Στη φωτογραφία ο Κυριάκος Μητσοτάκης αμέσως μετά το αποτέλεσμα έξω από την Πειραιώς. Οι δηλώσεις του μετά τη νίκη με 20 μονάδες ήταν μετρημένες, αλλά είμαστε ακόμα στην αρχή (φωτογραφία: sooc).

Η κατίσχυση μεθάει. Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο. Τονώνει την αυτοπεποίθηση, είναι δείκτης αξίας και δύναμης. Δύσκολα αφαιρείς από πάνω σου τα φτερά της νίκης θεωρώντας πως αυτό που έχει σημασία είναι το έργο και όχι η χρυσόσκονη που προηγείται αυτού.

Οπως έλεγε και ο άγγλος ιστορικός Λόρδος Άκτον: «Η εξουσία έχει την τάση να διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα». Δεν φταίει ο Κυριάκος Μητσοτάκης που έφτασε στην ασύλληπτη διαφορά των 20 μονάδων στις εκλογές με πρόθεση να την αυξήσει περαιτέρω στην προσεχή δεύτερη εκλογική αναμέτρηση.Έπαιξε χωρίς αντίπαλο και σ’ αυτές τις περιπτώσεις δύσκολα έρχεσαι… δεύτερος.

Υπάρχουν φωνές μέσα στη Νέα Δημοκρατία και πέριξ αυτής που ονειρεύονται τον πλήρη αφανισμό του ΣΥΡΙΖΑ και την απόλυτη επικράτηση της Νέας Δημοκρατία σε όλα τα πεδία.

Ωστόσο, αν εγγυάται κάτι το δημοκρατικό πολίτευμα είναι ότι δεν λειτουργεί στη λογική του ενός ανδρός αρχή. Οσο και αν το ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι προσωποπαγές κι ο εκάστοτε πρωθυπουργός είναι αυτός που συνάζει πάνω του όλες τις εξουσιαστικές δυνάμεις, στην ουσία οφείλει να υπόκειται καθημερινά στη βάσανο της αντιπολίτευσης.

Δίχως αντίδραση δεν μπορεί να υπάρξει ορθή δράση. Κι όμως, εμφανίζονται οξύηχες φωνές μέσα στη Νέα Δημοκρατία και πέριξ αυτής που ονειρεύονται τον πλήρη αφανισμό του ΣΥΡΙΖΑ, την κατασίγηση κάθε φωνής αντίδρασης και την απόλυτη επικράτηση της Νέας Δημοκρατία σε όλα τα πεδία, έτσι ώστε να ακούγεται μόνο μια «μουσική». Μόνο που τα μονοφωνικά σύνολα έχουν πεπερασμένο χρόνο δράσης.

Αυτή η αλαζονική διάθεση, καίτοι δεν προήλθε από τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη, άγγιξε πολλά μέλη της κυβέρνησή του και βρήκε θιασώτες και μέσα στο κόμμα του. Τώρα που το αποτέλεσμα των εκλογών είναι καταδηλωτικό και στον ορίζοντα δεν φαίνεται να υπάρχει σοβαρός αντίπαλος «παίκτης» στο κοινοβουλευτικό παίγνιο, αυτές οι ακραίες φωνές αποκτούν μεγαλύτερη δυναμική.

Αν διαβάσει κανείς άρθρα των τελευταίων ημερών στον συμπολιτευόμενο Τύπο (γραπτό και κυρίως ηλεκτρονικό) θα αλιεύσει πολλά «μαργαριτάρια». Έντονη τάση υποτίμησης του ΣΥΡΙΖΑ, λοιδορία και εμπαιγμός στελεχών του, έστω και κοροϊδία εναντίον ανθρώπων που τολμούν να ψελλίσουν μια αντίθετη άποψη από το κυρίαρχο κυβερνητικό αφήγημα. Λες και διεξάγεται ένας αγώνας εκκαθάρισης που, τώρα, ένεκα και του εκλογικού αποτελέσματος, μπορεί να ευοδωθεί αυθωρεί και παραχρήμα.

Το ότι το 40% των πολιτών επέλεξε ξανά τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν σημαίνει ότι του έδωσαν και κάποια «λευκή» επιταγή να πορεύεται όπως θέλει εκείνος.

Θα πει κανείς πως όλα αυτά δεν απηχούν τις απόψεις του Κυριάκου Μητσοτάκη, οποίος αμέσως μετά την περιφανή νίκη του εμφανίστηκε προσγειωμένος και δήλωσε σε όλους τους τόνους που δεν χωρούν πανηγυρισμοί και αλαζονικές συμπεριφορές. Καλό είναι να το σκεφτεί αυτό διπλά και τριπλά, καθώς να αναπτύσσεται η δεύτερη κυβερνητική θητεία του.

Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει, αλλά η υγεία της δημοκρατίας δεν εξασφαλίζεται μόνο από την κυβέρνηση, αλλά από την αντιπολίτευση (αξιωματική και μείζονα) και την διάθεση των πολιτών να ελέγχουν τις αποφάσεις της κεντρικής εξουσίας.

Το ότι το 40% των πολιτών επέλεξε ξανά τον Κυριάκο Μητσοτάκη δεν σημαίνει ότι του έδωσε και κάποια «λευκή» επιταγή να πορεύεται όπως θέλει εκείνος. Κάθε δημόσιος άνδρας οφείλει να ελέγχεται και κυρίως να ελέγχει πρώτα εκείνος τον εαυτό του. Το γνωστό: αρχή άνδρα δείκνυσι.

Αν κινδυνεύει από κάτι η νέα κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι από τα αγριόχορτα της αλαζονείας που φύονται εκεί που δεν το περιμένεις (ή μήπως το περιμένεις;). Οφείλει στο μέτρο του δυνατού να ξεριζώσει αυτές τις παραφυάδες αμέσως και να δείξει εμπράκτως πως δεν θα ξεπέσει σε μια μονοκρατορία που θα τον μετατρέψει σε άρχοντα περίκλειστο και απομακρυσμένο από την κοινωνία.

Η πολιτική ιστορία δείχνει πως οι δεύτερες θητείες μιας κυβέρνησης δεν είναι ποτέ καλύτερες τις πρώτης.

Η πολιτική ιστορία δείχνει πως οι δεύτερες θητείες μιας κυβέρνησης δεν είναι ποτέ καλύτερες τις πρώτης. Από τον ΠΑΣΟΚ του ’85 έως τη δεύτερη εκλογή του Μπαράκ Ομπάμα, έχει αποδειχθεί πως η πολύχρονη παρουσία στην εξουσία κοιμίζει αντί να αφυπνίζει. Συν ότι διαμορφώνει και ένα γόνιμο έδαφος μέσα στο οποίο πέφτει και ανθίζει ο κακός σπόρος της οίησης.

Είναι στο χέρι του Κυριάκου Μητσοτάκη να αποτελέσει την τρανή εξαίρεση σε έναν ελάχιστα ευνοϊκό κανόνα. Καλό θα είναι να κλείσει τα αυτιά του στις συμπολιτευόμενες Σειρήνες και να θυμάται πως είναι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Ακόμη κι εκείνων που τον πολέμησαν άγρια. Δεν είναι ζήτημα καλής προαίρεσης, αλλά δημοκρατίας.

 

Διαβάστε ακόμα: Είναι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ αριστερό κόμμα;

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top