Πρώτος και με διαφορά (φωτογραφία: sooc).

Οχι, δεν υπάρχει καμία έκπληξη. Οποιος παρακολούθησε με ψύχραιμο μάτι την προεκλογική περίοδο που διεξήχθη όλο το προηγούμενο διάστημα, δύσκολα θα έπεφτε έξω από την πρόβλεψη αποτελέσματος που έδωσε το exit poll. Από τη μια μεριά είχαμε το κυβερνητικό στρατόπεδο που, είτε διαφωνούσε κανείς μαζί του είτε συμφωνούσε, παρουσίαζε ένα καθαρό λόγο.

Από την άλλη είχαμε τον ΣΥΡΙΖΑ που φάνηκε να κατεβαίνει σ’ αυτόν τον προεκλογικό αγώνα εντελώς απροπόνητος. Χάθηκε η μπάλα πολύ νωρίς με τις έωλες προτάσεις συνεργασίας προς το ΠΑΣΟΚ και τα λοιπά αριστερόστροφα κόμματα. Και όσο αυτές οι προτάσεις έπεφταν στο κενό, τόσο ο Αλέξης Τσίπρας εμφάνιζε κι άλλες πιθανολογούμενες εκδοχές συνεργασίας. Η μια πιο ευφάνταστη και ανεφάρμοστη από την άλλη.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αναμφίβολα ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Στις επόμενες εκλογές θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Κάπως έτσι το δίλημμα ήταν εμφανές για τον μέσο ψηφοφόρο: μια σταθερή κυβέρνηση που ξέρεις πάνω κάτω τι αναμένεται να κάνει κι από την άλλη ο κίνδυνος να μείνει η χώρα ακυβέρνητη με βάρκα καμία ελπίδα. Σε όλα αυτά προστέθηκαν δύο αυτογκόλ της τελευταίας στιγμής για τον ΣΥΡΙΖΑ που ολοκλήρωσαν την λανθασμένη τακτική του.

Το ένα ήταν το ολίσθημα του Γιώργου Κατρούγκαλου και το άλλο το ανοίκειο και σχεδόν ντροπιαστικό κάλεσμα στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής να επιλέξουν αυτή τη φορά Αριστερά. Λογικό και επόμενο, κάποιοι αριστεροί ψηφοφόροι έχασαν την επικοινωνία τους με την κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ. Εξ αυτού του λόγου βλέπουμε την άνοδο του ΚΚΕ και την πιθανή είσοδο της Ζωής Κωνσταντοπούλου στη Βουλή. Ήταν οι πρώτες εναλλακτικές αυτής της μερίδας των ανθρώπων.

Ο μεγάλος χαμένος των εκλογών είναι ο Αλέξης Τσίπρας και η ηγετική ομάδα του κόμματος του που επέδειξαν απειρία και μια ανεμελιά που δεν ταιριάζει σε κόμμα εξουσίας. Εως την τελευταία στιγμή δεν ήξερες ποιες ήταν οι βασικές συντεταγμένες του προγράμματός του ΣΥΡΙΖΑ, ποιες είναι οι σκοπεύσεις του και ποια η κρυφή ατζέντα του.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι αναμφίβολα ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Τώρα δεν θα μπορέσει να σχηματίσει κυβέρνηση, λόγω εκλογικού συστήματος, αλλά η λογική λέει πως στις επαναληπτικές το αποτέλεσμα θα είναι συντριπτικό υπέρ του. Είναι ο μόνος που μπορεί να εγγυηθεί κοινωνική ηρεμία, πολιτική σταθερότητα και, τέλος πάντων, ένα συγκεκριμένο πλάνο δράσης για τα επόμενα τέσσερα χρόνια.

Mεγάλος κερδισμένος αυτών των εκλογών είναι και το ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη. Παρά την πίεση που υπέστη από τη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, κατάφερε να διατηρήσει μια σταθερή βάση και την αύξησε σε σημείο να φλερτάρει με διψήφιο ποσοστό. Μπορεί ως άνθρωπος ο κ. Ανδρουλάκης να φαίνεται αρκετά «στεγνός», εντούτοις είναι ένας μετριοπαθής πολιτικός που δεν ενδιαφέρεται να προκαλέσει κρότο χωρίς λόγο. Κάτι τέτοιο εκτιμάται από κεντρώους ψηφοφόρους.

Ποιος θα ήθελε να έχει μια κυβέρνηση αδύναμη, που να κρέμεται από ένα τεντωμένο σχοινί και να διάκειται από τις διαθέσεις των κομμάτων που θα την συνέθεταν;

Είναι φανερό πως σ’ αυτές τις βουβές εκλογές, σε σημείο μάλιστα βαρεμάρας, κρίθηκε κάτι πολύ απλό από τους Έλληνες. Το βασικό διακύβευμα ήταν: όχι άλλες περιπέτειες. Περάσαμε πολλά τα προηγούμενα χρόνια και είναι βέβαιο πως το μέλλον δεν είναι ευοίωνο. Επομένως, ποιος θα ήθελε να έχει μια κυβέρνηση αδύναμη, που να κρέμεται από ένα τεντωμένο σχοινί και να διάκειται από τις διαθέσεις των κομμάτων που θα την συνέθεταν;

Ο μόνος που μπορεί να κάνει «χωριό» μόνος του είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία. Μόνο η κυβερνητική παράταξη έδειξε πως έχει ένα συγκεκριμένο σχέδιο κυβερνησιμότητας που στηρίζεται σε οικείες δυνάμεις και δεν επιδιώκει συναινέσεις επί τη βάσει των εδρών. Να γιατί ήταν φανερό πως σ’ αυτές τις εκλογές ήθελε να καταδείξει την ανωτερότητά του σε επίπεδο εντυπώσεων, έτσι ώστε να διεκδικήσει την αυτοδυναμία του στις επόμενες. Καθαρός στόχος και καθαρές κουβέντες.

Σ’ αυτές τις εκλογές τελειώνει και το «παραμύθι» της απλής αναλογικής. Δεν έχει νόημα να ξαναπέσει στο τραπέζι ως εκλογικό σύστημα που αξίζει σε μια δημοκρατία. Μπορεί για τους Ιταλούς να είναι μια κοινή παράδοση, εμείς όμως οι Έλληνες δεν φαίνεται να πιστεύουμε και πολύ στις ευρείες συνεργασίες. Επομένως, καλύτερα να έχουμε ένα σύστημα λιγότερο αντιπροσωπευτικό ή δίκαιο, αλλά τουλάχιστον εφαρμόσιμο στην πράξη.

 

Διαβάστε ακόμα: «Τι καταφέρατε και τι όχι, κύριε Μητσοτάκη».

 

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top