-φάουλ-γκολ (το τρίτο κατά σειρά), είναι βγαλμένα από ποδοσφαιρικό κεφάλι σπάνιας ομορφιάς. Δεν είναι πράγματα που μπορεί να τα κάνει ο καθένας. Ούτε καν λίγοι. Μόνο αυτός. Σε όποιον αρέσει ή δεν αρέσει. Μπορεί για κάποιους η Μπαρτσελόνα να είναι μισητή, έως και απεχθής.

Έχει το δικαίωμα να υποστηρίζει ο καθένας μας μια ομάδα έναντι άλλης. Αν αγαπάς, όμως, την μπάλα δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια στο προφανές. Ο Μέσι είναι η μαγεία προσωποποιημένη. Χωρίς αυτόν δεν υπάρχει θέαμα. Έχουμε άλλο άθλημα, άλλες σταθερές. Το δικό του τανγκό είναι που κάνει τις μέρες μας καλύτερες και τις νύχτες του Κλοπ εφιαλτικές. Ας πρόσεχε.

 

Διαβάστε ακόμα: Ο αποκλεισμός-χαστούκι του Ολυμπιακού έχει ονοματεπώνυμο: αδελφοί Αγγελόπουλοι.

 

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top