Το κράτος δεν είναι ασφαλιστική εταιρεία για τους έχοντες 
Προς συνδικαλιστή: Αποχαιρέτα την Ελλάδα που ήξερες 
Δεν ήρθε η ώρα για απολύσεις στο Δημόσιο; 
Χαζά κλισέ της Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου 
…Και το Όσκαρ αναισθησίας, πάει στον Φώτη Κουβέλη 
Βλέποντας live, να πλησιάζουν τα μικρόφωνα οι επίσημοι μετά το Eurogroup, ένιωσα, λες και εκδίδεται ιατρικό ανακοινωθέν για ασθενή στην εντατική… Photo Credit: EU Council
Με τη συμφωνία στο Eurogroup η χώρα μας μπαίνει σε μία νέα περίοδο περιπέτειας, που εξαρτάται από όλους μας. Σκέφτομαι ότι το βράδυ της Παασκευής 20/02 έβλεπα live, να πλησιάζουν τα μικρόφωνα οι Jeroen Dijsselbloem, Pierre Moscovici, και Klaus Reglingr. Σχεδόν ταυτόχρονα, οι ανταποκριτές των μεγάλων ειδησεογραφικών δικτύων έγραφαν «It’s done. For four months». Ενιωσα, λες και εκδίδεται ιατρικό ανακοινωθέν για ασθενή εντατικής. Μπορεί να “άναψαν” τα social media και οι αναλυτές, μπορεί να πήραμε «προκαταβολή εμπιστοσύνης», άλλοι λένε «ουφ, σωθήκαμε», άλλοι κάνουν καζούρα και άλλοι να νιώθουν προδομένοι. Εγώ νομίζω, ότι η χώρα μας μπαίνει σε μια πολύ πιο αβέβαιη περιπέτεια, που θα κρατήσει καιρό, επειδή θα έχουμε εμπρός μας χιλιάδες σενάρια και πολλά «αν» στα οποία πρέπει να απαντούμε με πράξεις.
Θα πείτε, περιπέτεια ως προς τι; Ως προς το ένα και μοναδικό ζητούμενο, για να τερματίσουμε την ύφεση: από χώρα που ζει με δανεικά και φόρους, να αρχίσουμε να αλλάζουμε, να στήνουμε θεσμούς, να κοντρολλάρουμε τα έξοδά μας, να παράγουμε, να εξάγουμε, να προσελκύουμε επενδύσεις, να έχουμε οργανικά έσοδα, ώστε να υπάρξουν δουλειές, να ανοίξουν ξανά εμπορικοί δρόμοι, να κινηθεί η πραγματική οικονομία, να δοθούν ευκαιρίες στα νιάτα, να μάθουμε εμπόριο και συνεργατική δράση.
Βλέποντας συνεχώς τον ξένο τύπο, η Kυβέρνηση προσπάθησε. Να δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα στην Ευρώπη των πολιτών, πίεσε όσο ήξερε, έμαθε τη λειτουργία θεσμών και οργάνων που δεν ήξερε πως λειτουργούν, έπαιξε το παιχνίδι των διαρροών Τύπου, και στο τελευταίο positioning paper είπε «take it or leave it» δια στόματος αντιπροέδρου. Ο Α. Τσίπρας επικοινωνούσε πια με τους Ευρωπαίους ηγέτες, ως μια διαδικασία πολιτικής, διπλωματικής ωρίμανσης και γνώσης (φανταστείτε ότι ο «Ολαντρέου» Φ. Ολάντ μας υποστήριξε, μετά τα όσα έχει ακούσει…). Τελικά πήγαμε σε καταρχήν συμφωνία, ενώ στην αντίληψη των Ευρωπαίων πολιτών, η Ελλάδα είναι καθυστερημένη χώρα, ένα απέραντο γραφειοκρατικό καθεστώς με το χέρι προτεταμένο. Δεν θα ξεχάσω όταν Σουηδός συνάδελφος με ρώτησε, γιατί πρέπει τελικά να πάω αστραπή Ελλάδα να ψηφίσω και δεν ψηφίζω Στοκχόλμη με το «νούμερό μου». Οταν του εξήγησα τη διαδικασία, μου είπε γελώντας «χαρτιά, χαρτιά ε, όπως στα 80s;».
Δεκάδες «Αν» είναι μπροστά μας, εγώ μέτρησα 66, που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αποσταθεροποιήσουν τη χώρα ως τα μέσα του 2015:
-Αν η χώρα θα παρουσιάσει τη Δευτέρα 23/02/15 πραγματικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, με στόχους, νούμερα, δράσεις.
-Αν το προτεινόμενο πρόγραμμα θα περιέχει περιορισμό σπατάλης και μετρήσιμα εφικτά έσοδα.
-Αν θα περιέχει σε ισορροπία περικοπές, αποκρατικοποιήσεις, κοινωνικές δράσεις, εξωστρέφεια.
-Αν με πιθανά γράψε-σβήσε θα ξεπεράσουμε το ορόσημο 28/02.
-Αν με νούμερα θα προκύπτει στο πρόγραμμα πάταξη φοροδιαφυγής και διαφθοράς, για έσοδα που θα χρειαστούν άμεσα, μέσα στους 4 μήνες!
-Αν θα συνεχίσει η κυβέρνηση να συζητά, να τηλεφωνεί ισορροπιστικά και ισότιμα με τους εταίρους μας σχετικά με το ποιές μεταρρυθμίσεις θέλουν εκείνοι και ποιές προτείνουμε εμείς.
-Αν τελικά το πρόγραμμα 4μηνων μεταρρυθμίσεων (με νούμερα…) εγκριθεί από ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ.
-Αν η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει εσωτερική αστάθεια για το πρόγραμμα.
-Αν τελικά παραμείνει ενωμένη η κυβέρνηση συνεργασίας ή θα δημιουργηθούν νέες κοινοβουλευτικές συμμαχίες.
-Αν δεν σκηνοθετήσουν οι πολιτικοί μας μετάθεση ευθυνών, με οσονούπω εκλογές ή δημοψήφισμα.
-Αν το πρόγραμμα τελικά θα εγκριθεί από την παρούσα Βουλή, και από ποιούς ως προϋπόθεση υλοποίησης δράσεων και εστιασμένης δουλειάς.
-Αν τα δημοκρατικά κόμματα θα τηρήσουν υπεύθυνη στάση με προτάσεις και θετικές υποδείξεις προς τη Κυβέρνηση.
-Αν τα δημοκρατικά κόμματα δεν «επενδύσουν» ξανά στον εσωτερικό διχασμό με εξεταστικές, κατηγορίες, παραπλάνηση, καθυστερήσεις.
-Αν στην πιθανή «αναστολή» υλοποίησης των εκλογικών εξαγγελλιών της Κυβέρνησης θα υπάρξουν εκτεταμένες απεργιακές αντιδράσεις με παράλυση της κρατικής λειτουργίας.
-Αν θα γίνει πάλι «του Συντάγματος» με το γεγονός ότι και οι νέες συμβάσεις θα είναι στο Αγγλικό δίκαιο ή αν θα χάσουμε κι άλλους μήνες συζητώντας το διεθνές πτωχευτικό δίκαιο (πεδίο δόξης στο facebook…)
-Αν θα συντονίζεται καθημερινά και αποτελεσματικά η νέα, σχετικά άπειρη με τη διοικητική λειτουργία, πολυπληθής, πολυ-ιδεολογική Κυβέρνηση.
-Αν θα εξηγηθεί με απλά λόγια στους πολίτες, ότι θα είμαστε σε μνημόνιο / συμβόλαιο / πρόγραμμα / σχέδιο, όσο: α) η Ελλάδα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς δανεικά (μέχρι να γίνει εξωστρεφής διεθνής τόπος οικονομικής δράσης), β) όσο δεν μπορούμε να δανειστούμε από τις διεθνείς αγορές μόνοι μας (αφερέγγυοι σήμερα), γ) όσο το κόστος της κρατικής λειτουργίας (σε όλους τους βαθμούς) ξεπερνά το οργανικό έσοδο της ιδιωτικής οικονομίας.
-Αν η κακόπιστη κριτική (ομάδων συμφερόντων) προς την πολιτική γενικώς δεν σταματήσει (με τόσο αρνητικό αντίκτυπο στα διεθνή μέσα ενημέρωσης), αφού οι Ευρωπαίοι το είπαν ξεκάθαρα: «We remain committed to provide adequate support to Greece until it has regained full market access».
-Αν το σύνολο του πολιτικού κόσμου απευθυνθεί ειλικρινά στους πολίτες, για να αντιληφθούν τους μύθους «Ευρωπαϊκός Νότος», «κακή Γερμανία», ώστε να καταλάβουν όλοι που βρισκόμαστε και να βοηθήσουν.
-Αν το ΥΠΕΞ θα αποκαθιστά καθημερινά τις σχέσεις με τις χώρες της ΕΕ.
-Αν κάθε δημόσιος παράγοντας συνεργαστεί ειλικρινά με τους «θεσμούς».
-Αν θα αρχίσουμε μαραθώνιο επαφών με όσο περισσότερες χώρες-μέλη του ΔΝΤ, όχι για να πάρουμε –στο τέλος αξιολόγησης– τα 7,2 δις αλλά για να ανοίξουμε επιτέλους εξαγωγικούς δρόμους.
-Αν θα αντιγράψει η Κυβέρνηση διεθνείς βέλτιστες πρακτικές οργάνωσης κράτους-υπηρεσιών-απόδοσης φόρων-εκπαίδευσης από γειτονικές χώρες.
-Αν κάποιος υπουργός δεν τινάξει την εμπιστοσύνη στον αέρα, με παροχές στο αδηφάγο δημόσιο – κάθε ευρώ θα μετράει…
-Αν δεν έχουμε ‘κόλπα’, όπως η επιχειρηθείσα σύμβαση επιδομάτων και κάλυψης δανείων συνδικαλιστικών φορέων της ΔΕΗ.
-Αν μέρος εξοικονομήσεων θα δίνεται με κριτήριο μόνο όσους έχουν πραγματική ανάγκη, για κοινωνική συνοχή.
-Αν θα υπάρξει σχεδιασμός (έστω μελέτη) για το ασφαλιστικό πρόβλημα και την τρύπα 5 δις, που με ευρώ ή άλλο νόμισμα η τρύπα παραμένει.
-Αν καθημερινά θα γίνεται μεγάλο παζάρι στην κυβέρνηση, ποιό (δήθεν) κοινωνικό αίτημα πρέπει να εξυπηρετηθεί πρώτο…
-Αν θα συνεχιστεί η πολυγνωμία κυβερνητικών στελεχών από τα TV πάνελς περί εξαγγελιών, ή αν θα πιάσουν πραγματική δουλειά. Υπάρχει έλλειμα εμπιστοσύνης προς την Ελλάδα, αποτρέπονται πιθανώς επενδυτές και η ανησυχία οδηγεί καταθέτες να σηκώνουν δις από τις τράπεζες.
-Αν θα εξαγγελθούν στοχευμένες αποκρατικοποιήσεις, που αποτελούν «κλείσιμο ματιού» σε διεθνείς επενδυτές.
-Αν ανατεθεί το έργο αποκατάστασης εικόνας-ευκαιριών-αγορών σε ομάδα ειδικών-επιμελητηρίων-κυβερνητικών με ένα συνεχές roadshow στην ιδιωτική οικονομία (σε Βόρεια Ευρώπη, Αμερική και Ασία που άρχισε να αναθερμαίνεται δυνατά η οικονομία δεν θέλουν να ακούσουν για Ελλάδα) σε εθνικό και ιδιωτικό επίπεδο επιχειρηματικών συνεργασιών – ως πότε θα ζούμε απομονωμένοι σε μύθους;
-Αν εκτός εξαγγελιών, οι συγκεκριμένες αποκρατικοποιήσεις θα κινηθούν γρήγορα, για να δώσουν θετική εικόνα και έσοδα έως τον Ιούνιο. Βεβαίως, αν δεν σταματήσουν οι όποιες προσπάθειες από «κινήματα», κόμματα, συνδικαλιστές, μέσα ενημέρωσης ή το twitter (!) …ή αν τελικά δεν ανακληθούν οι αποκρατικοποιήσεις που έγιναν 2013-14 (βλ. νέα χαμένα έσοδα) δημιουργώντας νέο αρνητικό word of mouth για τη χώρα.
-Αν οι πολίτες επιστρέψουν τελικά στις τράπεζες τουλάχιστον τα χρήματα που σήκωσαν Δεκέμβριο-Ιανουάριο, για να βοηθήσουν τη χώρα, την οικονομική δράση, και τη θετική αξιολόγηση των οικονομικών αγορών.
-Αν οι τράπεζες θα αντέξουν ως τα μισά του χρόνου τα 65+ δις «κόκκινα» δάνεια (χωρίς χαρίσματα) ή αν θα πρέπει να ενεργοποιηθεί ο ELA.
-Αν θα χρειαστεί η χώρα πιο σύντομα τα 10,9 δις που είναι στο EFSF μέχρι τη λήξη συμφωνίας τον Ιούνιο – θα είμαστε εντός προγράμματος για να μας τα δώσουν;
-Αν η κυβέρνηση που υπολόγιζε αυτά τα 10,9 δις (για παροχές) μπορεί να βρεί έσοδα από έξυπνες λύσεις.
-Αν για όποια αστοχία οδηγηθούμε στην επιβολή περιοριστικών μέτρων περί της κίνησης κεφαλαίων.
-Αν θα μπουν έκτακτοι φόροι στην ιδιωτική οικονομία με αποτέλεσμα την ανάσχεση δράσεων.
-Αν με την παρούσα «σφιχτή» τραπεζική κατάσταση θα δανείζονται οι υγιείς επιχειρήσεις.
-Αν η κυβέρνηση θα βοηθήσει στο επιχειρηματικό κλίμα με δράσεις, διάλογο, και σχετικά εφαρμόσιμα κίνητρα.
-Αν το πρόγραμμα θα προχωρά κάθε μήνα χωρίς τη βοήθεια των 1,9 δις τόκων και τα 7,2 δις ΔΝΤ που δεν πήραμε τώρα.
-Αν θα επισπευσθεί εσωτερικά ο συντονισμός απορρόφησης Ευρωπαϊκών προγραμμάτων που έχουν ήδη καθυστερήσει.
-Αν τα ΕΕ προγράμματα για τον τεχνολογικό εκσυγχρονισμό του κράτους υλοποιηθούν …χτες, ώστε να μειωθεί δραματικά το κόστος και αυξηθεί η ποιότητα ζωής και εξυπηρέτηση των πολιτών.
-Αν οι χρηματοδοτήσεις προγραμμάτων θα πάνε σε «συμφέροντα» ή χωρίς ενδιάμεσους σε προτάσεις που πραγματικά φέρνουν αποτελέσματα και όφελος για πολλούς.
-Αν δεν υπάρξουν πολιτικά καθοδηγούμενες εντάσεις, που θα παρεκλίνουν το πρόγραμμα από τους στόχους του, οπότε πάλι από το μηδέν.
-Αν η δημιουργία κανόνων και θεσμών στο χώρο των μέσων ενημέρωσης, ξεκαθαρίσει το τοπίο με διαφάνεια ή αν θα αρχίσουν οι γνωστές επιθέσεις κατά της κυβέρνησης και των κομμάτων.
-Αν η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής δεν καταργηθεί στην πράξη από συμφέροντα ή/και τους πολίτες.
-Αν πραγματικά στηθεί φορολογικός μηχανισμός, on-line, real-time σε κάθε συναλλαγή, κάθε ευρώ, κάθε λογαριασμό – σήμερα!
-Αν πραγματικά φορολογηθούν τα εισοδήματα που διαφεύγουν για να έχει έσοδα το κράτος και όχι παράλληλα να μειωθούν τα έσοδα (δύσκολη ισορροπία σε ένα κακομαθημένο λαό). Η δέσμευση στη συμφωνία του Eurogroup περιλαμβάνει την υποχρέωση να μην ληφθούν δημοσιονομικά μέτρα που θα μειώσουν τα έσοδα (πχ. δόσεις εφορίας) αλλά ούτε μέτρα που θα πλήξουν την ανάπτυξη (πχ. αύξηση κατώτατου μισθού) ή το τραπεζικό σύστημα (πχ. χάρισμα των κόκκινων δανείων).
-Αν σε περίπτωση αδυναμίας είσπραξης εσόδων, μπουν έκτακτοι φόροι εισοδήματος χωρίς αντικειμενικά οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια (δεν ξέρω πόσο γρήγορα στήνεται βάση δεδομένων, αλλά τη θέλουμε χθες…)
-Αν χωρίς δανεικά για 4 μήνες και με πιθανώς χαμηλά έσοδα (με την επικρατούσα φοροαποφυγή), θα βγει πέρα το κράτος (έντοκα γραμμάτια, δόσεις ΔΝΤ, μισθοί, λειτουργικά, συντάξεις);
-Αν ανοίξει το σύνολο των πανεπιστημίων μας στον κόσμο με προγράμματα μελετών, συνεργασιών, ανταλλαγών με στόχο την καινοτομία και την πρακτική εφαρμογή γνώσεων των βιομηχανιών και αγορών.
-Αν δεν καταλάβουν όλοι, ότι προτεραιότητα δεν έχει η επαναπρόσληψη καθαριστριών ΥΠΟΙΚ αλλά οι δράσεις στο εμπόριο, τις εξαγωγές, τις νεοφυείς επιχειρήσεις, τις υγιείς επιχειρήσεις και όπου υπάρχει διεθνής ανάπτυξη (τεχνολογία, τουρισμός, ενέργεια κλπ) για θέσεις εργασίας.
-Αν το πρόγραμμα θα υλοποιηθεί σωστά ως την αξιολόγηση 30/04/15, που είναι προϋπόθεση για να συζητηθεί νέο πρόγραμμα που χρειάζεται η Ελλάδα (αμ τι; τελειώσαμε;)
-Αν στο κρίσιμο ορόσημο του Απριλίου τα κόμματα δεν οδηγήσουν με «κόλπα» σε νέα εκλογική μάχη και αστάθεια που θα μας πάει πίσω, ή:
-Αν η ίδια η Κυβέρνηση έχει προσχεδιάσει ή επιθυμεί την μετάβαση στη δραχμή, λέγοντας κατά Απρίλιο μεριά, ή πιο νωρίς, κάτι του τύπου «δεν πάει άλλο υπό κηδεμονία, το κόστος ευρώ είναι βαρύ, αλλάζουμε», ή:
-Αν οι «θεσμοί» θεωρούν βέβαια την έξοδό μας από τη νομισματική ένωση και θα είναι ακόμη καλύτερα προετοιμασμένοι να τη διαχειριστούν, χωρίς να έχουν δώσει και δανεικά κι αγύριστα (1,9 + 7,2 + 8,6 δις).
-Αν στηρίξουν οι πολίτες την κυβέρνηση, κατανοώντας ότι παραμένουμε σε μνημόνιο (πείτε το όπως θέλετε), ότι θα υλοποιήσουμε ένα μίνι-μνημόνιο έως τον Απρίλιο και ετοιμαζόμαστε για νέο τον Ιούνιο. Και χωρίς να πάρει η χώρα ούτε ένα ευρώ, εμείς πρέπει να τα βρούμε!
-Αν οι θιασώτες του κόμματος-δραχμή, που έχουν ήδη τα λεφτά τους έξω είτε θα φορολογηθούν, είτε θα λειτουργήσουν θετικά ως πολίτες, είτε θα τροχοδρομούν αρνητικές εξελίξεις έναντια στο πολιτικό σύστημα…μέσω του λαουτζίκου βεβαίως-βεβαίως.
-Αν οι πολίτες γενικά τηρούν τις υποχρεώσεις τους, γνωρίζοντας ότι το επόμενο πρόγραμμα που χρειάζεται η χώρα, μετά την αξιολόγηση, είναι για χρηματοδότηση ομολόγων 8.7 δις που λήγουν Ιούλιο-Αύγουστο.
-Αν πολίτες και πολιτικοί δεν διαβάσουν με ΤΡΟΜΕΡΗ προσοχή τα στοιχεία της WSJ «για το πότε και σε ποιούς αποπληρώνεται το χρέος της Ελλάδας», ώστε όλοι να ξέρουμε πόσο δρόμο έχουμε και τι κορυφαίο λάθος κάναμε επί 30 χρόνια (ξεκοκκαλίσαμε το μέλλον των παιδιών μας). Και σε δραχμή να πάμε… υπάρχει το διεθνές δίκαιο…
-Αν κλείνοντας οριστικά το θέμα «κούρεμα χρέους» (βλ. ανακοίνωση Eurogroup: “The Greek authorities reiterate their unequivocal commitment to honour their financial obligations to all their creditors fully and timely.“) δεν δυναμιτίσουν τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις ακραίοι της πολιτικής, ζημιώνοντας κι άλλο την εικόνα της χώρας.
-Αν τελικά η κυβέρνηση εργαστεί με στόχους, με δράσεις, νοικοκυρεμένα για να επιτύχουμε τη διαφαινόμενη (αργότερα) προοπτική ελάφρυνσης εξυπηρέτησης του χρέους (ίσως κάποια περίοδο χάριτος, ίσως ακόμη πιο χαμηλά επιτόκια, ίσως χρονική μετάθεση). Αλλά για κάτι τέτοιο δεν λειτουργούν οι τακτικές «βρισίδι και φωνή» και «μονομερείς ενέργειες».
Σημείωση: όλοι αναγνωρίζουμε στις προσωπικές μας συζητήσεις περιοχές βελτίωσης ή κακές εμπειρίες από το κράτος, τις κλειστές αγορές, τα καρτέλ, προβλήματα στην εκπαίδευση, στο «κακό και ακριβό» σύστημα υγείας, για τη διαφθορά, τους ολιγάρχες που ωφελούνται, τη διεθνή μας θέση. Αυτές είναι οι μεταρρυθμίσεις-θεσμοί που πρέπει να γίνουν, για να προχωρήσουμε ως χώρα δημοκρατικά και ανταγωνιστικά. Από το 1990 καμία Βουλή δεν τις θέλει (ούτε οι πολίτες) και παρελκυστικά κωλλυσιεργούμε. Οι Ευρωπαίοι, οι επιχειρηματίες, και τα διεθνή επιμελητήρια το ξέρουν και για αυτό δεν προσελκύουμε επενδύσεις.
Με όλα αυτά τα «αν» και τις αβεβαιότητες που αντικειμενικά περιέχουν, νομίζω, δεν μπορεί κανείς να μένει εντελώς ήσυχος για τη χώρα, την κοινωνία, τις επιχειρήσεις, την οικογένεια, τα προσωπικά του θέματα. Το 2015 κινδυνεύει να χαθεί κι αυτό σε «νοικοκύρεμα», η ιδιωτική οικονομία φαίνεται ότι θα μείνει στάσιμη, αντί να ήταν μια χρονιά για εξωστρέφεια, εμπόριο, παραγωγή ιδεών, εκπαιδευση, και ανάπτυξη (η πιο συχνά κακοποιούμενη λέξη στη χώρα). Υπάρχει όμως ένα καλό μέσα σε όλα αυτά! Ελπίζω, ότι ωριμάζουμε ως υπεύθυνοι Πολίτες. Βλέπουμε, όσοι το βλέπουν, ότι η αλληλουχία διεθνών, οικονομικών, πολιτικών, κοινωνικών θεμάτων (έξω από τον μικρόκοσμό μας) …μας περιλαμβάνει και μας αφορά. Δεν είμαστε «οι απέναντι», αλλά ενεργοί παράγοντες μέσα στο παιχνίδι, που πρέπει να το διαβάζουμε, να το προβλέπουμε και να κάνουμε. Μαθαίνουμε ότι από την ανευθυνότητα της εύκολης μπουρδολογίας στα social media, η χώρα είμαστε εμείς όλοι και το τι κάνουμε κάθε μέρα. Και οι χώρες προχωρούν, όταν όλοι μαζί σκέφτονται, πειθαρχούν, και λειτουργούν για μεγαλύτερους σκοπούς από την «τσέπη μου», ή το «τι είχαμε, τι χάσαμε».
Εδώ και χρόνια ζούμε μαζί τα πολλά «αν», με χιλιάδες αστάθμητους παράγοντες. Υπάρχει όμως και μία αλήθεια : μόνο όταν ο καθένας από εμάς ηρεμήσει και με ωριμότητα σκεφτεί το ρόλο του σε αυτό το διαρκώς ευμετάβλητο σκηνικό, θα ελπίζουμε σε καλύτερα πράγματα στην Ελλάδα. Είναι μια ακόμη ιστορική ευκαιρία που μας δίνεται, να σταματήσουμε να απαιτούμε διαρκώς, ό,τι συνωμοσιολογικά πιστεύουμε ότι μας οφείλεται από τον υπόλοιπο κόσμο, και να συνειδητοποιήσουμε τι πρέπει να κάνουμε. Για μια ακόμη φορά…. ως πότε;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
