Ξεσήκωσε αντιδράσεις για το ανέμπνευστο σχέδιο του, για το υψηλό του κόστος (30.000 ευρώ) και για την απευθείας ανάθεσή του, χωρίς διαγωνισμό. Πολλοί σχολίασαν ότι θυμίζει το λογότυπο μΤorrent (τεχνολογία για file sharing).
Χωρίς να μπορώ να το αποδείξω, τολμώ να αναρωτηθώ αν το λογότυπο του μετρό Θεσσαλονίκης είχε έμπνευση το λογότυπο της RATP, που είναι ο ενιαίος φορέας συγκοινωνιών (λεωφορείο, τραμ και φυσικά μετρό) για την πόλη των Παρισίων.
Είναι λογικό οι «δικοί μας» γραφίστες να γκούγκλαραν τα λογότυπα των μετρό άλλων πόλεων και επειδή κάθε τί γαλλικό μας θέλγει, να σταμάτησαν σε αυτό. Αν δεν ήθελαν να το αντιγράψουν, δεν έπρεπε να το διαφοροποιήσουν ακόμα περισσότερο;
Έστω ο εποπτικός φορέας που ενέκρινε το σχέδιο, δεν μπορούσε να τσεκάρει ότι δεν θυμίζει κάποιο άλλο μετρό; Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι το μετρό των Παρισίων είναι μαζί με το Underground του Λονδίνου και το Subway της Νέας Υόρκης, οι πιο γνωστοί υπόγειοι σιδηρόδρομοι στον κόσμο -πραγματικά κομμάτια της ποπ κουλτούρας.
Η ιδιοφυΐα του γαλλικού λογοτύπου είναι ότι η «πινελιά» μέσα στον κύκλο αντιπροσωπεύει ταυτόχρονα τον Σηκουάνα αλλά και ένα θελκτικό γυναικείο προφίλ. Σαν να προσωποποιείται το ποτάμι, η ζωντανή αρτηρία της πόλης, και να συμβολίζει όχι τόσο ένα δίκτυο σταθμών αλλά έναν συλλογικό παλμό και μια ροή.
Σε εμάς πάλι το μ δεν συμβολίζει κάτι, είναι απλά το πρώτο γράμμα της λέξης μετρό. (Που, ειρήσθω εν παρωδώ, είναι κι αυτή γαλλικό λεκτικό αντιδάνειο αφού το μητροπολιτικό έγινε metropolitain και στη συνέχεια metro από τους γάλλους. Αρα ο μητροπολιτικός μας υπόγειος σιδηρόδρομος θα μπορούσε να λέγεται… μητρό).
Αν παρατηρήσετε το παριζιάνικο λογότυπο, μοιάζει και λίγο με ένα πεζό καλλιγραφικό m που ξεδιπλώνεται. Λέτε και αυτό το στοιχείο να ενέπνευσε το δικό μας λογότυπο;
Πάντως η εγγραφή ενός σχήματος ελαφρώς καλλιγραφικού σε έναν κύκλο με αυτόν τον τρόπο και αυτές τις αναλογίες (και αυτό το κενό στον κύκλο εκεί που πατάει το μ και ο σηκουάνας – προφίλ), μου φαίνονται κονσεπτικά πολύ κοντινά. Άλλωστε μετρό είναι το ένα, μετρό και το άλλο. Πως να μην πάει ο νους στο πονηρό;
Αν ισχύει, δεν θα είναι η πρώτη φορά που αντιγράφουμε ένα ξένο κόνσεπτ, ούτε η πρώτη φορά που το κάνουμε άτεχνα. Και το χρυσοπληρώνουμε.