Μισθολογική στρέβλωση και «Αντουανέτες»

Είναι άλλο η μη-ποινικοποίηση της πολιτικής πράξης (κάτι που καταργήθηκε με την παραπομπή Παπακωνσταντίνου, αλλά υπερίσχυσε στη μη-παραπομπή Βενιζέλου εχθές), και άλλο η δημιουργία συνθηκών πολιτειακής «Αντουανέτας» για όποιον επιλέγει ή χρειάζεται η «παρέα» για να συνεχίσει αμέριμνη. Credit: City Kane/Flickr

Η Δημοκρατία μας είναι ελαττωματική· να το παραδεχτούμε κάποια στιγμή αν είναι να τη βελτιώσουμε. Μακριά από εμάς οι ανοησίες περί χούντας και συνθημάτων τύπου «η Χούντα δεν τελείωσε το ‘73» που δίνουν άλλοθι σε όποιον δεν θέλει να αλλάξει τίποτα.

Με συνεχή και αδιάλειπτη προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού δεκαετιών, χτίσαμε ένα σύστημα όπου ευνοείται η «παρέα» στην κάθε διακυβέρνηση (και αντιπολίτευση). Ο καθένας, μαζί με τους «δικούς του» εντός και γύρω από τη δημόσια διοίκηση, έκανε παιχνίδι στο όνομα της ομάδας του.

Αυτό είναι η πολιτική, ίσως, αλλά εδώ διαλύσαμε κάθε θεσμό που έβαζε όρια σε αυτό το παιχνίδι. Φαίνεται εκ του αποτελέσματος, τόσο σε θεσμικά ζητήματα όσο και οικονομικά αποτελέσματα· χρεοκοπημένη χώρα, χωρίς λειτουργικό μηχανισμό για να αντεπεξέλθει στα φαινόμενα της κρίσης, και να ανακάμψει συντεταγμένα παρά την υψηλή κρατική δαπάνη που συντηρείται ακόμα και σήμερα, ελέω φορολογίας των αμνών.

Αυτή η πορεία έχει διαμορφώσει συνειδήσεις, τόσο σε όσους μετέχουν της πολιτικής, όσο και σε όσους τους ψηφίζουν. «Αυτή είναι η Ελλάδα» παραδέχτηκε κάποτε ο κ. Σημίτης στην Βουλή· χειροκροτήθηκε, και το σύστημα συνέχισε να βουτάει δάχτυλα, χέρια και πόδια στο μέλι. Το αποδεχτήκαμε, το αφήσαμε να διαμορφώσει πρόσωπα, κόμματα, θεσμικά όργανα, νόμους, επιχειρηματίες και εν τέλει το σύνολο της χώρας.

Βασικό στοιχείο σε αυτή την άθλια λειτουργία είναι η αποσύνδεση της πράξης από το αποτέλεσμα, με διαφορετικές προφάσεις κάθε φορά. Ενδεικτικότερο παράδειγμα όλων, που το απορρίψαμε ως λαϊκιστικό, είναι οι αμοιβές του πολιτικού προσωπικού. Στα υψηλά κλιμάκια υπήρχε μέχρι πρόσφατα ένα πέπλο μυστηρίου για τις πραγματικές απολαβές των βουλευτών, μέχρι που έφερε η Χρυσή Αυγή τα extraits στην Βουλή.

Η δικαιοσύνη, ως ανώτατη κρατική αρχή, εξασφάλισε νομοθετικά τη σύνδεση της δικής της μισθοδοσίας στη βουλευτική αποζημίωση. Από κει και κάτω διαμορφώθηκε ένα οριζόντιο κλιμάκιο χωρίς κριτήρια, ανοίγοντας έτσι την πόρτα σε αδιαφανείς «διορθώσεις» και εξαιρέσεις, ενώ παράλληλα χτίστηκε ένα δίκτυο οργανισμών και θέσεων ευθύνης για να τακτοποιηθούν οι φίλοι του πολιτικού συστήματος. Τα ίδια έγιναν και στις ΔΕΚΟ, τις κρατικές τράπεζες, και όπου αλλού είχε πρόσβαση το πολιτικό προσωπικό, συμπεριλαμβανομένων των κρατικοδίαιτων «επιχειρηματιών» που συχνά σίτισαν στις επιχειρήσεις τους ανίκανους κομματικούς φίλους μέχρι να «αξιοποιηθούν» σε κάποια θέση, να αναγορευθούν σε μεγαλο-συνδικαλιστές, και να καταλήξουν σε βουλευτικό έδρανο, ακόμα και κυβερνητικό πόστο.

Αυτή η ιστορία συνεχίζεται στην Ελλάδα της κρίσης. Μετά το διάλειμμα της διετίας 2009 – 2011, και τις αλλαγές που επιχειρήθηκαν σε εκείνο το διάστημα χωρίς να εξηγηθούν στο λαό ούτως ώστε να κερδηθεί η μονιμότητά τους, το σύστημα επανέρχεται για να «διορθώσει» τις διορθώσεις.

Τρανό παράδειγμα, είναι η πρόσφατη απόφαση του Μισθοδικείου που έκρινε πως πρέπει να ανέβουν πάλι οι αμοιβές του δικαστικού σώματος, κάτι το οποίο θα επιφέρει και νέα αύξηση στις βουλευτικές αποζημιώσεις. Να θυμίσουμε ότι εν μέσω κορύφωσης της κρίσης, οι δικαστές βρισκόντουσαν σε λευκή απεργία (απαγορεύεται η απεργία στους δικαστικούς) με αίτημα να μη μειωθεί η αμοιβή τους με το υπόλοιπο δημόσιο, πρωτοστατούντος τότε των παράνομων κινητοποιήσεων του σημερινού Υπουργού Δικαιοσύνης.

«Money makes the world go round» έλεγε το τραγουδάκι, και είναι αληθές. Ήρθε η ώρα να αποτυπωθούν στις αμοιβές των κρατικών λειτουργών κάθε βαθμίδας οι προθέσεις μας, ξεκινώντας από τις αμοιβές των υπουργών που σήμερα είναι μικρότερες από το μισό της βουλευτικής αποζημίωσης. Έτσι, ο κ. Στουρνάρας λαμβάνει κάτι λιγότερο από 4,000€ μηνιαίως, όταν ένας βουλευτής σαν τον κ. Ταμήλο λαμβάνει κατ’ ελάχιστον 8,500€.

Σε μια χώρα με βασικό μισθό τα 575€, τα δεκαπενταπλάσια 8,500€ (συν φοροαπαλλαγές και ατέλειες) για τον κ. Ταμήλο είναι λόγος εξέγερσης. Λυπάμαι, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Η προσαρμογή των αμοιβών των βουλευτών θα τους επανασυνδέσει με την κοινωνία, και αυτό ίσως να τους βοηθήσει να αποκοπούν σε κάποιο βαθμό από τις «παρέες» που λέγαμε παραπάνω, και να σκύψουν με διαφορετικό τρόπο και αυξημένη εγρήγορση πάνω από τα προβλήματα της κοινωνίας αφού θα μοιράζονται τις κακουχίες της κρίσης μαζί της…

Το επιχείρημα περί αποσύνδεσης του πολιτικού από τις αποφάσεις του δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση την αποκοπή του από την υφιστάμενη πραγματικότητα, ή αυτή που θα διαμορφωθεί κατόπιν των αποφάσεων του. Είναι άλλο η μη-ποινικοποίηση της πολιτικής πράξης (κάτι που καταργήθηκε με την παραπομπή Παπακωνσταντίνου, αλλά υπερίσχυσε στη μη-παραπομπή Βενιζέλου εχθές), και άλλο η δημιουργία συνθηκών πολιτειακής «Αντουανέτας» για όποιον επιλέγει ή χρειάζεται η «παρέα» για να συνεχίσει αμέριμνη.

Στα χαμηλότερα κλιμάκια συμβαίνουν τα ίδια, χάριν «οριζόντιας» ανοησίας. Παρακαλώ να μας εξηγήσει κάποιος πώς είναι δυνατόν να λαμβάνει κάποιος για γραμματειακή υποστήριξη στη Βουλή 50% περισσότερα από ένα οικονομικό διευθυντή ενός φορέα με διαχείριση δεκάδων εκατομμυρίων. Όσο διατηρούμε αυτές τις στρεβλώσεις, κλείνουμε το μάτι σε κλέφτες του δημοσίου χρήματος να «αποζημιωθούν» από μόνοι τους για την αδικία, ενώ διώχνουμε όποιον δεν προτίθεται να παίξει με αυτούς τους όρους.

Τέλος, ο μισθολογικός εξορθολογισμός θα μας βοηθούσε να ιεραρχήσουμε και να αξιολογήσουμε τις κρατικές δαπάνες για αυτό που πραγματικά είναι, θα διαμόρφωνε νέα συνείδηση βάσει καθηκόντων, ενώ θα επέτρεπε τη σταδιακή αποκέντρωση των κρατικών αρμοδιοτήτων και δομών, αφού η συντήρηση της στρέβλωσης θα έχανε κάθε μισθολογικό έρεισμα.

Απλό δεν είναι; Ίσως όχι και τόσο απλό, αν η αμοιβή σου εξαρτάται από την άδικη και στρεβλή πολυπλοκότητα του σημερινού καθεστώτος.

TAGS :
μισθός υπουργοί

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook