Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κέρδισε τις εκλογές το 1990, αλλά έχασε το επικοινωνιακό παιχνίδι. Και αυτή ήταν η μεγαλύτερη του ήττα μέσα στην κοινωνία. (Φωτογραφία από τον χρήστη του Flickr Κωνσταντίνο Μητσοτάκη)

Πρωτοφανές μηντιακό Εθνολαϊκιστικό Φαινόμενο

Χρόνια τώρα ο σοφός λαός μας νομίζει ότι πάντα ο ΣΚΑΪ με την εφημερίδα Καθημερινή ήταν υπέρμαχος του Εκσυγχρονισμού/Φιλελευθερισμού. Σήμερα όντως είναι (αποτελώντας ενημερωτικό αποκούμπι της διακομματικής φιλομεταρρυθμιστικής κοινωνίας πολιτών), όμως, δεν ήταν πάντοτε.

Μία από τις μορφές/εκδοχές που προσέλαβε το πάντοτε αήττητο Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Α.Φ.), στην ισχυρότατη τρίτη φάση του (μετά από Χουντίστας και Αυριανίστας), υπήρξε αυτή των Κακαουνίστας.

Αυτή η εκδοχή του Π.Α.Φ. ουδόλως καθοδηγήθηκε πολιτικά. Απετέλεσε ένα πρωτοφανές/ανεπανάληπτο μηντιακό εθνολαϊκιστικό πολιτικοκοινωνικό φαινόμενο. Δεν υπήρχε ταξιτζής, καφενείο, γειτονιά, σπιτική συγκέντρωση, που να μην συνεπαίρνεται ολοκληρωτικά με το τι είπε σήμερα ο-Νικόλας-ο-Κακαουνάκης και πώς έκανε ρόμπα την Δεξά και τον Μητσοτάκη…

Εκείνη την περίοδο, η απαράδεκτη σήμερα «παραταξιακή δημοσιογραφία», ήταν κυρίαρχη/επιβεβλημένη/ένδοξη. Και τότε υποκαθιστούσε τουλάχιστον σε κάποια ζωτικά πεδία την Αξιωματική Αντιπολίτευση.

ΣΚΑΪ, οιονεί Αξιωματική Αντιπολίτευση (1990-1993)

Καλό είναι να θυμούνται/μαθαίνουν παλιότεροι/νεότεροι, ότι όταν η Ελλάδα προσπαθούσε να εξευρωπαϊσθεί, πάντα (όχι-μόνο-σήμερα) υπήρχαν δυνάμεις που κατάφερναν να την κρατήσουν πίσω στην παλιά επικράτεια του-καθ’-ημάς-εμμένοντος-ισλάμ.

Παρομοίως και όταν ο ΣΚΑΪ, υπό την φυσική ηγεσία του συχωρεμένου Κακαουνάκη (ο Γιάννης Αλαφούζος προς τιμήν του αργότερα απολογήθηκε για εκείνο το παρελθόν) είχε καταφέρει να κάνει το έθνος καθημερινό του προσκυνητή.

Οι τότε πλειονοτικοί ψεκαζμένοι ζούσαν με το ραδιοφωνάκι ανοιχτό να παίζει «SKY-100,4» (έτσι λεγόταν). Ταυτόχρονα οι σοβαροί Πασόκοι αναγκαστικά σιωπούσαν, πειθόμενοι ότι λόγω μεγάλων(;) διακυβευμάτων, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…

Αυτό, που μόνος του ο ταλαιπωρημένος λόγω υγείας και σκανδάλων Αντρέας δεν μπορούσε να πετύχει για ίδιο λογαριασμό, το πέτυχε ο Κακαουνάκης. Ως κάποιος πρώην ασήμαντος σμπίρος του, ξαφνικά βρήκε τη δύναμη και τον τρόπο να αλώσει την «αντίπαλη παράταξη».

Βέβαια, η (σήμερα ακόμα ανεκτή…) απαράδεκτη «παραταξιακή δημοσιογραφία», τότε ήταν κυρίαρχη/επιβεβλημένη/ένδοξη. Και τότε υποκαθιστούσε τουλάχιστον σε κάποια ζωτικά πεδία την Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ντροπή/αθλιότητα, πλην όμως, αλήθεια του-καθ’-ημάς-εθνικού-ισλάμ.


Διαβάστε ακόμα: Πολιτικό στυλ, κίνητρο, όραμα, ηγετικότητα


Κακαουνία* εν δράσει

Σε τέτοιο καταθλιπτικό περιβάλλον η Κυβέρνηση Μητσοτάκη αδυνατούσε να πάρει ανάσα. Ένα δίκτυο περισσότερων σμπίρων/κοριών-υποκλοπέων του ημικόσμου, λερωμένων με ονορέβολε δραστηριότητες, είχε πλέον ενεργοποιηθεί. Άνομος στόχος: πάση θυσία εκδίωξη/υπονόμευση της Κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Ώσπου να ολοκληρώσει επιτυχώς την αποστολή του, αυτό το «Χαμαιτυπείον του SKY» που ματαίως κατήγγελλε ο ίδιος ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης, διέπραξε ικανά ανδραγαθήματα. Μάλιστα, όπως προείπαμε, έπαιζε ρόλο συντονιστή (ου μην και διοργανωτή) κοινωνικοπολιτικών εκδηλώσεων, απεργιών, καταλήψεων κλπ.

Ριζοσπαστικοποίηση, λοιπόν, στην Αθήνα και όχι μόνο. Έτσι φούντωσε κλίμα πανελλαδικό, ήρθε απεργιακό κύμα στην Πάτρα, καπάκι το τραγικό συμβάν της δολοφονίας Τεμπονέρα από τον Καλαμπόκα. Θυμηθείτε και τα ακόλουθα.

Σταμουλοκολλάδες, το αισχρότερο κοινωνικό διάβημα της εποχής, πολιτικο-δημοσιογραφικό δημιούργημα Κακαουνάκη, Ξεβρακώματα και βάρβαροι προπηλακισμοί ταλαίπωρων λεωφορειούχων από τους διαβόητους τραμπούκους, αλλά η κακαουνοπροπαγάνδα αλώνιζε. Αφού, προνομιακά, οι τραμπούκοι-ήρωές μας καθημερνώς μπαινόβγαιναν θριαμβευτές στα στούντιο της Φιλελλήνων.

Τοιουτοτρόπως, η κοινωνία υιοθέτησε/χώνεψε αυτή την πρωτοφανή φασιστικού τύπου αθλιότητα. Να-τα-λέμε-κι-αυτά, συντρόφισσες-και-σύντροφοι, χωρίς να ψιλοκρυβόμαστε. Οι Σταμουλοκολλάδες ξεγέννησαν Δόγμα-«Εχθρός-Μίσος-Βία», Τρομοκρατία, Δεκεμβριανά, Κερατέες, Σκουριές, Ψεκαζμένη Πλατεία, Καθολική Χρεωκοπία. Νταξ; Φίλε μου Πασόκα, άσε-με-να-στο-θυμίζω, μην κρύβεσαι, παραδέξου, κάνει καλό για όλους, μόνο έτσι θα λυτρωθούμε από τα σημερινά που σε θλίβουν.

Με το να μην δώσει ο Μητσοτάκης επαρκείς εξηγήσεις για την «Αποστασία», χάρισε στον Αντρέα εσαεί την ρετσινιά «Εφιάλτης» και τον πρωτοφανή συνεπαγόμενο επικοινωνιακό αποκλεισμό.

«Πληροφορίες» Κακές (πλην-αδιασταύρωτες…)

Τελευταίο δείγμα εκείνης της δημοσιογραφίας, θα θυμίσουμε κάτι-που-όλοι-θέλουν-να-ξεχάσουν από εκείνη την άθλια εποχή. Ένα πρωί ο Κακαουνάκης καλημερίζει, προαναγγέλλει μεγάλη είδηση και βάζει τραγούδι. Το έθνος με κομμένη την ανάσα περιμένει καρτερικά να μάθει τα νέα. Κατόπιν ο Μεγάλος πιάνει μικρόφωνο και αμολάει: «Έμαθα κάτι πολύ σοβαρό, η Ντόρα είναι έτζυος!…». Εννοούσε ότι ήταν έγγυος η Υπουργός-(χήρα-φρεσκομαυροφορεμένη) Ντόρα Μπακογιάννη. Στόχος προφανής; Ο Πρωθυπουργός…

Λίγο καιρό αργότερα (ουδέποτε επιβεβαιώθηκε εγκυμοσύνη Ντόρας), τον επιτίμησα σχετικά στην αίθουσα σύνταξης και είπε χαμογελώντας: «Τι ήθελες να κάνω, αφού είχα πληροφορία;…». Ανταπάντησα: «Να βγω κι εγώ αύριο να πω ότι πληροφορήθηκα πως βγαίνεις κάθε νύχτα στην Συγγρού;» και αναιδώς/προκλητικά αποκρίθηκε: «Να βγεις!»…

Η ιδιότυπη Πολιτική Αδυναμία Μητσοτάκη

Γράψαμε (2013) αναλυτικά για τα υπέρ και τα κατά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (διαβάστε τα προσεκτικά**). Ο ηγέτης που πρωτομίλησε περί Χρεωκοπίας-ΔΝΤ***, όταν όλοι χασκογελάγαμε (1994), αφότου κατήγγειλε ως πραγματική γενεσιουργή αιτία την «Λογική-της-ήσσονος-προσπάθειας», τελικά διέπραξε το κάτωθι μεγάλο κακό.

Με το να μην δώσει επαρκείς εξηγήσεις για την «Αποστασία», χάρισε στον Αντρέα εσαεί την ρετσινιά «Εφιάλτης» και τον πρωτοφανή συνεπαγόμενο επικοινωνιακό αποκλεισμό, που τον κράταγε «κλειδωμένο» στην γωνία. Μοιραία επέτρεψε να «καούν» δεκάδες εθνικά πολύτιμες (φιλελεύθερες/εθνικές) θέσεις του…

Αυτή η καθολική επικοινωνιακή ήττα (με κύριο μοχλό τον ΣΚΑΪ του Τραγκαουνάκη) σηματοδότησε και δευτερογενώς του απέφερε καταλυτική/αξεπέραστη πολιτική αδυναμία. Και ήττα -παρά τις τρεις συνεχόμενες μεγάλες εκλογικές νίκες- μέσα στην κοινωνία.

Δυστυχώς ΤΟ Σύστημα έτσι επωφελήθηκε και ταυτόχρονα πέτυχε μεγάλη επικοινωνιακή/πολιτική νίκη, επιβάλλοντας την έκτοτε πανίσχυρη «γλωσσική»/εργαλειακή εκδοχή ΤΟΥ, που τότε και αργότερα επισημαίναμε ως «Νιου-Σπηκ της Μεταπολίτευσης». Ως σήμερα απολαμβάνουμε τα επίχειρα.

Και μια τιμητική ευχή εις μνήμην Μητσοτάκη

Παρά τα πάλαι ποτέ «συντεκνιακά»/πελατειακά και πολιτικά ανομήματά του, προίκα της εμμένουσας πολιτικής προνεωτερικότητάς μας, ξαναλέμε, τα στερνά τιμούν τα πρώτα. Οπότε θεωρούμε Μητσοτάκ μεταπολιτευτικό εκσυγχρονιστή ηγέτη.

Θα του άξιζε, λοιπόν, ως (ατυχώς για όλους μας) θύμα του Εθνολαϊκισμού, που τελικά δεν κατάφερε όσα εθνικά χρήσιμα επιδίωξε, να τον ξοδιάσουμε με μια ευχή πολιτικής αθανασίας. Να ενεργοποιηθεί προς ποστ-μόρτεμ-τιμήν-του η εθνική συλλογική μνήμη και να δώσει δύναμη στους πολιτικούς του επιγόνους, ώστε να τα πετύχουν αυτοί.

Να καταφέρουν οι σημερινοί εκσυγχρονιστές, κατά της παρακμιακής ήσσονος προσπάθειας, να διεγείρουν το αποκοιμισμένο ένστικτο εθνικής αυτοσυντήρησης. Να κατανικήσουν την κυρίαρχη σήψη, να ανορθώσουν την θνήσκουσα Ελλάδα των ερειπίων, τα οποία ολοκληρώνει/αφήνει σήμερα ΤΟ Σύστημα, η έσχατη/καταληκτική εκδοχή ΤΟΥ Απερχόμενου Καθεστώτος.


Διαβάστε ακόμα: Πού έφταιξε το (όλοι)-ΠΑΣΟΚ-(είμαστε)


ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ

* Προσωπικά

Ο συχωρεμένος Κακαουνάκης επεφύλασσε πάντοτε μια θανάσιμη αντιπάθεια στο πρόσωπό μου, αφότου εμφανίστηκα στον SKY μετεγγραφείς από τον «Αθήνα 9,84» (15/07/1990). Εκτέθηκα αμέσως, στηρίζοντας κριτικά Κυβέρνηση Μητσοτάκη, ενώ εκείνος είχε ήδη ξεκινήσει Ανένδοτο εναντίον της, κάτι που μας προκαλούσε δημόσιες «προστριβές».

Τότε, ειρήσθω εν παρόδω, δεχόμουν συμβουλές από την ιδιοκτησία (που αρχικά συναινούσε στην «γραμμή μου») να «μην ξεσυνερίζομαι τον Νίκο, γιατί είναι η ψυχή του Σταθμού». Έτσι πορευόμασταν και είχαμε καλές σχέσεις με τον Γιάννη Αλαφούζο, με τον οποίο συχνά μοιραζόμασταν τότε ραδιοφωνικά οράματα στο εφοπλιστικό του γραφείο της οδού Μητροπόλεως.

Αργότερα η κυριαρχία Κακαουνάκη έγινε ασφυκτική, ήρθε και η Μακεδονισμένη παράκρουση από την οποία απείχα διακριτά/επιδεικτικά: παρέμενα ως «άλλοθι πολυφωνίας», αλλά η εκπαραθύρωσή μου είχε δρομολογηθεί. Άλλωστε δεν προσαρμοζόμουν στην «νέα γραμμή» που επέτασσε η (σύντομα επιβεβαιωθείσα από την ζωή) υπόρρητη βεβαιότητα ότι «στηρίζουμε Αντρέα, θα μας εξασφαλίσει και τηλεοπτικό κανάλι».

Κάποτε αναφέρθηκε το σοβαρότατο «Πρόβλημα της Ουνίας» σε μια εκδήλωση κι εγώ σχολίασα: «Το πρόβλημα δεν είναι η Ουνία, αλλά η Κακαουνία!». Και έπεσε γέλιο χοντρό, που μεταφέρθηκε στον Κακαουνάκη. Έκτοτε ζητούσε επίμονα την κεφαλή μου επί πίνακι. Την κέρδισε τον Απρίλιο του 1993, όταν λέγοντας «ας δεχτούμε τώρα Μακεδονικό Συμβιβασμό, αλλιώς σύντομα θα φάμε σκέτη Μακεδονία», έφυγα πασχαλινές διακοπές έως την Κυριακή του Θωμά. Την Τρίτη του Πάσχα η διευθύντρια προγράμματος(;) με κάλεσε, επιστρέφοντας, να περάσω από το Λογιστήριο…

Έχουμε ξαναπεί, ο τεθνεώς δεδικαίωται σε προσωπικό επίπεδο, όχι όμως στην όποια κακή δημόσια πτυχή του, εφόσον λειτουργεί ως υπόδειγμα. Δεν του κράτησα ποτέ προσωπική κακία, του το είπα και χρόνια αργότερα. Αλλά την εθνικά επιζήμια «δημοσιογραφία» του ήθελα και-τότε-και-τώρα-και-πάντα να την ακυρώσω.

Και μην ρωτάς/διαπορείς, αγαπημένε Πασόκα, πώς διάλο στήριξα Μητσοτάκη και μετά Σημίτη. Δεν είμαι υπηρέτης του Νεοφιλελεύθερου Μινώταυρου: ποθώ εκσυγχρονιστική ανασυγκρότηση του τόπου, όπως κι εσύ. Εγώ διαπορώ πώς σκοταδιστικά αρνείσαι να με κατανοήσεις: δεν σε αφήνει ο Αντρέας μέσα σου. Παραδέξου το.


** «Μητσοτάκ» 

*** Μητσοτάκης-περί-ΔΝΤ-1994

——————————

 

Διαβάστε ακόμα: Λουκάς Παπαδήμος και πολιτικός κρετινισμός

 

 

x Ακολουθήστε το Andro στο Facebook

Button to top