Σε μια εκλογή χωρίς σασπένς, μιας κι ήταν ο μόνος υποψήφιος για τη διαδοχή, ο Miguel Díaz-Canel εξελέγη νέος Πρόεδρος της Κούβας με 99,83% ψήφους από την Εθνοσυνέλευση. (Εικονογράφηση: Marco Ruiz / Miami Herald)

Στην Κούβα, για πρώτη φορά μετά το 1959, ο Πρόεδρος δεν θα ονομάζεται Κάστρο. Μετά τον Φιντέλ (στην εξουσία ως το 2006), μετά τον αδελφό του, ήρθε η σειρά του Miguel Díaz-Canel να πάρει τα ηνία της χώρας. Δεξί χέρι του Ραούλ Κάστρο, εξελέγη στις 19 Απριλίου με 99,83% ψήφους από την Εθνοσυνέλευση για μια 5ετία: μια εκλογή χωρίς σασπένς μιας κι ήταν ο μόνος υποψήφιος για τη διαδοχή.

Η αλλαγή είχε ήδη προαναγγελθεί από το 2013. Ο Ραούλ Κάστρο βάδιζε ολοταχώς προς τα 82 του χρόνια και το θεώρησε «καθήκον» του. Εκείνη τη χρονιά, ανέθεσε στον Miguel Díaz-Canel την Αντιπροεδρία, κάνοντάς τον το Νο 2 του καθεστώτος. Μια επιλογή που όχι μόνο φωτογράφιζε τις εξελίξεις, αλλά εξέπληττε επίσης, γιατί επρόκειτο για κάποιον που δεν έζησε την κουβανική επανάσταση: έναν άνθρωπο που είδε το φως το 1960 και προερχόταν απ’ την κοινωνία των πολιτών. Ωστόσο, πέρα από την αλλαγή σκυτάλης και γενιάς, προϋπόθεση ήταν ο νέος Πρόεδρος να μην επιφέρει καμιά σε βάθος αλλαγή κατεύθυνσης.

Για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια, ο νέος Κουβανός Πρόεδρος δεν θα φορά τη στρατιωτική στολή, αλλά την guayabera, το αγαπημένο βαμβακερό πουκάμισο του νησιού. Χώρια ότι έχει αδυναμία στα τζηνς και τα tablets.

Και ο Miguel Díaz-Canel είναι ένα καθαρό προϊόν του «καστρισμού». Ανέβηκε ένα-ένα τα σκαλιά της ιεραρχίας στο κομουνιστικό κόμμα, προτού βρεθεί στις υψηλότερες θέσεις τις εξουσίας. Μια διακριτική διαδρομή σε αργούς ρυθμούς, αλλά χωρίς ποτέ να βγει εκτός των ηγετικών κύκλων. Άλλα ηγετικά πρόσωπα της γενιάς του, όπως ο πρώην αντιπρόεδρος Carlos Lage ή οι παλιοί υπουργοί Roberto Robaina και Felipe Perez Roque είχαν καριέρες πιο θεαματικές, σε σημείο να θεωρούνται δελφίνοι, αλλά η έλλειψη σύνεσης τους έκανε να χάσουν την εύνοια της ηγεσίας.

Το 1994, ο νεαρός ηλεκτρονικός μηχανικός και καθηγητής πανεπιστημίου γίνεται Γραμματέας του κομουνιστικού κόμματος στην επαρχία της Σάντα Κλάρα όπου γεννήθηκε. Η πολιτική του καριέρα επιταχύνεται το 2009, όταν αναλαμβάνει Υπουργός Παιδείας. Σε σημείο ο Ραούλ Κάστρο να δηλώσει: «Δεν πρόκειται ούτε για κάποιον τυχαίο ούτε για κάποιον παρείσακτο». Η αψεγάδιαστη αυτή διαδρομή συνεπώς θα ανταμειφθεί. Μόνο που για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια, ο νέος Κουβανός Πρόεδρος με το μαλλί αλατοπίπερο και το διαπεραστικό βλέμμα δεν θα φορά την πράσινη στρατιωτική στολή, αλλά την guayabera, το αγαπημένο βαμβακερό πουκάμισο του νησιού. Χώρια ότι έχει αδυναμία στα τζηνς, τα tablets και τα παιδιά, αφού έχει δύο.

Τι κι αν είναι 58 ετών και δεν φοράει στρατιωτική στολή; Ο Miguel Díaz-Canel είναι το αγαπημένο παιδί του Raúl Castro και ένα καθαρό προϊόν του «καστρισμού». (Φωτογραφία: AFP Adalberto Roque / Pool / Getty Images / Ideal Image)

Ωστόσο, οι Κουβανοί δεν περιμένουν καμιά σπουδαία αλλαγή. Μπορεί να δίνει μια πιο μοντέρνα εικόνα, υποστηρίζοντας -υποτίθεται- το άνοιγμα της χώρας στο Ίντερνετ και σε έναν Τύπο πιο κριτικό απέναντι στο καθεστώς, αλλά θεωρούν ότι στην πραγματικότητα η όλη φάση είναι καθαρά θέμα εντυπώσεων. Στους δημοσιογραφικούς κύκλους ψιθυρίζεται πως δεν διαθέτει τα απαραίτητα ηγετικά χαρίσματα ούτε την ισχύ, ώστε να κάνει τις αλλαγές που χρειάζεται πραγματικά η κοινωνία. Διότι, όταν ο Ραούλ Κάστρο εγκαταλείψει τον προεδρικό θώκο, θα παραμείνει επικεφαλής του κομουνιστικού κόμματος ως το 2021. Οπότε η εξουσία θα μοιράζεται.

Εντωμεταξύ, δεν είναι εύκολο να αποκρυπτογραφηθεί η προσωπικότητα του νέου Προέδρου. Θεωρείται μια μάλλον αινιγματική φυσιογνωμία. Προσηνής μεν, αλλά που σπάνια χαμογελάει, με μέτριες ρητορικές ικανότητες. Από τότε που ανέλαβε Α΄Αντιπρόεδρος, έχει κάνει ελάχιστες δημόσιες εμφανίσεις και σπάνια δίνει συνεντεύξεις. Λίγες φορές έχει πάρει μέρος σε σημαντικές εκδηλώσεις που οργανώθηκαν στην Κούβα ή στο εξωτερικό. Κι όποτε το έκανε, φρόντιζε να είναι εξαιρετικά διακριτικός στις τοποθετήσεις του. Υπάρχει περίπτωση ο Miguel Díaz-Canel να επιχειρήσει το δημοκρατικό άνοιγμα που όλοι περιμένουν και να προχωρήσει στις διστακτικές μέχρι τώρα αλλαγές στο μοντέλο μιας οικονομίας κατά 80% κρατικοποιημένης; Προς το παρόν, μοιάζει πολύ αμφίβολο.

 

Διαβάστε ακόμα: Το κλαμπ των μονοκρατόρων του 21ου αιώνα

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top