Μαρινάκης εναντίον Μητσοτάκη και στη μέση το σημερινό πρωτοσέλιδο των Νέων. Κακώςς ο πρωθυπουργός πέφτει στην παγίδα του επιχειρηματία και απαντά στις κατηγορίες του, όπως είδαμε στη χθεσινή του συνέντευξη του στον Νίκο Χατζηνικολάου.
Όταν πλακώνονται δύο ελέφαντες την πληρώνουν τα μυρμήγκια. Όταν διασταυρώνουν τα ξίφη τους ο πρωθυπουργός μιας χώρας με έναν εκ των κορυφαίων οικονομικών παραγόντων αυτής, ποιος πληρώνει το μάρμαρο;
Από χθες, επισήμως πλέον, ξεκίνησαν οι εχθροπραξίες μεταξύ Μεγάρου Μαξίμου και Πειραιά. Η αφορμή ήταν, φυσικά, το (αυστηρότατο) πέναλτι που καταλογίστηκε εις βάρος του Ολυμπιακού στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, ενώ η αιτία διαφαίνεται πως είναι το κύκλωμα παρακολουθήσεων που λέγεται πως είχε βάλει στόχο και τον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, στη χθεσινή τηλεοπτική του συνέντευξη στον Νίκο Χατζηνικολάου, απάντησε με οργίλο ύφος για τα περί «εγκληματικής οργάνωσης που υπάρχει στο Μαξίμου» (λόγια που εκπορεύτηκαν από κύκλους της πλευράς Μαρινάκη) και ουσιαστικά πέταξε το γάντι στον πρόεδρο του Ολυμπιακού.
Δεν χρειάζονταν μαντικές ικανότητες για να προβλέψει κανείς πως ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα το σήκωνε και θα το επέστρεφε στον κάτοχό του προβαίνοντας, με τη σειρά του, σε μια οξεία δήλωση που έβαλλε κατά του πρωθυπουργού.
Ας βάλουμε όμως τα πράγματα σε μια -ας πούμε- ορθή βάση: ένας πρωθυπουργός δεν γίνεται να ομιλεί από την ίδια θέση με έναν επιχειρηματία. Ο πρώτος είναι εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό και βρίσκεται στη συγκεκριμένη θέση για να υπερασπίζεται τα συμφέροντα όλων μας (ασχέτως αν το κάνει επιτυχώς ή όχι). Ο δεύτερος είναι ένας ιδιώτης (ουδέν μεμπτό μέχρι εδώ) και έχει υπ’ευθύνη του μόνο τις ιδιωτικές του μπίζνες. Με άλλα λόγια εκπροσωπεί μόνο τον εαυτό του.
Δεν γίνεται, λοιπόν, να εξισώνονται τα δύο μεγέθη, ανεξαρτήτως προσώπων. (Το ίδιο θα ίσχυε αν στη θέση του Μητσοτάκη ήταν ο Τσίπρας και στη θέση του Μαρινάκη ο Αλαφούζος, και ούτω καθ’εξής). Δεν γίνεται να ομιλούν δημόσια ωσάν να είναι ίσος προς ίσον. Αν συμβεί αυτό, τότε έχουμε να κάνουμε με θεσμικό ολίσθημα και κίνδυνο τραυματισμού της Δημοκρατίας. Η χθεσινή δήλωση του Βαγγέλη Μαρινάκη, ουσιαστικά, δείχνει πως αντιμετωπίζει τον πρωθυπουργό της χώρας ως έναν ακόμη συνομιλητή του (λες και είναι ο Τάκης Μπαλτάκος της ΕΠΟ).
Το θέμα είναι ότι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης διαπράττει το ίδιο λάθος που έκανε και ο Αλέξης Τσίπρας όταν με τη σειρά του είχε συγκρουστεί με τον πρόεδρο του Ολυμπιακού. Κοινώς, έπεσε στην παγίδα να παίξει στο προνομιακό γήπεδο του κ. Μαρινάκη που είναι η ντιρέκτ επίθεση άνευ αναισθητικού.
Η χώρα έχει πληρώσει πολλάκις την εξωθεσμική και συχνάκις άνομη σχέση των οικονομικών συμφερόντων με την κεντρική εξουσία. Δεν πρέπει να έχει περάσει πρωθυπουργός στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες που να μην έχει παραδεχθεί δημόσια ότι βρίσκεται σε πόλεμο με τους μεγαλόσχημους επιχειρηματίες, μιντιάρχες και λοιπούς πλούσιους «συγγενείς».
Μόνο που οι κακές γλώσσες, πάντα έλεγαν πως χάρη και σ’ αυτούς αναδείχθηκε ο εκάστοτε στην εξουσία. Αυτό το κακό έχει η συμφωνία με τον «διάβολο». Κάποια στιγμή θα έρθει και θα σου ζητήσει την εξαργύρωση της δήθεν λευκής επιταγής.
Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, προσωπικά αλλά και μέσω των μίντια που κατέχει, έκανε απηνή πόλεμο κατά του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίζοντας την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία. Τώρα, το χαρτί έχει γυρίσει. Αν δει κανείς το σημερινό πρωτοσέλιδο των Νέων θα καταλάβει πως βρισκόμαστε μόλις στην πρώτη φάση ενός κηρυγμένου πολέμου. Είναι βέβαιο πως θα δουν και θα διαβάσουν πολλά τα μάτια μας το επόμενο διάστημα.
Ωστόσο, το αν θα «πέσει» η Νέα Δημοκρατία από την εξουσία είναι δουλειά του ελληνικού λαού που διά της ψήφου του θα αποφασίσει σχετικά. Σίγουρα δεν είναι δουλειά ενός επιχειρηματία να σπρώξει τα πράγματα προς μια ή προς άλλη κατεύθυνση. Ειδικά αν ο εν λόγω διαθέτει ουκ ολίγα δημοσιογραφικά μέσα και μια ομάδα με πασιφανές λαϊκό γκελ.
Αυτό θα έπρεπε να το σκεφτεί και ο ΣΥΡΙΖΑ που τώρα θα προσπαθήσει να καρπωθεί την μάχη έως εσχάτων που θα δοθεί μεταξύ Μητσοτάκη – Μαρινάκη. Θα πρέπει να το σκεφτεί διπλά, διότι και ο Τσίπρας έπεσε θύμα μιας τέτοιας κόντρας και το πλήρωσε ακριβά.
Το να περιμένεις οφέλη από μια ανοίκεια μάχη συνιστά τον ορισμό του μικροκομματισμού. Κανονικά από χθες κι όλας η αντιπολίτευση θα έπρεπε να είχε στηλιτεύσει τη στάση του Βαγγέλη Μαρινάκη που λειτουργεί ως οιονεί ρυθμιστής του ποιος θα γίνει ο κλειδοκράτορας του Μαξίμου.
Αν όλοι αποδεχθούν διά της σιωπής πως κάτι τέτοιο ισχύει, τότε δεν θα έχουμε να κάνουμε με Δημοκρατία, αλλά με κάτι άλλο που δεν έχει θέση στη σημερινή Ελλάδα όπου οι ρόλοι ενός εκάστου είναι και οφείλουν να είναι διακριτοί. Ο πρωθυπουργός διοικεί μια χώρα και ο πρόεδρος του Ολυμπιακού μια ομάδα. (Είναι επίσης αυτονόητο ότι ούτε οπαδικά παιχνίδια πρέπει να παίζουν οι πολιτικοί, προς άγραν ψήφων).
Εκτός κι αν αρχίσουμε να θεωρούμε πως όλοι μας είμαστε παίκτες που φορούν φανέλα και κάποιοι στιγμή θα μας ρίξουν στην αρένα να αγωνιστούμε, με τον κίνδυνο να «φάμε» πάγκο, αν δεν αρέσουμε στον εκάστοτε πρόεδρο.
Διαβάστε ακόμα: Φοβού τον άνθρωπο υπεράνω πάσης υποψίας;
-
- Follow us:
Ακολουθήστε το Andro στο Facebook
