Σεξουαλικές επιθέσεις: να εμπιστευτούμε τη δικαιοσύνη;

Το 2018 οι αστυνομικοί πέρασαν χειροπέδες στον Μπιλ Κόσμπι. Τώρα του τις βγάζουν (Φωτογραφία: Matt Slocum, Associated Press).

Η είδηση έπεσε σαν βόμβα στις ΗΠΑ. Ο γνωστός ηθοποιός Μπιλ Κόσμπι αποφυλακίστηκε την Τετάρτη όπως επιβεβαίωσαν οι αρχές της Πενσιλβάνια. Είχε προηγηθεί η απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου της πολιτείας που ακύρωσε την καταδίκη του από το 2018 για σωρεία σεξουαλικών επιθέσεων σε γυναίκες.

Ο 83χρονος ηθοποιός είχε περάσει τότε το κατώφλι των φυλακών αναμένοντας την τελική απόφαση για την υπόθεσή του. Η αντίδραση των γυναικών που τον είχαν κατηγορήσει ευθέως, ήταν θυμωμένη και οργισμένη. Η ηθοποιός Amber Tamblyn έγραψε στο Twitter: «Είμαι θυμωμένη με το άκουσμα της είδησης. Ντροπή για την απόφαση του δικαστηρίου».

Η αρθρογράφος, E Jean Carroll συμπλήρωσε: «Να γιατί οι γυναίκες δεν βγαίνουν να μιλήσουν». Η ίδια, πάντως, δεν δίστασε να κατονομάσει τον Ντόναλντ Τραμπ ότι αποπειράθηκε να τη βιάσει. Και εδώ, ακριβώς, μπαίνουμε στο κρίσιμο ζήτημα της υπόθεσης.

Τα λαϊκά δικαστήρια δεν έχουν καμία σχέση με την απονομή της δικαιοσύνης σε ένα ευνομούμενο κράτος. Τις ποινές ή τις αθωωτικές αποφάσεις τις εκδίδουν τα «κανονικά» δικαστήρια. Από την άλλη, το λεγόμενο κοινό περί δικαίου αίσθημα είναι μέρος της δημόσιας συζήτησης, επομένως δεν γίνεται να παρασιωπηθεί.

Το δικαστήριο της Πενσιλβάνια άκουσε 50 γυναίκες να καταθέτουν με πόνο ψυχής στο δικαστήριο πώς και με ποιο τρόπο ο Μπιλ Κόσμπι προσπάθησε να τις εκμεταλλευτεί σεξουαλικά δίχως τη θέλησή τους. Κι όμως, δεν πείστηκε για την ενοχή του. Να έχουμε να κάνουμε με μια κλασική κακοδικία ή έστω για πλημμελή άσκηση των καθηκόντων των μελών του δικαστηρίου;

Το θέμα είναι το εξής: πώς η κοινωνία, εμείς όλοι, μπορούμε να πείσουμε τις γυναίκες που έχουν δεχθεί σεξουαλική επίθεση να καταθέσουν εις βάρος του θύτη τους; Πώς τις οχυρώνουμε ότι η καταγραφή της περίπτωσής τους δεν θα πέσει στα αζήτητα;

Με τα θύματα του ελληνικού #MeToo να αυξάνονται, ολοένα και περισσότερο περνάει από το μυαλό πολλών (ευλόγως, πολλών γυναικών) ότι σχεδόν όλες οι πολύκροτες υποθέσεις να παραπεμφθούν στις καλένδες ή οι κατηγορούμενοι θα πέσουν στα μαλακά.

Με τη βραδύτητα, δε, που εκδικάζονται οι υποθέσεις στη χώρα μας, ενδέχεται όταν θα οδηγηθούν οι φερόμενοι ως θύτες στην ακροαματική διαδικασία να έχει ξεχαστεί εντελώς τι έκαναν. Θα πει κανείς, το δικαστήριο δεν πρέπει να ξεχνάει ποτέ. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι βλέπει πάντα καθαρά.

Υπάρχει το τεκμήριο της αθωότητας για έναν κατηγορούμενο; Σαφώς και ναι. Είναι μέρος του νομικού πολιτισμού μας. Κανείς δεν θεωρείται ένοχος μέχρι να τελεσιδικήσει μια δίκη. Όμως, γίνεται να έχουν συνωμοτήσει 50 γυναίκες εις βάρος ενός άντρα; Με τι κίνητρο; Με ποιο σκοπό;

Στα δικά μας, υπάρχουν γυναίκες -επώνυμες ή λιγότερο γνωστές, δεν έχει σημασία αυτό- που έχουν μιλήσει για συγκεκριμένους άντρες και τις «πρακτικές» τους; Κι αυτές έκαναν «κόμμα» εις βάρος τους; Για να αποκομίσουν ποιο όφελος;

Το γεγονός ότι έχουν υπάρξει φωνές -δημόσια μάλιστα- που άλλοτε με υπόγειο κι άλλοτε με συγκεκαλυμμένο τρόπο προσπαθούν να εμφανίσουν τον «Μπάμπη» των Γλυκών Νερών ως θύμα μιας ατυχούς συγκυρίας και να τον κάνουν μέρος ενός στρεβλού (έως παρανοϊκού) life style, δείχνει πως οι αντοχές της κοινωνίας σε τέτοιου είδους εγκλήματα δεν είναι πάντα ισχυρή.

Αρα, πώς περιμένουμε μια γυναίκα που έχει υποστεί τα πάνδεινα να βγει να μιλήσει, να καταγγείλει, να πετάξει από πάνω της το βάρος που κουβαλάει και να είναι σίγουρη πως θα εισακουστεί; Μάλλον, δεν πρέπει να το περιμένουμε.

Η αμερικανίδα κωμικός Rosie O’Donell, θύμα κι αυτή του Κόσμπι, είπε μετά την αθώωσή του: «Προφανώς και 70 γυναίκες δεν θα ήταν αρκετές. Αντε γαμήσου, Μπιλ». Μόνο που με το θυμό ως όπλο δεν λύνεται ο γόρδιος δεσμός των σεξουαλικών υποθέσεων. Είναι κατανοητός από την ανθρώπινη πλευρά, αλλά αντιπαραγωγικός στο επίπεδο των ποινών.

Διαβάστε ακόμα: 30 χρόνια «Θέλμα & Λουίζ» – ένας προάγγελος του #MeToo.

TAGS :
#metoo σεξουαλική βία σεξουαλική παρενόχληση

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook