Μπορεί οι ανεπίληπτοι κανόνες της πολιτικής ορθότητας να προσπαθούν να διορθώσουν ακόμη και την εκ φύσεως «μουντζουρωμένη» φύση του ανθρώπου, ωστόσο, δεν μπορούν να εκριζώσουν την αταβατιστική του φύση.
Ενδέχεται να μην θέλουμε να το παραδεχθούμε, είναι κι ο πολιτισμός που αμύνεται, αλλά ο άντρας ήταν και θα είναι πάντα ένας κυνηγός. Η ουσιώδης διαφορά του είναι ότι πλέον δεν κυνηγάει το θήραμα για να τραφεί (τι στο καλό, έχουμε φύγει από τις σπηλιές), αλλά το κάνει για τις ανάγκες του βασικού του ενστίκτου. Αυτό δεν τον μετατρέπει (αυτομάτως) σε ισχυρότερο ή πιο επιδέξιο από τις γυναίκες που κρατούν για τους εαυτούς τους τη θέση του θηράματος (εντάξει, όχι όλες πια).
Το βασικό role play στην ερωτική ζωή των δύο φύλων, παρά τις όποιες επαναστάσεις έχουν επισυμβεί τις προηγούμενες δεκαετίες, εν πολλοίς δεν έχει αλλάξει. Πάντα περιμένεις από τον άντρα να κάνει το πρώτο βήμα και τη γυναίκα να αντιδράσει θετικά ή αρνητικά. Τι γίνεται, όμως, όταν ο άντρας ξεπεράσει τα εσκαμμένα και προσπαθήσει να επιβληθεί ή να υφαρπάξει τη συναίνεση της γυναίκας;
Έχουν περάσει ήδη δύο χρόνια από το κίνημα #MeΤoo που συντάραξε τα ενδότερα του Χόλιγουντ (κι όχι μόνο), έβγαλε στο… κλαρί τον Χάρβεϊ Γουάινσταϊν (κι όχι μόνο) και γενικώς έθεσε στο κέντρο του ενδιαφέροντος το υπαρκτό θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης που έχουν υποστεί κάμποσες γυναίκες. Προφανώς από εκείνες τις αποκαλύψεις προέκυψαν κάποια θετικά βήματα, αλλά και κάποιες παράπλευρες απώλειες που δεν γίνεται να μην τις δούμε στην πραγματική ζωή.
Είναι πρόδηλο πως υπάρχουν -και δυστυχώς θα συνεχίσουν να υπάρχουν- γυναίκες που όχι μόνο δέχονται το στενό μαρκάρισμα ενός άντρα, αλλά πειθαναγκάζονται να υποκύψουν στις ορέξεις του υπό το κράτος του φόβου. Όσο για εκείνες που καταφέρνουν να αποκρούσουν την επίθεση, ο κίνδυνος να βγουν κατηγορούμενες είναι πάντα υπαρκτός. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει ότι πρέπει τα στόματα να μην μένουν κλειστά. Οφείλουμε να δούμε την αλήθεια κατάματα: ναι, υπάρχουν γυναίκες που έχουν πάνω τους μαρκαρισμένο το άγριο χνάρι ενός άντρα. Είναι κάτι που πρέπει να το κατανοήσουμε και να το καταπολεμήσουμε.
Είναι, όμως, όλοι οι άντρες το ίδιο; Η επιστολή που είχαν υπογράψει 100 γαλλίδες ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνιδες και συγγραφείς (ανάμεσά τους και η Κατρίν Ντενέβ), τον Ιανουάριο του 2018, έθετε ένα άλλο ζήτημα: την δαιμονοποίηση του συνόλου των ανδρών και την απαρχή ενός κυνηγιού μαγισσών όπου θα είναι καταδικασμένο ακόμη και το ελάχιστο ψήγμα φλερτ που μπορεί να κάνει ένας άντρας σε μια γυναίκα.
Σε ακραίες καταστάσεις ή, τέλος πάντων, σε μη κανονικές, εύκολα μπορείς να εκτραπείς σε γενικότερες και συλλήβδην κατηγοριοποιήσεις. Τη δεκαετία του ’80, οι άντρες βρέθηκαν σε αμυντική θέση λόγω των φεμινιστριών που τότε είχαν αρχίσει να ορθώνουν το ανάστημά τους. Αίφνης, όλες οι γυναίκες φάνταζαν στα μάτια των ανδρών σαν αμαζόνες που πάνε να εκπορθήσουν το αρσενικό κάστρο.
Αντιστοίχως, τώρα οι άντρες χάνουν εξαρχής το άλλοθι της άδολης προσέγγισης μιας γυναίκας. Εξαρχής και άνευ απολογίας θεωρούνται οιωνοί βιαστές, καταπατητές και βασανιστές της γυναικείας φύσης. Είναι φανερό πως το #MeToo, όπως και κάθε κίνημα, έθεσε κάποια ζητήματα που οι σύγχρονες κοινωνίες πρέπει να μάθουν να συζητούν ανοιχτά, αλλά έριξε και κάμποση λάσπη στον ανεμιστήρα.
Κανένας δεν είναι ίδιος με τον άλλον: είτε είναι άντρας είτε γυναίκα. Δεν είμαστε όλοι σαν τον Γουάινσταϊν. Μπορεί τα σκανδαλοθηρικά περιοδικά να ψάχνουν και την υποπερίπτωση της υποπερίπτωσης για να βγάλουν θέμα και να αναζητούν το επόμενο σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποποίησης, αλλά στην πραγματική ζωή υπάρχουν και άντρες που ασκούν έλξη σε γυναίκες με ήρεμο και πειστικό τρόπο. Που δεν επιδιώκουν να υφαρπάξουν τους χυμούς τους, που δεν θεωρούν ότι το ερωτικό παιχνίδι είναι σύμφυτο με τη σωματική και ψυχολογική βία και που δεν επιδιώκουν να γίνουν αιμοδιψείς πολεμιστές μπρος σε άμαχο πληθυσμό.
Είναι πραγματικά άχαρο να διαλύεται σε κομμάτια η ερωτική μυθολογία (με κοίταξες, σε κοίταξα, άγγιξα λίγο την άκρη της μπλούζας σου, τυχαία έπιασες το χέρι μου κλπ), αυτή που ευθύνεται για την προσέγγιση των ανθρώπων και να μετατρέπεται σε διαρκές δικαστήριο όπου δεν καταδικάζονται μόνο οι πράξεις, αλλά ακόμη και οι υπόνοιες πράξεων (ου μην και οι προθέσεις).
Εχω την αίσθηση πως ο χρόνος λειτουργεί καταλυτικά σε τέτοιες καταστάσεις και κάποια στιγμή αντιλαμβανόμαστε πως σε όλα τα πράγματα υπάρχει ένα μέτρο. Ηδη το κίνημα #MeToo δεν είναι το ίδιο όπως πριν από δύο χρόνια. Οι αποκαλύψεις λειτούργησαν στην αρχή ως ατμομηχανή, αλλά πλέον, περισσότεροι υποψιασμένοι, αρχίζουμε να κατανοούμε πως η ζωή προχωράει με τις εξαιρέσεις της, αλλά και τους απαράβατους κανόνες της.
Μπορεί να φανταστεί κανείς μια ζωή με το φλερτ να εξοβελίζεται; Γίνεται να νοηθεί σχέση ανάμεσα στα δύο φύλα δίχως το εκατέρωθεν παιχνίδι; Ναι φυσικά και πρέπει να υπάρχει αμοιβαία συναίνεση και όχι επιβολή. Εκτός και φτάσουμε στο σημείο να κυκλοφορούμε με πανοπλία και πλακάτ που θα αναγράφουν το απαγορευτικό «μην αγγίζετε».
Διαβάστε ακόμα: Άσε κάτω τα likes μου.